Het backpackersperspectief
Door: Tessa
Blijf op de hoogte en volg Tessa
28 September 2012 | Nicaragua, Granada
Op reis zijn, of op een andere plek in de wereld wonen verandert je kijk op zaken en plaatst alles in een ander perspectief. Een andere setting maakt dat je alles in een ander licht ziet en het maakt ook dat veel meer mogelijk lijkt dan je aanvankelijk dacht.
Dat heeft voor een deel te maken met de mensen die je ontmoet. Leek het in Nederland nog heel wat om voor een jaar of misschien wel langer mijn koffers te pakken, hier ontmoet ik zoveel mensen die geweldige, bizarre reizen hebben gemaakt dat ik soms het gevoel krijg dat een jaar een boomhuthostel in de jungle runnen helemaal niet zo spectaculair is.
Neem de mensen met wie ik hier werk. Mijn voorganger Georg komt uit Duitsland. Bavaria, om precies te zijn en het moge duidelijk zijn dat een significant verschil maakt. Georg ging aanvankelijk voor drie maanden op reis, maar na enkele maanden werken bij een schilpaddenproject (waarbij voor zover ik begreep één van zijn voornaamste bezigheden het bewaken van de eieren tegen dieven met een machete was) had hij nog geen genoeg van Centraal-Amerika. Voordat ik het spreekwoordelijke stokje overnam was hij hier drie maanden de manager, inmiddels werkt hij in een weeshuis, ergens in Guatemala. Zijn uiteindelijke doel is om terug te gaan naar Europa zonder vliegtuig. Want waar een wil is, is een weg en hopelijk vindt hij een vrachtschip waarop hij kan werken dat hem in enkele weken terug kan brengen naar Europa, alwaar er een roadtrip op de planning staat. Werken op een schip scheelt ook weer in de financiën, want je hoeft niet persé veel geld te hebben om te reizen.
Neem Courtlen, mijn huidige mede-manager, die al 15 maanden weg van huis is op een budget van $2000. Hoe je dat doet? Alleen maar liftend reizen, couchsurfen, op de meest bizarre plekken slapen en vermoedelijk ook af en toe uit een vuilnisbak eten hoewel hij dat nooit woordelijk heeft bevestigd. En als je in Brazilië aankomt gewoon een spotgoedkope kamer huren in een favela om daar vervolgens drie maanden doodleuk op je gemakje te wonen. Een baan vinden in een boomhut werkt uiteraard ook goed.
Maar de klap op de vuurpijl is toch wel Chad, de eigenaar van het hostel. Inmiddels is hij 42 jaar en woont hij al 10 jaar in Centraal-Amerika, waarin hij de meest bizarre dingen heeft meegemaakt. Naast een uitgesproken talent voor het bij gelegenheid drinken van grote hoeveelheden rum is hij nogal vastberaden. Dat moet ook wel als je in drie maanden tijd een heel boomhuthostel uit de grond wil trekken. In die maanden kampeerde hij onder aan de heuvel en werkte hij iedere dag van zonsopkomst tot zonsondergang. Samen met vrienden en een aantal locals zijn er in die tijd 25.000 stukken hout omhoog gedragen. Er was geen electriciteit, geen stromend water en er was geen pad omhoog. Alleen al om het stuk hout dat nu als bar functioneert omhoog te dragen was er acht man nodig. Vastberaden, dat is zeker. En niet voor één gat te vangen. Inmiddels heb ik in de maanden dat ik hem ken uiteraard een groot aantal 'anekdotes' mogen horen, waarvan één van de meest memorabele toch wel is: 'de poging tot het beroven van Chad met een machete'. Deze komt erop neer dat hij zich op een nacht na een aantal drankjes in een bar alleen in een onguur gedeelte van Managua bevond en dat twee mannen probeerden hem te beroven. Hij liet zich echter de kaas niet van het brood eten en liet de beide heren in niet mis te verstane bewoordingen weten dat ze moesten ophoepelen, waarop één van de mannen uithaalde met zijn machete. Chad ving deze uithaal vakkundig op. Met zijn hand. De mannen dropen uiteindelijkaf en hij slaagde erin om naar het ziekenhuis te lopen, alwaar hij vervolgens drie dagen buiten westen heeft gelegen en men gelukkig zijn hand heeft kunnen redden.
Voor alle bezorgde lezers thuis wil ik ter geruststelling even benadrukken dat ik geenszins de intentie heb om me in een situatie te manoeuvreren waarin het waarschijnlijk is dat ik wordt aangevallen door twee mannen met een machete. Nicaragua is één van de veiligste landen van Centraal-Amerika en buiten de 'ik-ben-beroofd-omdat- ik-onvoorzichtig-met-mijn-spullen-was-incidenten' hoor je maar weinig schrikwekkende verhalen. Dus geen zorgen.
