Later lach je erom
Door: Tessa
Blijf op de hoogte en volg Tessa
03 Maart 2013 | El Salvador, El Zonte
Vanaf de vorige blog fastforward naar alweer een paar weken later. Nieuwe locatie, nieuwe mensen, nieuwe uitdaging. Inmiddels bevind ik me weer op het vulkanische eiland Ometepe, waar ik sinds een week als vrijwilliger (tegen kost en inwoning) aan de slag ben bij Totoco.
Totoco is een sjiek-de-friemel eco-hotel, op dit moment het meest upper-class dat je op Ometepe kunt vinden en overnachtingen beginnen vanaf $100. Aan dit hotel zit een tuin/ boerderij vast, waar er op verantwoorde wijze groenten, fruit en kruiden worden verbouwd en varkens worden gehouden. En daar werk ik. Kamperend en wonend op de helling van de vulkaan Maderas sta ik iedere doordeweekse dag om 6.00 op en begin ik om 7.00 met werken. De werkzaamheden variëren van het voeren van de varkens en het uitmesten van de stal tot het verwerken van grote hoeveelheden kurkuma (opgraven, wassen, drogen in de houtoven en malen) tot het maken van een douche waarbij het water door compost wordt verhit. Het doel van de tuin is om uiteindelijk met wat er verbouwd wordt zoveel mogelijk het hotel te verzien, maar ook om de lokale bevolking te laten zien dat je ook met milieuvriendelijke technieken genoeg gewassen van goede kwaliteit kunt kweken om in levensonderhoud te voorzien.
Het is fijn om weer even op één plek te kunnen blijven, want de afgelopen weken heb ik veel op en neer gereisd. Begin februari kwam Marloes namelijk op bezoek en er moest in die drie weken natuurlijk veel gezien en gedaan worden. Het was een geweldige tijd maar ook een reis met hindernissen, die gelukkig wel vrijwel allemaal onder het kopje ‘later lach je erom’ zijn te plaatsen.
De toon werd gezet tijdens één van de eerste avonden. Marloes had op weg naar haar stapelbed op het keienpaadje haar enkel verzwikt en werd door de staf van het hostel (waarmee ik gelukkig goed bevriend ben) op bed gelegd met een bevroren hamburger op haar voet om de zwelling tegen te gaan. Toen ze de volgende ochtend wakker werd met een inmiddels ontdooide plak gehakt op haar gezwollen enkel en al strompelend naar mij op zoek ging om te vertellen wat er gebeurd was zei Courtlen: ‘nou, wacht maar tot je Tessa ziet’.
Het toeval wil namelijk dat ik recentelijk nogal veel aan het slaapwandelen ben. Dit gebeurt vrijwel altijd als ik naar het toilet moet in het midden van de nacht, ik wordt niet goed wakker en ga aan het dwalen. Het ergste wat daar tot dan toe van gekomen was, was het uit de bovenste verdieping van het stapelbed vallen, waarbij ik wonderlijk genoeg geen lichamelijke schade had opgelopen.
Ditmaal was ik echter doodleuk van de veranda afgewandeld en werd ik wakker toen ik met mijn gezicht op de grond smakte en er een hoop bloed uit mijn neus begon te gutsen. Compleet gedesoriënteerd voelde ik aan mijn neus en kwam tot de conclusie dat die scheef stond. Met de gedachte “oh mijn god mijn neus moet niet scheef hij moet weer recht” heb ik hem hemelzijdank in mijn paniek direct weer terug op de juiste plaats geduwd. Scheelt weer een corrigerende operatie.
De volgende ochtend was er nog maar weinig herkenbaars aan mijn gezicht: mijn neus was opgezwollen tot de proportie van een kleine aardappel en ik had twee blauwe ogen. Bovendien was ik al mijn tanden door mijn lippen gevallen en mijn mond zag eruit alsof ik mijn lippen had op laten spuiten door een erbarmelijk slechte plastisch chirurg. En zo brachten Jut en Jul de eerste dagen van Marloes haar vakantie door met respectievelijk een gezicht waar iedereen zijn hoofd voor omdraaide en een gezwollen voet met een mysterieuze bult die we wijselijk de rest van de vakantie hebben genegeerd.
