Geen plan is het beste plan
Blijf op de hoogte en volg Tessa
04 September 2012 | Nicaragua, Granada
The treehouse is een vreemde plek om te wonen en werken. Het feit dat het een boomhut is maakt het uiteraard op zich natuurlijk al redelijk uniek en ook het wonen in de jungle is bepaald niet hetzelfde als mijn plekje in Nijmegen, maar wat met name typerend is voor mijn huidige woon- en werkplek is de onmogelijkheid om plannen te maken.
Op het moment dat ik dit schrijf ben ik helemaal alleen in het hostel. Ik heb de muziek maar uitgezet en lig in een hangmat dit nieuwe blogje te typen. (En dat werd wel eens tijd, ik weet het!) Chad en Courtlen (de eigenaar en mijn medemanager) zijn grote boodschappen aan het doen in Managua, waarbij ze waarschijnlijk verscheidene pitstops bij Mc Donalds dan wel KFC maken en wellicht een uitstapje naar de bioscoop. Gisteren hadden we nog 15 gasten, vandaag is er niemand. Afgelopen vrijdag hadden we een grote full moonparty en hadden we 70 mensen in huis. Die bleven gelukkig niet allemaal slapen, maar het feest was op zijn minst behoorlijk goed bezocht te noemen. Hoeveel mensen er morgen zijn: geen idee.
En dat maakt iedere dag weer een avontuur en soms ook een uitdaging. Qua eten en drinken proberen wel altijd de balans te vinden. Van verse producten moet je niet zoveel hebben dat het bederft als er geen gasten zijn, maar als er opeens 12 mensen omhoog komen lopen moet er wel genoeg zijn om voor iedereen avondeten te koken. Voor de dichtstbijzijnde supermarkt ben je tenminste 20 minuten onderweg en op de terugweg langer want dan moet je de heuvel op. Dan zijn er nog de 'onverwachte zaken' die met name vaak te maken hebben met water en elektriciteit.
Tot 5 maanden geleden was er hier überhaupt geen stromend water, maar werd alles omhoog gedragen. Gelukkig hebben we nu een pomp die het water omhoog pompt. De tank onder aan de heuvel moet echter gevuld worden door de brandweer, maar die komt hier liever niet. Het laatste stukje naar het hostel is namelijk een nogal slechte onverharde weg met dichte begroeiing aan de zijkanten en ze kregen krasjes op hun truck van de takjes. De afgelopen weken hebben we het dus vol moeten houden op regenwater dat we via een zeil opvangen en in de tank laten lopen. Wonderbaarlijk genoeg ging het iedere keer precies regenen op het moment dat het water op was en net voor het grote feest streek de brandweer gelukkig met de hand over het hart en konden we alle gasten gewoon laten douchen.
Maar hoe fijn het voor onze watervoorziening ook is wanneer het regent, flinke buien gaan vaak gepaard met veel wind. Veel wind zorgt voor vallende takken en één van die takken was er weer de oorzaak van dat onze elektriciteitskabels van de aansluiting waren afgebroken. Nu is dat op zich niet zo'n probleem, ware het niet dat de helft van de kabels min of meer illegaal waren aangesloten. Niet omdat we niet willen betalen, maar omdat er meerdere malen naar het elektriciteitsbedrijf is gebeld om te vragen of ze een meter wilden plaatsten en de kabels wilden aansluiten maar er simpelweg nooit iemand kwam opdagen. Toen heeft Chad de kabels maar gewoon zelf aangesloten, zonder meter.
Toen de aansluitingen echter afbraken was het kennelijk opeens een stuk minder moeilijk om te komen. Maar hoewel het bedrijf niet de moeite wilde nemen ons aan te sluiten, hadden we het vermoeden dat ze een stuk minder moeite zouden hebben met het uitdelen van een fikse boete voor het aftappen van stroom. Dus: als de wiedeweerga naar beneden om onze kabels op te rollen en twee dagen doorkomen met een gehuurde generator, wat verre van ideaal was omdat die alleen genoeg stroom gaf voor het strikt noodzakelijke. Daarna hebben we de kabels maar weer gewoon aangesloten en nog een keer gebeld om te vragen of ze misschien een meter willen plaatsen. Ik ben benieuwd of er iemand komt.