Deze drie verhalen zijn slecht een greep uit alles wat hier dagelijks voorbij komt. Uiteraard zien we ook hier de gewone 'vakantieganger', maar ook bijvoorbeeld Paul uit Arkansas (wat op om mysterieuze redenen moet worden uitgesproken als ahrkahnsaww) die, voordat hij op reis ging de inkoop van alle BH's deed voor Walmart. En dat is nog veel grappiger als je zou weten hoe Paul eruit ziet. Of Chris uit Australie, die oorspronkelijk met zijn vriendin op een boerderij van haar oom in Californië zou gaan werken. Jammer genoeg maakte ze het uit; drie dagen voor vertrek. Aangezien Chris zijn baan al had opgezegd en zijn huis had verkocht, besloot hij toch maar gewoon te gaan, zonder een flauw idee van wat te doen. Eenmaal in Californië ontmoette hij een backpacker die met zijn auto naar het zuiden trok en hem een lift aanbood. Een aantal weken later was hij in Centraal Amerika en had hij zijn koffer ook voor een rugzak verwisseld en inmiddels is hij al maanden op reis
En dan Marissa, uit Mexico. Die als vrouw alleen de hele verenigde staten doorgelift is, gewapend met een tent, een kleine rugzak en een zeiltje, zodat ze niet nat regent als ze achterin een pick-up truck zit.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. The bottomline van het verhaal is echter: waar een wil is, is een weg en er is altijd meer mogelijk dan je denkt.
Dat heeft voor een deel te maken met de mensen die je ontmoet. Leek het in Nederland nog heel wat om voor een jaar of misschien wel langer mijn koffers te pakken, hier ontmoet ik zoveel mensen die geweldige, bizarre reizen hebben gemaakt dat ik soms het gevoel krijg dat een jaar een boomhuthostel in de jungle runnen helemaal niet zo spectaculair is.
Neem de mensen met wie ik hier werk. Mijn voorganger Georg komt uit Duitsland. Bavaria, om precies te zijn en het moge duidelijk zijn dat een significant verschil maakt. Georg ging aanvankelijk voor drie maanden op reis, maar na enkele maanden werken bij een schilpaddenproject (waarbij voor zover ik begreep één van zijn voornaamste bezigheden het bewaken van de eieren tegen dieven met een machete was) had hij nog geen genoeg van Centraal-Amerika. Voordat ik het spreekwoordelijke stokje overnam was hij hier drie maanden de manager, inmiddels werkt hij in een weeshuis, ergens in Guatemala. Zijn uiteindelijke doel is om terug te gaan naar Europa zonder vliegtuig. Want waar een wil is, is een weg en hopelijk vindt hij een vrachtschip waarop hij kan werken dat hem in enkele weken terug kan brengen naar Europa, alwaar er een roadtrip op de planning staat. Werken op een schip scheelt ook weer in de financiën, want je hoeft niet persé veel geld te hebben om te reizen.
Neem Courtlen, mijn huidige mede-manager, die al 15 maanden weg van huis is op een budget van $2000. Hoe je dat doet? Alleen maar liftend reizen, couchsurfen, op de meest bizarre plekken slapen en vermoedelijk ook af en toe uit een vuilnisbak eten hoewel hij dat nooit woordelijk heeft bevestigd. En als je in Brazilië aankomt gewoon een spotgoedkope kamer huren in een favela om daar vervolgens drie maanden doodleuk op je gemakje te wonen. Een baan vinden in een boomhut werkt uiteraard ook goed.
Maar de klap op de vuurpijl is toch wel Chad, de eigenaar van het hostel. Inmiddels is hij 42 jaar en woont hij al 10 jaar in Centraal-Amerika, waarin hij de meest bizarre dingen heeft meegemaakt. Naast een uitgesproken talent voor het bij gelegenheid drinken van grote hoeveelheden rum is hij nogal vastberaden. Dat moet ook wel als je in drie maanden tijd een heel boomhuthostel uit de grond wil trekken. In die maanden kampeerde hij onder aan de heuvel en werkte hij iedere dag van zonsopkomst tot zonsondergang. Samen met vrienden en een aantal locals zijn er in die tijd 25.000 stukken hout omhoog gedragen. Er was geen electriciteit, geen stromend water en er was geen pad omhoog. Alleen al om het stuk hout dat nu als bar functioneert omhoog te dragen was er acht man nodig. Vastberaden, dat is zeker. En niet voor één gat te vangen. Inmiddels heb ik in de maanden dat ik hem ken uiteraard een groot aantal 'anekdotes' mogen horen, waarvan één van de meest memorabele toch wel is: 'de poging tot het beroven van Chad met een machete'. Deze komt erop neer dat hij zich op een nacht na een aantal drankjes in een bar alleen in een onguur gedeelte van Managua bevond en dat twee mannen probeerden hem te beroven. Hij liet zich echter de kaas niet van het brood eten en liet de beide heren in niet mis te verstane bewoordingen weten dat ze moesten ophoepelen, waarop één van de mannen uithaalde met zijn machete. Chad ving deze uithaal vakkundig op. Met zijn hand. De mannen dropen uiteindelijkaf en hij slaagde erin om naar het ziekenhuis te lopen, alwaar hij vervolgens drie dagen buiten westen heeft gelegen en men gelukkig zijn hand heeft kunnen redden.