De overige anekdotes variëren van het kwijt zijn van de sleutel van de hotelkamer op het moment dat je echt heel erg nodig het toilet moet gebruiken, tot het plannen van een rustige relaxdag in een rustig hostel aan een meer; net op de dag dat een Nicaraguaanse telefoonmaatschappij een werknemersdag in datzelfde hostel heeft georganiseerd en er 60 werknemers in rode shirtjes zaklopen en spelletjes doen dat het een lieve lust is.
Een andere anekdote wil ik jullie ook niet onthouden. Over het algemeen zijn Nicaraguanen ontzettend vriendelijk en behulpzaam, maar dit schijnt als een blad aan een boom om te slaan als mensen voor een ‘instantie’ werken. De instantie in kwestie was in dit geval ‘de post’. Bij het postkantoor van Granada werkt een mevrouw die mij drie maal heeft mogen ‘helpen’. Hieronder een drieluik van de scénes die zich tijdens drie keer hebben afgespeeld. (Het is een drama.)
Scene 1:
Ik: Ik geloof dat ik een postkaart moet hebben.
Zij: Dat denk ik niet.
Ik: Zou u misschien eventjes willen kijken? Want ik denk dat ik wel een postkaart heb.
De mevrouw gaat door de stapel postkaarten.
Zij: Nee, hij zit er niet tussen.
Ik: Maar ik denk echt dat ik een postkaart heb, mag ik misschien zelf even kijken?
De mevrouw zucht en geeft me de stapel postkaarten waar ik binnen 5 seconden een postkaart van André Hazes in zijn jonge jaren (poserend met zijn moeder) vind, met aan de andere kant mijn naam erop.
Scene 2:
In november is er voor mijn verjaardag een pakketje opgestuurd en tussen kerst en oud en nieuw ben ik bij het postkantoor om dit op te halen.
Ik: Ik geloof dat ik een postpakketje heb.
Zij: Nee, je hebt geen postpakketje.
Ik: Zou u misschien even kunnen kijken? Want ik denk dat ik wel een postpakketje heb.
De mevrouw loopt wat door het postkantoor, rommelt aan wat laatjes en tilt eens een kartonnen doos op.
Zij: Nee hoor, geen pakketje.
Aangezien het me wat onbeleefd lijkt om te verzoeken of ik zelf misschien even het postkantoor mag doorzoeken haal ik mijn schouders op en loop ik naar buiten.
Scene 3:
Het is 1 maand (!!) later en ik heb inmiddels notabene van iemand anders die in Granada woont een mailtje gekregen dat er voor mij een pakketje bij het postkantoor ligt.
Ik: Ik geloof dat ik een postpakketje heb.
Zij: Heet je soms Tessa?
Ik: Ja.
Zij: Nou, je bent wel eventjes weggeweest hè?? Je pakketje ligt hier al meer dan twee maanden!!
Ik houd wijselijk mijn mond omdat er nog een aantal zaken moeten worden getekend voordat ik mijn pakketje mag meenemen. De mevrouw doet dit alles tergend langzaam en stopt meerdere malen in het midden van een handeling om even met haar collega te kletsen.
Ik: Het spijt me verschrikkelijk, maar ik heb nogal haast want mijn bus gaat over 15 minuten. Zou ik misschien even snel het formulier kunnen ondertekenen zodat ik mijn bus haal?
Zij: Nou jongedame, we hebben ook twee maanden op jou moeten wachten.