Nu ik zo aan het typen ben realiseer ik me dat er nog veel stof tot schrijven is. Ik zal dan ook proberen de volgende update wat sneller te laten volgen. Het is één van de drukste maanden ooit geweest in de twee jaar dat het hostel bestaat en op een gegeven moment waren we nog maar met drie personen om de boel te runnen. Best druk, met z'n drieën. Gelukkig hebben we er nu één hele goede vrijwilliger bij en is het gewoon heel erg leuk om het hostel te runnen. Hoewel ik soms letterlijk bezig ben vanaf dat ik opsta tot ik naar bed ga, voelt het niet als werk en elke dag is een verrassing.
Over verrassingen gesproken. In het hostel spreek ik vrijwel alleen maar Engels. Na nu bijna 8 weken en slechts een handjevol Nederlandse gasten is het soms zelfsmoeilijk om terug te switchen naar Nederlands. Maar ook de gelegenheid om mijn Spaans te oefenen ontbrak er een beetje aan. Daarom leek het me een leuk idee om onder aan de heuvel, waar we een soort afdak hebben, Engelse les te geven aan de kinderen uit het dorp. Met behulp van onze klusjesman Freddy had ik een groepje van 8 middelbare scholieren bij elkaar.
De tweede les echter kwamen de kinderen aangestormd met de mededeling dat hun lerares me wel het dorpsschooltje wilde lenen, als ik dan ook alle andere kinderen les wilde geven. Om een lang verhaal kort te maken heb ik nu twee keer in de week een uur lang een lokaal vol met tenminste 18 kinderen tussen de 10 en de 17 om Engelse les te geven. Het schooltje, wat feitelijk gewoon één lokaal is, staat midden in het dorpje Poste Rojo, waarnaar het hostel vernoemd is. Dit dorp bestaat uit een verzameling gammele zelfgebouwde huisjes, twee minuscule winkeltjes, wat akkers en veel jungle. Er zijn geen wegen, alleen onverharde paden. Tijdens het lesgeven lopen kippen en honden op hun gemakje het lokaal in en uit. Voor mij is het een welkome afwisseling van 'backpackerswereld', waarin ik het desalniettemin erg naar mijn zin heb. Binnenkort kort meer over het dorp, de lessen en wat zich hier verder voordoet in Nicaragua en bij deze de plechtige belofte dat de volgende update minder lang op zich laat wachten.
Tessa
Op het moment dat ik dit schrijf ben ik helemaal alleen in het hostel. Ik heb de muziek maar uitgezet en lig in een hangmat dit nieuwe blogje te typen. (En dat werd wel eens tijd, ik weet het!) Chad en Courtlen (de eigenaar en mijn medemanager) zijn grote boodschappen aan het doen in Managua, waarbij ze waarschijnlijk verscheidene pitstops bij Mc Donalds dan wel KFC maken en wellicht een uitstapje naar de bioscoop. Gisteren hadden we nog 15 gasten, vandaag is er niemand. Afgelopen vrijdag hadden we een grote full moonparty en hadden we 70 mensen in huis. Die bleven gelukkig niet allemaal slapen, maar het feest was op zijn minst behoorlijk goed bezocht te noemen. Hoeveel mensen er morgen zijn: geen idee.
En dat maakt iedere dag weer een avontuur en soms ook een uitdaging. Qua eten en drinken proberen wel altijd de balans te vinden. Van verse producten moet je niet zoveel hebben dat het bederft als er geen gasten zijn, maar als er opeens 12 mensen omhoog komen lopen moet er wel genoeg zijn om voor iedereen avondeten te koken. Voor de dichtstbijzijnde supermarkt ben je tenminste 20 minuten onderweg en op de terugweg langer want dan moet je de heuvel op. Dan zijn er nog de 'onverwachte zaken' die met name vaak te maken hebben met water en elektriciteit.
Tot 5 maanden geleden was er hier überhaupt geen stromend water, maar werd alles omhoog gedragen. Gelukkig hebben we nu een pomp die het water omhoog pompt. De tank onder aan de heuvel moet echter gevuld worden door de brandweer, maar die komt hier liever niet. Het laatste stukje naar het hostel is namelijk een nogal slechte onverharde weg met dichte begroeiing aan de zijkanten en ze kregen krasjes op hun truck van de takjes. De afgelopen weken hebben we het dus vol moeten houden op regenwater dat we via een zeil opvangen en in de tank laten lopen. Wonderbaarlijk genoeg ging het iedere keer precies regenen op het moment dat het water op was en net voor het grote feest streek de brandweer gelukkig met de hand over het hart en konden we alle gasten gewoon laten douchen.
