Je hebt van die dagen.....
Door: Tessa
Blijf op de hoogte en volg Tessa
31 Oktober 2012 | Nicaragua, Granada
In mijn vorige blog schreef ik over hoe er altijd meer mogelijk is dan je denkt. Soms heb je van die dagen dat alle mogelijke bizarre dingen die je niet had kunnen bedenken bij elkaar komen en samen de perfecte dag vormen, die zo gaaf is dat ik het zeker waard vind er een blogje aan te besteden.
Het begon als volgt: op een doodgewone zaterdagochtend hadden we vrijwel geen gasten en besloten we met z'n vieren (één iemand bleef achter om het fort te bemannen) naar de verjaardag van een kennis te gaan, die dit zou vieren in een yoga-resort aan de kust.
Om hier te komen moesten we met onze auto over een onverharde weg door een wat afgelegen gebied, waar we meerdere malen door enorme zwermen bontgekleurde vlinders heenreden en uiteindelijk werden opgeschrikt door een zwerm felgroene papegaaien die net voor onze voorruit langs vloog.
De routebeschrijving naar het yoga-resort was vrij simpel: almaar rechtdoor en dan linksaf bij the Pink Panther. Logisch. Na echter heel, heel lang rechtdoor zonder ook maar een spoor van een panter werden we toch wat onzeker – hoewel de beschrijving toch echt maar voor heel weinig andere uitleg vatbaar was - en lieten we een stuk of drie locals wat verbouwereerd achter met de vraag 'of ze misschien een grote roze panter in de buurt hadden gezien?'.
Net toen we overtuigd waren van het feit dat we verkeerd moesten zijn gereden kwam de verlossing: een bord met een een grote, mediterende 'Pink Panther'. Dit was duidelijk onze bestemming.
De verjaardag werd gevierd met een potje 'capture the flag'. Voor wie niet weet wat dit inhoudt; het komt er in feite op neer dat je een stuk land met veel verstopplaatsen verdeelt in twee kampen en vervolgens als een malloot op en neer rent om te proberen de vlag van het andere team te vinden en te stelen, niet gepakt te worden op vijandelijk terrein en indringers op jouw terrein te pakken te krijgen zodat je ze naar de 'gevangenis' kan brengen. Beter kan niet.
Jammer genoeg hadden we de instructies over het 'absoluut niet vergeten van lange broek en schoenen' over het hoofd gezien en moesten we in korte broek en op slippers ten strijde trekken. Dat mocht de pret echter niet drukken, want zoals sommigen van jullie wel weten kan mijn fanatieke kant nogal eens naar boven komen ten tijde van competitieve spelletjes. Al snel rende ik als een een volleerde vlaggenvanger met een liaan als een bandana om mijn voorhoofd door de Nicaraguaanse bosjes, waarbij ik niet schroomde snoekduiken in de bamboe te maken om indringers van het vijandelijke team bij de enkels te grijpen.
Eén van mijn meest geduchte tegenstanders was overigens een een giechelende, overenthousiaste hippie van middelbare leeftijd met vuurrood haar en een baard tot aan zijn navel, die achteraf de eigenaar van het resort waar we te gast waren bleek te zijn. Dit schiep mijns inziens wat helderheid over waarom het uithangbord van een schijnbaar serieus yoga-resort een enorme, mediterende roze panter was. En als je de hippie – en de panter – in kwestie zou zien zou je waarschijnlijk hetzelfde denken.
Na een uur of twee door de bosjes raggen viel de duisternis in en was het tijd om te gaan. Moe maar voldaan en onder de schrammen, doorns en splinters stapten we in de auto. Zo dicht bij de zee leek het ons onzinnig om meteen door te gaan naar huis, vooral gezien het feit dat water zo schaars is in Poste Rojo en we allemaal al bijna waren vergeten hoe onze tenen er ook alweer uitzagen zonder de permanent aangekoekte modder. We reden naar het dichtsbijzijnde strand en renden het water in. We waren logischerwijs allemaal erg enthousiast over deze duik, maar Luke begon opeens als een idioot handenvol water omhoog te gooien en te lachen. Dit leek ons aanvankelijk wel erg euforisch gedrag voor een duik in de zee, maar toen we beter keken zagen we opeens het water licht geven. Er bleek fosfor (algen) in de zee te zitten, waardoor er duizenden kleine sterren in het water oplichten als je beweegt. De hemel was kraakhelder en omdat we aan een verlaten strand zonder lichten waren; vol met sterren. Rechts van ons waren een paar wolken waar om de paar minuten perfecte bliksemschichten uitschoten en wij waren druk bezig om met onze armen en benen grote poelen licht in de zee te maken en water op elkaar te gooien omdat het van ons afstroomde als een sterrenregen.