Voor alle bezorgde lezers thuis wil ik ter geruststelling even benadrukken dat ik geenszins de intentie heb om me in een situatie te manoeuvreren waarin het waarschijnlijk is dat ik wordt aangevallen door twee mannen met een machete. Nicaragua is één van de veiligste landen van Centraal-Amerika en buiten de 'ik-ben-beroofd-omdat- ik-onvoorzichtig-met-mijn-spullen-was-incidenten' hoor je maar weinig schrikwekkende verhalen. Dus geen zorgen.
Deze drie verhalen zijn slecht een greep uit alles wat hier dagelijks voorbij komt. Uiteraard zien we ook hier de gewone 'vakantieganger', maar ook bijvoorbeeld Paul uit Arkansas (wat op om mysterieuze redenen moet worden uitgesproken als ahrkahnsaww) die, voordat hij op reis ging de inkoop van alle BH's deed voor Walmart. En dat is nog veel grappiger als je zou weten hoe Paul eruit ziet. Of Chris uit Australie, die oorspronkelijk met zijn vriendin op een boerderij van haar oom in Californië zou gaan werken. Jammer genoeg maakte ze het uit; drie dagen voor vertrek. Aangezien Chris zijn baan al had opgezegd en zijn huis had verkocht, besloot hij toch maar gewoon te gaan, zonder een flauw idee van wat te doen. Eenmaal in Californië ontmoette hij een backpacker die met zijn auto naar het zuiden trok en hem een lift aanbood. Een aantal weken later was hij in Centraal Amerika en had hij zijn koffer ook voor een rugzak verwisseld en inmiddels is hij al maanden op reis
En dan Marissa, uit Mexico. Die als vrouw alleen de hele verenigde staten doorgelift is, gewapend met een tent, een kleine rugzak en een zeiltje, zodat ze niet nat regent als ze achterin een pick-up truck zit.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. The bottomline van het verhaal is echter: waar een wil is, is een weg en er is altijd meer mogelijk dan je denkt.
-
28 September 2012 - 09:05
Mamma:
Hey Tessa, met aandacht je verslag gelezen en moet concluderen : je hebt gelijk, er is altijd meer mogelijk dan je denkt.
Kus. -
28 September 2012 - 09:27
Suzan:
Hee lieverd, volgens mij doe jij daar anekdotes en ervaringen op voor een geweldig boek! Want je verhalen zijn echt heerlijk om te lezen! Kus! -
28 September 2012 - 11:12
Tineke:
Hey Tessa,
Wat leuk om weer wat van je te horen. En bijzonder ook, die verhalen van je ! Stimuleert mij weer om aan reizen te denken en echt eens door te zetten om naar Zuid-Amerika te gaan ( en daar wat lessen Spaans te gaan volgen ). Ben nu bezig mijn kamer overhoop aan het gooien en met airbnb een klein b&b tje op te zetten. Wie weet. Herfstig hier !!
lieve groet, tineke -
29 September 2012 - 08:23
Rianne:
Tessa,
Wat kan jij mooi schrijven, daar moet je in
Nederland toch iets mee gaan doen! Ik heb met
een glimlach je verhaal gelezen. Blijf genieten meis en tot het volgende verhaal.
Liefs -
29 September 2012 - 11:11
Wendy:
Kort maar krachtig: Ik heb weer genoten!! -
30 September 2012 - 14:01
Frits En Dieny:
Hey Tess,
Blijft boeiend al die verhalen van "gene zijde"....blijf ze schrijven! -
01 Oktober 2012 - 17:48
Jan:
Met deze stijl van vertellen moet je wat gaan doen, je hebt al zoveel ondernomen.(Ghana, Mexico en Nicaragua en je schoolervaringen)
Dat wordt genieten voor de lezers van dan.
Ik bewonder je. -
05 Oktober 2012 - 21:16
Marina:
Leuk verhaal om te lezen! -
29 Oktober 2012 - 22:35
Loes Terlouw:
Hoi Tessa,
Leuk om je boeiende verhalen te lezen, wat maak jij veel mee, ontzettend leuk geniet ervan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
