Hippie paradise

Inmiddels woon ik alweer bijna twee weken in mijn boomhut. Ik begin hier al aardig gewend te raken. En als je went aan het leven in een boomhuthostel is het haast onvermijdelijk dat je hippie-gehalte geleidelijk aan stijgt. Zoals ik al eerder schreef uit zich dit onder andere in je iets minder zorgen maken over vieze voeten, plakkerige kleren en verre-van-perfect-gestyled-haar. Maar met name de 'go with the flow mentaliteit', de 'hoe belangrijk is het nu echt gedachte' en de 'waarom moeilijk doen als het makkelijk kan instelling' kenmerken the hippie spirit.

Het hostel hanteert zo weinig mogelijk regels, zowel voor de gasten als voor de mensen die er werken. We proberen om iedereen zoveel mogelijk te laten doen – of laten – wat hij of zij wil. Er zijn natuurlijk wel een aantal dingen die niet kunnen. Bijvoorbeeld een warme lange douche nemen, het toilet doorspoelen (want composttoilet), of een chique diner genieten. Hoewel ik hier voedseltechnisch gezien absoluut niets tekort kom en de gasten ook niet.

's Ochtend serveren we ontbijt, waarbij men kan kiezen tussen een muesli ontbijt, een broodje kaas-ham-ei of wentelteefjes (wat overigens echt een heel raar woord is als je het letterlijk naar het Engels vertaalt). Zelf ontbijt ik met wat er over is van de avond ervoor of met net wat ik in de koelkast kan vinden. Tussen de middag vind iedereen een beetje zijn eigen weg, voor de gasten die geen eten mee hebben genomen de heuvel op verkopen we noedels en Mac 'n Cheese. 's Avonds is er een family dinner. We koken iets, wie mee wil eten geeft dat in de loop van de middag aan en rond half acht gaat iedereen aan tafel. Iedere dag rijden we naar Granada voor de boodschappen en om eventuele gasten op te halen. De boodschappen moeten we vervolgens de heuvel op dragen. De gasten soms ook. De één redt het iets gemakkelijker om hoog dan de ander, maar zweten en buiten adem zijn is onvermijdelijk als je Poste Rojo wil bereiken. Ik heb echter tot nu toe nog geen één gast getroffen die de klim uiteindelijk niet de moeite waard vond. Het uitzicht over de vallei, de boomhutten, apen, kikkers, de rum en het eerder genoemde gebrek aan regels stemt bijna iedereen tevreden en maakt de mensen relaxed en behulpzaam.

Wat slapen betreft hebben we een slaapzaal, hangmatten of een privékamer in de aanbieding. Privé is echter redelijk relatief, de houten muren van de kamers zijn uiteraard niet geluiddicht en ook niet helemaal spiek-proof. Maar meer privé dan dit wordt het niet in de jungle. De douches zijn overigens ook verre van spiek-proof. Deze bestaan uit een douchekop boven een betonnen plateautje met daaromheen vier houten wanden met veel kieren. De ene douche heeft een slecht sluitende deur die uitkijkt op de bar en nog wel eens open wil slaan als je aan het douchen bent. De ander heeft een kralengordijn. De truc is om jezelf precies zo te positioneren dat niemand vrij zicht heeft op je verwoede pogingen de jungle van je lijf te wassen. Of om zo hippie te worden dat het je niets meer kan schelen.

Naast de slaapplekken heeft het hostel een bar, een keuken voor de gasten, een minibibliotheek, een touwbrug, en twee platforms in de bomen waar je kunt relaxen: de yogadeck en de monkeydeck. Als je nog een stukje verder de heuvel op gaat vind je de casitas privadas, oftewel de kamers waar wij slapen. Hier is ook de keuken waar we het eten bereiden. Voor bijvoorbeeld het ontbijt betekent dit dat er één iemand in de keuken is en één iemand in de bar. We roepen heel hard naar boven wat er besteld wordt. Een kwartiertje later brengt iemand het vervolgens naar beneden.