Nadat we de auto weer hadden gevonden reden we door naar een restaurantje dat iemand ons had aangeraden en dat zowel genoemd was naar als gerund werd door ene Yolanda.
De eerste indruk was in dit geval niet denderend, aangezien er bij binnenkomst van de binnenplaats een Doberman aan een ketting al blaffend en grommend naar ons toe gerend kwam terwijl zijn baasje ons dringend toeriep: “blijf staan waar je staat, deze hond doodt!!!” Nog euforisch van onze duik in een oplichtende zee waren we ietwat overweldigd door deze uitbarsting van geweld, maar gelukkig kwam, nadat de Doberman met ketting naar achter was gebracht, Yolanda naar buiten. Een fragiel vrouwtje van in de 60 met een stralende lach die ons binnenliet met een 'welkom, mijn liefjes', ons een kus op de wang gaf en aan tafel kwam zitten om eens rustig de menukaart met ons door te spreken. Buiten het geweldige eten en de geruststellende aanwezigheid van Yolanda was ons hoogtepunt van het bezoek aan het restaurant Panchito, Yolanda's white faced pet monkey, die we allemaal mochten vasthouden en de fles mochten geven.
Met een volle buik en ervan overtuigd dat deze dag bijna niet meer beter kon worden stapten we weer in de auto. Vanwege het afgelegen gebied hadden we geen ontvangst op de autoradio en besloten we zelf maar de stilte te vullen met een mix van jaren '80 hits, Disney liedjes of alles waar we maar de tekst van konden herinneren. Dit bracht ons aardig in een feeststemming en wonder boven wonder was er blijkbaar in het dorpje waar we doorheen reden net een feest aan de gang. Binnen de hekken was een optreden aan de gang, maar buiten de hekken was iedereen die geen geld of geen zin had om de entree te betalen gezellig biertjes aan het drinken. We besloten er het beste van te maken en zetten een aantal danspasjes in, en al snel was ons publiek buiten het hek groter dan het publiek van de band binnen het hek wat ons alleen maar aanmoedigde om steeds wildere capriolen uit te halen.
Nu wil het toeval dat we met de staf van Poste Rojo een 'verassingschoreografie' in hebben gestudeerd. Vanuit verschillende hoeken van de dansvloer tellen we onopvallend af om vervolgens iedereen te verbazen met onze uitgebalanceerde pasjes. Het duurde niet lang voor Courtlen en Luke deze choreografie inzetten, wat ontvangen werd met een daverend applaus door ons publiek.
Uiteraard is het altijd het beste om te vertrekken op het hoogtepunt, dus na het in ontvangst nemen van het applaus telden we wederom onopvallend af, waarna we een sprintje trokken naar de auto en met gierende banden wegreden.
Wij hopen persoonlijk dat er in het dorpje nog steeds over ons wordt gepraat. Voor ons was het in ieder geval een dag die we ons nog lang zullen herinneren!
Het begon als volgt: op een doodgewone zaterdagochtend hadden we vrijwel geen gasten en besloten we met z'n vieren (één iemand bleef achter om het fort te bemannen) naar de verjaardag van een kennis te gaan, die dit zou vieren in een yoga-resort aan de kust.
Om hier te komen moesten we met onze auto over een onverharde weg door een wat afgelegen gebied, waar we meerdere malen door enorme zwermen bontgekleurde vlinders heenreden en uiteindelijk werden opgeschrikt door een zwerm felgroene papegaaien die net voor onze voorruit langs vloog.
De routebeschrijving naar het yoga-resort was vrij simpel: almaar rechtdoor en dan linksaf bij the Pink Panther. Logisch. Na echter heel, heel lang rechtdoor zonder ook maar een spoor van een panter werden we toch wat onzeker – hoewel de beschrijving toch echt maar voor heel weinig andere uitleg vatbaar was - en lieten we een stuk of drie locals wat verbouwereerd achter met de vraag 'of ze misschien een grote roze panter in de buurt hadden gezien?'.
Net toen we overtuigd waren van het feit dat we verkeerd moesten zijn gereden kwam de verlossing: een bord met een een grote, mediterende 'Pink Panther'. Dit was duidelijk onze bestemming.
De verjaardag werd gevierd met een potje 'capture the flag'. Voor wie niet weet wat dit inhoudt; het komt er in feite op neer dat je een stuk land met veel verstopplaatsen verdeelt in twee kampen en vervolgens als een malloot op en neer rent om te proberen de vlag van het andere team te vinden en te stelen, niet gepakt te worden op vijandelijk terrein en indringers op jouw terrein te pakken te krijgen zodat je ze naar de 'gevangenis' kan brengen. Beter kan niet.