Maar hoe fijn het voor onze watervoorziening ook is wanneer het regent, flinke buien gaan vaak gepaard met veel wind. Veel wind zorgt voor vallende takken en één van die takken was er weer de oorzaak van dat onze elektriciteitskabels van de aansluiting waren afgebroken. Nu is dat op zich niet zo'n probleem, ware het niet dat de helft van de kabels min of meer illegaal waren aangesloten. Niet omdat we niet willen betalen, maar omdat er meerdere malen naar het elektriciteitsbedrijf is gebeld om te vragen of ze een meter wilden plaatsten en de kabels wilden aansluiten maar er simpelweg nooit iemand kwam opdagen. Toen heeft Chad de kabels maar gewoon zelf aangesloten, zonder meter.
Toen de aansluitingen echter afbraken was het kennelijk opeens een stuk minder moeilijk om te komen. Maar hoewel het bedrijf niet de moeite wilde nemen ons aan te sluiten, hadden we het vermoeden dat ze een stuk minder moeite zouden hebben met het uitdelen van een fikse boete voor het aftappen van stroom. Dus: als de wiedeweerga naar beneden om onze kabels op te rollen en twee dagen doorkomen met een gehuurde generator, wat verre van ideaal was omdat die alleen genoeg stroom gaf voor het strikt noodzakelijke. Daarna hebben we de kabels maar weer gewoon aangesloten en nog een keer gebeld om te vragen of ze misschien een meter willen plaatsen. Ik ben benieuwd of er iemand komt.
Nu ik zo aan het typen ben realiseer ik me dat er nog veel stof tot schrijven is. Ik zal dan ook proberen de volgende update wat sneller te laten volgen. Het is één van de drukste maanden ooit geweest in de twee jaar dat het hostel bestaat en op een gegeven moment waren we nog maar met drie personen om de boel te runnen. Best druk, met z'n drieën. Gelukkig hebben we er nu één hele goede vrijwilliger bij en is het gewoon heel erg leuk om het hostel te runnen. Hoewel ik soms letterlijk bezig ben vanaf dat ik opsta tot ik naar bed ga, voelt het niet als werk en elke dag is een verrassing.
Over verrassingen gesproken. In het hostel spreek ik vrijwel alleen maar Engels. Na nu bijna 8 weken en slechts een handjevol Nederlandse gasten is het soms zelfsmoeilijk om terug te switchen naar Nederlands. Maar ook de gelegenheid om mijn Spaans te oefenen ontbrak er een beetje aan. Daarom leek het me een leuk idee om onder aan de heuvel, waar we een soort afdak hebben, Engelse les te geven aan de kinderen uit het dorp. Met behulp van onze klusjesman Freddy had ik een groepje van 8 middelbare scholieren bij elkaar.
De tweede les echter kwamen de kinderen aangestormd met de mededeling dat hun lerares me wel het dorpsschooltje wilde lenen, als ik dan ook alle andere kinderen les wilde geven. Om een lang verhaal kort te maken heb ik nu twee keer in de week een uur lang een lokaal vol met tenminste 18 kinderen tussen de 10 en de 17 om Engelse les te geven. Het schooltje, wat feitelijk gewoon één lokaal is, staat midden in het dorpje Poste Rojo, waarnaar het hostel vernoemd is. Dit dorp bestaat uit een verzameling gammele zelfgebouwde huisjes, twee minuscule winkeltjes, wat akkers en veel jungle. Er zijn geen wegen, alleen onverharde paden. Tijdens het lesgeven lopen kippen en honden op hun gemakje het lokaal in en uit. Voor mij is het een welkome afwisseling van 'backpackerswereld', waarin ik het desalniettemin erg naar mijn zin heb. Binnenkort kort meer over het dorp, de lessen en wat zich hier verder voordoet in Nicaragua en bij deze de plechtige belofte dat de volgende update minder lang op zich laat wachten.
Tessa
-
04 September 2012 - 07:13
Anne:
Mmm, fijn wakker worden met een verslag van jou! Klinkt weer heerlijk en ongecompliceerd..! Vasthouden voor vandaag, die gedachte!! Xx -
04 September 2012 - 08:11
Edu En Janna:
Hoge bomen vangen veel wind. Wat doe je als het hard waait? Zeeziek? Dikke kus. -
04 September 2012 - 08:43
Jan:
Geen wonder dat je weinig updates kan produceren. Heeft bij jou een dag echt maar 24 uur? -
04 September 2012 - 08:52
Rianne Megens:
Wat een heerlijk verhaal! -
04 September 2012 - 08:55
Lizzy:
Heey skatti!!