Het is over het algemeen vrij rustig in het hostel op het moment. Het staat nog niet in de lonely planet en aangezien dit dé leidraad is voor veel backpackers komt het regelmatig voor dat we maar een paar gasten hebben. In de weekenden zijn dit er vaak wat meer. Om toch mensen te laten weten dat we bestaan delen we flyers uit en hangen we posters op. Als gasten vertrekken vragen we ze om flyers mee te nemen en zoveel mogelijk reclame voor ons te maken.

Ook een tripje naar een andere stad in Nicaragua kan een goede manier zijn om nieuwe gasten te werven. En zo kwam het dat ik al na één week in het hostel in de bus naar Leon zat. Normaal gesproken kan je de reis in een uurtje of vier maken maar aangezien het bevrijdingsdag was had heel Nicaragua besloten om naar de hoofdstad Managua af te reizen om het heuglijke feit te vieren. Files van honderden en nog eens honderden schoolbussen, tot de nok toe gevuld en ook op het dak afgeladen met mensen, zwaaiend met vlaggen van de leidende politieke partij. Gaaf om te zien, maar het maakte de reistijd aanzienlijk langer.

Leon is een prachtig koloniaal universiteitsstadje. Dit maakt dat er altijd wat te doen is en het centrum is altijd levendig. Je kan er kerken bekijken, naar het museum en de bioscoop of iedere avond stappen in een club. En niet te vergeten: volcano boarden! Sommigen van jullie hebben de filmpjes en foto's al gezien op facebook en bij deze de toelichting. Er zijn verschillende soorten volcano boarding tours, wij gingen met de tour die werd aangeboden door het hostel.

We werden met een groep backpackers een open truck geladen, waar banken langs de zijkant geplaatst waren. Na vijf minuten rijden verscheen op miraculeuze wijze onze gids uit de bovenkant van de cabine van de truck, waar bij nadere inspectie een luik in bleek te zitten. Na een uitgebreide uitleg over de ins en outs van het boarden en een uur rijden waarvan een groot deel over onverharde weg kregen we bij het uitstappen een knapzak met een guantanamo bay-achtige oranje overall, een veiligheidsbril en ons board. Dit board is feitelijk een houten plank met een stuk metaal er omheen gevouwen en een touw. Onder de plek waar je gaat zitten zit een plaat mica gelijmd, dit zorgt voor snelheid.

Gewapend met board en overall begonnen we aan de hike omhoog, een steile klim van 45 minuten in de brandende zon, langs zwavel uitademende rotsen en de kraters van de vulkaan, die overigens nog steeds actief is. Eenmaal boven was het tijd om de oranje overalls aan te trekken. Ik was enigszins nerveus over de afdaling: 600 meter naar beneden waarbij je een snelheid van tot 90 kilometer per uur kan halen. Na nog wat instructies over wat te doen (remmen en sturen) en over wat vooral niet te doen (remmen met je handen, je mond open doen) was het tijd voor my moment of glory.

Na een vrij goede start vergat ik echter in de opwinding alle instructies over zowel remmen en sturen als de mond. Twee keer van het board gekukeld en een snelheid van 36 kilometer per uur op het moment dat het radarpistool op me werd gericht. Waarbij ik echter ten behoeve van mijn reputatie toch even wil vermelden dat dit gebeurde op het moment dat ik net voor de tweede keer van mijn board was gevallen en dus niet op topsnelheid was. Eenmaal beneden zaten de stenen en het zand ondanks de overall letterlijk tot in mijn ondergoed. Maar nergens zoveel zand en stenen als in mijn mond. Desalniettemin was het een geweldige ervaring waar ik zonder veel kleerscheuren vanaf ben gekomen. Want bij deze tour zijn flinke schaafwonden dagelijkse kost en er worden met enige regelmaat botten gebroken. It's part of the deal, maar het is het risico meer dan waard.

Goed, tot zover het verhaal voor nu. Het is een aardige lap tekst geworden, hopelijk heb ik mensen niet laten afhaken door de omvang ervan. Als alles goed gaat met het internet post ik hier wat foto's van het hostel, deze (en meer) post ik ook in de Nicaragua map op facebook.

Tessa