Jammer genoeg hadden we de instructies over het 'absoluut niet vergeten van lange broek en schoenen' over het hoofd gezien en moesten we in korte broek en op slippers ten strijde trekken. Dat mocht de pret echter niet drukken, want zoals sommigen van jullie wel weten kan mijn fanatieke kant nogal eens naar boven komen ten tijde van competitieve spelletjes. Al snel rende ik als een een volleerde vlaggenvanger met een liaan als een bandana om mijn voorhoofd door de Nicaraguaanse bosjes, waarbij ik niet schroomde snoekduiken in de bamboe te maken om indringers van het vijandelijke team bij de enkels te grijpen.
Eén van mijn meest geduchte tegenstanders was overigens een een giechelende, overenthousiaste hippie van middelbare leeftijd met vuurrood haar en een baard tot aan zijn navel, die achteraf de eigenaar van het resort waar we te gast waren bleek te zijn. Dit schiep mijns inziens wat helderheid over waarom het uithangbord van een schijnbaar serieus yoga-resort een enorme, mediterende roze panter was. En als je de hippie – en de panter – in kwestie zou zien zou je waarschijnlijk hetzelfde denken.
Na een uur of twee door de bosjes raggen viel de duisternis in en was het tijd om te gaan. Moe maar voldaan en onder de schrammen, doorns en splinters stapten we in de auto. Zo dicht bij de zee leek het ons onzinnig om meteen door te gaan naar huis, vooral gezien het feit dat water zo schaars is in Poste Rojo en we allemaal al bijna waren vergeten hoe onze tenen er ook alweer uitzagen zonder de permanent aangekoekte modder. We reden naar het dichtsbijzijnde strand en renden het water in. We waren logischerwijs allemaal erg enthousiast over deze duik, maar Luke begon opeens als een idioot handenvol water omhoog te gooien en te lachen. Dit leek ons aanvankelijk wel erg euforisch gedrag voor een duik in de zee, maar toen we beter keken zagen we opeens het water licht geven. Er bleek fosfor (algen) in de zee te zitten, waardoor er duizenden kleine sterren in het water oplichten als je beweegt. De hemel was kraakhelder en omdat we aan een verlaten strand zonder lichten waren; vol met sterren. Rechts van ons waren een paar wolken waar om de paar minuten perfecte bliksemschichten uitschoten en wij waren druk bezig om met onze armen en benen grote poelen licht in de zee te maken en water op elkaar te gooien omdat het van ons afstroomde als een sterrenregen.
Nadat we de auto weer hadden gevonden reden we door naar een restaurantje dat iemand ons had aangeraden en dat zowel genoemd was naar als gerund werd door ene Yolanda.
De eerste indruk was in dit geval niet denderend, aangezien er bij binnenkomst van de binnenplaats een Doberman aan een ketting al blaffend en grommend naar ons toe gerend kwam terwijl zijn baasje ons dringend toeriep: “blijf staan waar je staat, deze hond doodt!!!” Nog euforisch van onze duik in een oplichtende zee waren we ietwat overweldigd door deze uitbarsting van geweld, maar gelukkig kwam, nadat de Doberman met ketting naar achter was gebracht, Yolanda naar buiten. Een fragiel vrouwtje van in de 60 met een stralende lach die ons binnenliet met een 'welkom, mijn liefjes', ons een kus op de wang gaf en aan tafel kwam zitten om eens rustig de menukaart met ons door te spreken. Buiten het geweldige eten en de geruststellende aanwezigheid van Yolanda was ons hoogtepunt van het bezoek aan het restaurant Panchito, Yolanda's white faced pet monkey, die we allemaal mochten vasthouden en de fles mochten geven.
Met een volle buik en ervan overtuigd dat deze dag bijna niet meer beter kon worden stapten we weer in de auto. Vanwege het afgelegen gebied hadden we geen ontvangst op de autoradio en besloten we zelf maar de stilte te vullen met een mix van jaren '80 hits, Disney liedjes of alles waar we maar de tekst van konden herinneren. Dit bracht ons aardig in een feeststemming en wonder boven wonder was er blijkbaar in het dorpje waar we doorheen reden net een feest aan de gang. Binnen de hekken was een optreden aan de gang, maar buiten de hekken was iedereen die geen geld of geen zin had om de entree te betalen gezellig biertjes aan het drinken. We besloten er het beste van te maken en zetten een aantal danspasjes in, en al snel was ons publiek buiten het hek groter dan het publiek van de band binnen het hek wat ons alleen maar aanmoedigde om steeds wildere capriolen uit te halen.