Als ik na 20 minuten eindelijk mijn pakketje in handen krijg, is daar weinig meer van over dan een verfrommeld kartonnen doosje. Van de inhoud (mijn verjaardagscadeautjes) was niets meer over dan een viertal ansichtkaarten en een begeleidend schrijven van de post in abominabel Engels, dat me te kennen gaf (geloof ik) dat er iets mis was met de inhoud bij aankomst in Nicaragua. Sure.
Bedankt, post.
Ach ja, ook dit verhaal valt onder de categorie ‘later lach je erom’. Al kan ik op dit moment nog steeds iets harder lachen om mijn gebroken neus dan om die snotvervelende mevrouw bij het postkantoor. Je bent zelf een postpakketje.
Ik heb inmiddels al weer aardig wat geschreven en ben niet eens toegekomen aan de ins en outs van mijn ecologisch organische boerencarriére. Dat bewaar ik dan maar tot de volgende keer, want ik ben hier nog tot het eind van mijn reis. En voor wie het nog niet wist: dat eind is dichterbij dan verwacht want ik kom al eind april terug naar Nederland. Hetzij maar voor eventjes, want eind augustus vertrek ik alweer naar Australië voor een heel nieuw avontuur van een heel andere orde. Hoera voor veranderende plannen!
Totoco is een sjiek-de-friemel eco-hotel, op dit moment het meest upper-class dat je op Ometepe kunt vinden en overnachtingen beginnen vanaf $100. Aan dit hotel zit een tuin/ boerderij vast, waar er op verantwoorde wijze groenten, fruit en kruiden worden verbouwd en varkens worden gehouden. En daar werk ik. Kamperend en wonend op de helling van de vulkaan Maderas sta ik iedere doordeweekse dag om 6.00 op en begin ik om 7.00 met werken. De werkzaamheden variëren van het voeren van de varkens en het uitmesten van de stal tot het verwerken van grote hoeveelheden kurkuma (opgraven, wassen, drogen in de houtoven en malen) tot het maken van een douche waarbij het water door compost wordt verhit. Het doel van de tuin is om uiteindelijk met wat er verbouwd wordt zoveel mogelijk het hotel te verzien, maar ook om de lokale bevolking te laten zien dat je ook met milieuvriendelijke technieken genoeg gewassen van goede kwaliteit kunt kweken om in levensonderhoud te voorzien.
Het is fijn om weer even op één plek te kunnen blijven, want de afgelopen weken heb ik veel op en neer gereisd. Begin februari kwam Marloes namelijk op bezoek en er moest in die drie weken natuurlijk veel gezien en gedaan worden. Het was een geweldige tijd maar ook een reis met hindernissen, die gelukkig wel vrijwel allemaal onder het kopje ‘later lach je erom’ zijn te plaatsen.
De toon werd gezet tijdens één van de eerste avonden. Marloes had op weg naar haar stapelbed op het keienpaadje haar enkel verzwikt en werd door de staf van het hostel (waarmee ik gelukkig goed bevriend ben) op bed gelegd met een bevroren hamburger op haar voet om de zwelling tegen te gaan. Toen ze de volgende ochtend wakker werd met een inmiddels ontdooide plak gehakt op haar gezwollen enkel en al strompelend naar mij op zoek ging om te vertellen wat er gebeurd was zei Courtlen: ‘nou, wacht maar tot je Tessa ziet’.
Het toeval wil namelijk dat ik recentelijk nogal veel aan het slaapwandelen ben. Dit gebeurt vrijwel altijd als ik naar het toilet moet in het midden van de nacht, ik wordt niet goed wakker en ga aan het dwalen. Het ergste wat daar tot dan toe van gekomen was, was het uit de bovenste verdieping van het stapelbed vallen, waarbij ik wonderlijk genoeg geen lichamelijke schade had opgelopen.
Ditmaal was ik echter doodleuk van de veranda afgewandeld en werd ik wakker toen ik met mijn gezicht op de grond smakte en er een hoop bloed uit mijn neus begon te gutsen. Compleet gedesoriënteerd voelde ik aan mijn neus en kwam tot de conclusie dat die scheef stond. Met de gedachte “oh mijn god mijn neus moet niet scheef hij moet weer recht” heb ik hem hemelzijdank in mijn paniek direct weer terug op de juiste plaats geduwd. Scheelt weer een corrigerende operatie.