Wat een heerlijk verhaal weer!! lekker begin van de dag.
Heel veel succes en plezier Juf Tessa ;-)
En we willen snel foto's van de puppy! :D -
04 September 2012 - 09:35
Suzan:
Hee lieverd! Wat een interessant verhaal weer! En absoluut fascinerend om te lezen hoe de gang van zaken daar gaat! Lekker ook dat je het zo druk hebt, dan heb je in ieder geval geen tijd om je over het ongestructureerde druk te maken denk ik? Dan go je vanzelf with the flow enzo, toch? :) En helemaal te gek dat je daar aan het lesgeven bent natuurlijk! Jij entrepeneur! Dikke kus! -
04 September 2012 - 09:36
Floortje:
Hi leukerd,
Wat een hoop ervaringen maak jij mee op een dag, heel bijzonder. Al dat geregel rondom primaire voorzieningen als water en stroom, tjonge, dat is wel echt heel anders dan hier haha;)
Leuk dat je les gaat geven, lijkt me een fijne afwisseling met het werk in de boomhut. Zit toch ook een beetje in je bloed. Wow en dan ook nog een babyhondje, leuk, leuk..
Dikke knuffel uit Nijmegen -
04 September 2012 - 10:02
Mamma:
Lieve Tessa,
Fijn weer iets te lezen van jou. Je bent lekker bezig en vindt je weg wel daar.
Kus, mamma -
04 September 2012 - 14:22
Frits En Dieny:
Het is hier allemaal wat minder extreem, maar er zijn grote paralellen met jouw situatie en de onze (Bourgogne).....geweldig verhaal! -
04 September 2012 - 16:46
Jos S:
Hey Tessa,
Je hebt al een hele tijd (en veel verslagen) achter de rug. Wat een leuke manier van schrijven heb je!
Echt iets voor jou om meteen een soort van schooltje te starten, onuitputtelijk al die energie.
De studenten die het eerste jaar overdoen missen je heel erg. Kan ik nooit goedmaken!!!
Geniet ze lekker verder....
Liefs
Jos -
04 September 2012 - 17:22
Ineke:
Ha Tess,
Fijn om weer wat van je te lezen.
Je vermaakt je uitstekend en pakt weer nieuwe dingen aan.
Petje af hoor. We zijn trots op je.
Liefs, Ineke -
05 September 2012 - 00:44
Maart:
Je bent t einde! Super om te lezen.. Om jaloers op te zijn, je doet t gewoon toch maar weer eens alsof t niets is! Genieten van elk moment kun jij als geen ander! Je bent me er eentje.. Xxx
-
05 September 2012 - 09:56
Yvonne (ZMZ3D2A):
Geweldig, zelfs in een ver land
Zet jij de zaken naar je hand.
Met kinderen en een afdak improviseren
Om ze zo Engels te leren.
Je doet veel voor je gasten in de boomhut
Volgens mij maak je zelfs een regendans voor de bijna lege waterput.
Tessa de kameleon, je past je overal aan
Volgens mij maak je nog een soepje van een banaan.
Geniet!
Liefs, Yvonne. -
07 September 2012 - 09:23
Niels:
Ha tessa, prachtig verhaal weer. Zo totaal anders als bij ons maar allebei fantastisch. Wij zijn net 3 weken met de rugzak door de Himalaya getrokken. Nog ruim 2 maand dan ruilen we Azie in voor Zuid-Amerika. Tot snel
X -
07 September 2012 - 15:46
Jordy En Kevin:
Heel interessant om te lezen allemaal! Wat leuk dat je de kids op het dorpsschooltje Engels leert!
Have fun!
xx -
10 September 2012 - 21:04
Trees:
Hee Tessa,
Wat leuk om de fantastische verhalen van jou te lezen!
Geweldig wat je daar weer allemaal onderneemt en meemaakt, wat een zaligheid!
Blijf er vooral ook veel plezier in houden, maar dat moet wel lukken met al die leuke klussen en de Engelse lessen met die Kids.
Tessa maak nog maar veel leuke dingen mee en geniet er van....
Een lieve groet,
Trees
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