Nu wil het toeval dat we met de staf van Poste Rojo een 'verassingschoreografie' in hebben gestudeerd. Vanuit verschillende hoeken van de dansvloer tellen we onopvallend af om vervolgens iedereen te verbazen met onze uitgebalanceerde pasjes. Het duurde niet lang voor Courtlen en Luke deze choreografie inzetten, wat ontvangen werd met een daverend applaus door ons publiek.
Uiteraard is het altijd het beste om te vertrekken op het hoogtepunt, dus na het in ontvangst nemen van het applaus telden we wederom onopvallend af, waarna we een sprintje trokken naar de auto en met gierende banden wegreden.
Wij hopen persoonlijk dat er in het dorpje nog steeds over ons wordt gepraat. Voor ons was het in ieder geval een dag die we ons nog lang zullen herinneren!
-
31 Oktober 2012 - 15:02
Rianne:
Tessa....wat een super verhaal weer! Helemaal geweldig! En lichtgevend water, wow.
Blijf genieten, xx -
31 Oktober 2012 - 15:07
Freek:
Scripten en verkopen! Topverhaal, bedankt! -
31 Oktober 2012 - 15:08
Nora:
Wouw. Het is dat mijn ticket al geboekt is, anders zou ik dat nu acuut doen! Het klinkt een beetje als een droom/trip :-) Liefs. -
31 Oktober 2012 - 15:29
Suzan:
Tess! Wat heerlijk om weer een verhaal van je te lezen en dan nog eens eentje met zulke absurd mooie gebeurtenissen, geweldig! Dikke knuffel! -
31 Oktober 2012 - 15:34
Joke Harbers:
Ha Tess
Zo te lezen vermaak je je daar nog steeds prima,prachtig verhaal....
Vanavond hebben we weer een stoffenavond bij Megastoffen, ik moest vanochtend nog aan je denken....
Liefs....J. -
31 Oktober 2012 - 15:37
Wil:
Superleuke verhalen van jou.
ik snap dat dit leuker is dan alle stress in de teamkamer.
heel veel plezier.
Wil -
31 Oktober 2012 - 16:33
Feija.:
Wauw!!!! Het klinkt als een passage uit één van mijn (ik durf het bijna niet te zeggen) geliefde Jill Mansell boeken..
En.. Hoezo fanatiek? ;-)
Luf joe! -
31 Oktober 2012 - 21:26
Loes Terlouw:
Hoi Tes, wat een prachtig verhaal, en wat bijzonder om zo'n verlichte zee vol met sterren te zien.
Veel plezier, Liefs Loes
-
31 Oktober 2012 - 21:46
Anne:
Mmmm, reisavonturen!! Dank voor het vullen van ons gemis... Dikke zoenen!! -
31 Oktober 2012 - 22:49
Tineke:
Hey tessa, wat een prachtverhaal weer. Je schrijft geweldig...en niet alleen daar...ik moest deze week me voorbereiden op al die ( voor mij ) nieuwe cursussen, blijken ze allemaal super uitgeschreven te zijn en sommige ook nog met kloppende datum voor nu ( hoe is het mogelijk ???) . Je bent echt een kanjer, hoor ! Geniet en een lieve groet van Tineke -
01 November 2012 - 11:09
Edu En Janna:
Lieve Tessa,
Dit was weer ouderwets "smullen" van je verhaal.
We wachten in spanning op het volgende. Geniet, meid.
-
01 November 2012 - 12:06
Frits En Dieny:
Klinkt als een sprookje....geweldig verhaal! -
02 November 2012 - 17:04
Valerie:
Zalig verhaal weer! geniet ervan Tessa, maar dat doe je duidelijk maximaal!
x -
02 November 2012 - 21:02
Lizzy:
Ohhh wat een avontuur! het klinkt allemaal geweldig lieverd!! ik ben zoooo jaloers!!
Ik mis het backpacken en chillen in de rimboe zo erg.
Dikke knuffel en take care!! kus kus -
03 November 2012 - 04:44
Niels:
Lekker verhaal.
x -
19 November 2012 - 17:04
Jan:
Heeft het nog wel zin als je zulke beeldende verhalen leest om zelf naar Midden Amerika te gaan, of juist?
-
31 December 2012 - 16:01
Sonja Schwarz:
Hai tessa
Hierbij willen wij je een voorspoedig 2013 wensen en veel geluk
Groeten van Sonja en Willen Schwarz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