De volgende ochtend was er nog maar weinig herkenbaars aan mijn gezicht: mijn neus was opgezwollen tot de proportie van een kleine aardappel en ik had twee blauwe ogen. Bovendien was ik al mijn tanden door mijn lippen gevallen en mijn mond zag eruit alsof ik mijn lippen had op laten spuiten door een erbarmelijk slechte plastisch chirurg. En zo brachten Jut en Jul de eerste dagen van Marloes haar vakantie door met respectievelijk een gezicht waar iedereen zijn hoofd voor omdraaide en een gezwollen voet met een mysterieuze bult die we wijselijk de rest van de vakantie hebben genegeerd.
De overige anekdotes variëren van het kwijt zijn van de sleutel van de hotelkamer op het moment dat je echt heel erg nodig het toilet moet gebruiken, tot het plannen van een rustige relaxdag in een rustig hostel aan een meer; net op de dag dat een Nicaraguaanse telefoonmaatschappij een werknemersdag in datzelfde hostel heeft georganiseerd en er 60 werknemers in rode shirtjes zaklopen en spelletjes doen dat het een lieve lust is.
Een andere anekdote wil ik jullie ook niet onthouden. Over het algemeen zijn Nicaraguanen ontzettend vriendelijk en behulpzaam, maar dit schijnt als een blad aan een boom om te slaan als mensen voor een ‘instantie’ werken. De instantie in kwestie was in dit geval ‘de post’. Bij het postkantoor van Granada werkt een mevrouw die mij drie maal heeft mogen ‘helpen’. Hieronder een drieluik van de scénes die zich tijdens drie keer hebben afgespeeld. (Het is een drama.)
Scene 1:
Ik: Ik geloof dat ik een postkaart moet hebben.
Zij: Dat denk ik niet.
Ik: Zou u misschien eventjes willen kijken? Want ik denk dat ik wel een postkaart heb.
De mevrouw gaat door de stapel postkaarten.
Zij: Nee, hij zit er niet tussen.
Ik: Maar ik denk echt dat ik een postkaart heb, mag ik misschien zelf even kijken?
De mevrouw zucht en geeft me de stapel postkaarten waar ik binnen 5 seconden een postkaart van André Hazes in zijn jonge jaren (poserend met zijn moeder) vind, met aan de andere kant mijn naam erop.
Scene 2:
In november is er voor mijn verjaardag een pakketje opgestuurd en tussen kerst en oud en nieuw ben ik bij het postkantoor om dit op te halen.
Ik: Ik geloof dat ik een postpakketje heb.
Zij: Nee, je hebt geen postpakketje.
Ik: Zou u misschien even kunnen kijken? Want ik denk dat ik wel een postpakketje heb.
De mevrouw loopt wat door het postkantoor, rommelt aan wat laatjes en tilt eens een kartonnen doos op.
Zij: Nee hoor, geen pakketje.
Aangezien het me wat onbeleefd lijkt om te verzoeken of ik zelf misschien even het postkantoor mag doorzoeken haal ik mijn schouders op en loop ik naar buiten.
Scene 3:
Het is 1 maand (!!) later en ik heb inmiddels notabene van iemand anders die in Granada woont een mailtje gekregen dat er voor mij een pakketje bij het postkantoor ligt.
Ik: Ik geloof dat ik een postpakketje heb.
Zij: Heet je soms Tessa?
Ik: Ja.
Zij: Nou, je bent wel eventjes weggeweest hè?? Je pakketje ligt hier al meer dan twee maanden!!
Ik houd wijselijk mijn mond omdat er nog een aantal zaken moeten worden getekend voordat ik mijn pakketje mag meenemen. De mevrouw doet dit alles tergend langzaam en stopt meerdere malen in het midden van een handeling om even met haar collega te kletsen.
Ik: Het spijt me verschrikkelijk, maar ik heb nogal haast want mijn bus gaat over 15 minuten. Zou ik misschien even snel het formulier kunnen ondertekenen zodat ik mijn bus haal?
Zij: Nou jongedame, we hebben ook twee maanden op jou moeten wachten.
Als ik na 20 minuten eindelijk mijn pakketje in handen krijg, is daar weinig meer van over dan een verfrommeld kartonnen doosje. Van de inhoud (mijn verjaardagscadeautjes) was niets meer over dan een viertal ansichtkaarten en een begeleidend schrijven van de post in abominabel Engels, dat me te kennen gaf (geloof ik) dat er iets mis was met de inhoud bij aankomst in Nicaragua. Sure.
Bedankt, post.
Ach ja, ook dit verhaal valt onder de categorie ‘later lach je erom’. Al kan ik op dit moment nog steeds iets harder lachen om mijn gebroken neus dan om die snotvervelende mevrouw bij het postkantoor. Je bent zelf een postpakketje.
Ik heb inmiddels al weer aardig wat geschreven en ben niet eens toegekomen aan de ins en outs van mijn ecologisch organische boerencarriére. Dat bewaar ik dan maar tot de volgende keer, want ik ben hier nog tot het eind van mijn reis. En voor wie het nog niet wist: dat eind is dichterbij dan verwacht want ik kom al eind april terug naar Nederland. Hetzij maar voor eventjes, want eind augustus vertrek ik alweer naar Australië voor een heel nieuw avontuur van een heel andere orde. Hoera voor veranderende plannen!
-
03 Maart 2013 - 20:40
Nora:
Ik lach er nu al om! Maar wel met mededogen... Liefs vanuit niet zo ecologisch Beiroet. -
03 Maart 2013 - 20:52
Feija.:
Wat ben je toch een leukerd met een inmiddels weer rechte neus! Ik heb zin om je te zien! En die postvrouw.. Ach, ze is gewoon jaloers op je neus! ❤ -
03 Maart 2013 - 20:57
Suzan:
Hee lieverd! Wat maak je allemaal weer mee zeg... En wat schrijf je het heerlijk smakelijk op! En wat kom je alweer snel terug! Als je tijdje bij me wil logeren, laat maar weten! Veel plezier nog (en succes en sterkte, haha). Kus! -
03 Maart 2013 - 21:22
Joke Harbers:
Hoi Tess,
Ik geniet altijd weer van je avonturen, hoop dat je neusje gauw weer in orde is...
groetjes em veel liefs uit Rijssen.... -
03 Maart 2013 - 21:37
Rianne Megens:
Tessa, heerlijke verhalen weer en inderdaad, later lach je er om.
Hopelijk geneest je neus goed! Geniet nog eventjes en tot eind april.
Groet -
03 Maart 2013 - 21:48
Anne:
Schitterend, die avonturen van je!! Xx -
04 Maart 2013 - 08:28
Edu E Janna:
We genieten van je verhalen. Je moet ze bundelen en uitgeven. -
04 Maart 2013 - 13:54
Loes Terlouw:
Hoi Tess,
Wat leuk en heel leerzaam om op een ecologische boerderij te werken.
Dus de plannen voor de volgende reis liggen al klaar, jij geniet wel van het leven..
-
09 Maart 2013 - 09:47
Yvonne (ZMZ3D2A):
Nu Ometepe huisje, boompje & neusje!
Straks Austalie huisje, boompje & beestje?
Geniet van de zomer in Nederland en van de POSTNL!
Wij missen je in de klas.
Liefs van Yvonne. -
08 April 2013 - 10:49
Sonja Schwarz:
Hai Tes
Hierbij al vast een goede reis terug naar nederland.
Groeten van Sonja Schwarz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
