terug

Ik ben er weer. Na 6 maanden Ghana en drie weken Syrie, bevind ik me weer in het koude Nederland. Dat is aan de ene kant belachelijk gewoon, en aan de andere kant en beetje vreemd.
En in Nederland moet je weer vanalles. Spullen uitzoeken, verhuizen, werk (of toch weer een studie) zoeken, belastingaangifte, abonnement voor m’n telefoon regelen. Dan denk ik toch wel even weemoedig terug aan de laatste weekjes relaxen in Syrie, waar alles mocht en niets hoefde.

Nadat we terugkwamen uit Jordanie zijn we één dagje in Damascus geweest om de vieze kleren te wassen (met een wasmachine, hoera!) om daarna weer te vertrekken naar Lathqiya, samen met Rezan, een collega van Nora.
Op de weg ernaartoe maakten we een stop bij een kruisvaarderkasteel, maar ik had na Jordanie eigenlijk een beetje een overdosis ‘oude dingen’, dus ik was nog het meest geboeid door de grote groep overvliegende pelikanen.

’s Avonds in Lathqiya ontmoetten we Rezan’s zussen. Ze kwamen ons, samen met een vriendin en met Rezan ophalen bij het hotel. Toen begonnen we met lopen. Het was niet echt slenteren, we stapten toch op een redelijk tempo door, wat mij het idee gaf dat we ergens naar toe gingen. Toen ik aan de zussen van Rezan vroeg wáár we dan heen gingen, haalden ze hun schouders op, maar toch bleef ik onder de indruk dat tenminste íemand toch wel wist waar we heengingen. Na ongeveer 3 kwartier lopen echter, stapten we in de taxi om het hele eind dat we net hadden gewandeld weer terug te rijden. We stapten uit in een andere straat en begonnen de andere kant op te lopen. ‘Nu komt het dan’, dacht ik hoopvol. Maar na nog een half uur lopen moesten de zussen naar huis en werden ook wij op de taxi naar het hotel gezet (‘bedtijd, dames’).
Zo schijnen veel syriers dus hun avonden te vullen. Met lopen. Doelloos lopen. En eigen;ijk was het ook best gezellig, want het was heel leuk om een keertje met Syrische vrouwen te kletsen, wat je normaal niet zo gemakkelijk doet.

De volgende dag huurden we een mini-service (een Syrische trotro) met bestuurder om de hele dag door het prachtige landschap rondom Lathqiya te crossen.
De dag daarna reisden we per trein door naar Aleppo. Lathqiya wordt gezien als de minst conservatieve stad van Syrie, Aleppo als de meest conservatieve.
Inderdaad waren er in het straatbeeld beduidend minder vrouwen te vinden, en de vrouwen die er waren, waren zwaar gesluierd. Ik heb helemaal niets tegen hoofddoekjes, over de burka ben ik al iets minder enthousiast, maar als zelfs de ogen van de vrouw totaal bedekt zijn kan ik daar toch niet meer echt begrip voor opbrengen. Deze vrouwen hebben over hun burka een sluier gehangen waar je van binnen nog net doorheen kunt kijken. Wat er dus overblijft van zo’n vrouw is slechts een bewegende zuil van zwarte doeken, en de bedekte gezichten roepen bij mij toch onwillekeurig associaties met dode mensen op.
Gelukkig is Aleppo vrij toeristisch en hadden we twee mannen (Rezan en Ivan, een vriend) bij ons, dus hadden we geen problemen en konden we gaan en staan waar we wilden.
Ivan had van tevoren een heel mooi hotelletje voor ons geregeld, waarover echter in de reisgids stond dat het hotelpersoneel de gewoonte had vrouwelijke gasten te begluren door kijkgaatjes in de douche. De reisgids was echter al vijf jaar oud en we hadden een eigen badkamer met muren die toch erg kijkgat-vrij leken te zijn, dus we besloten dit maar te negeren.
De dag van aankomst bekeken we de mooie citadel en liepen we door de geweldige souk. Daarna huurden we weer een micro-service, om enkele van de dead cities te gaan bekijken; eeuwenoude verlaten ruines.

Hierna was het tijd om weer naar huis te gaan, want Nora moest op zondag weer beginnen met werken. Ik bleef echter nog een week, wat me ruim de tijd gaf om Damascus grondig te verkennen. Ik heb uren rondgelopen in de souk, heb moskee’s bekeken, musea en oude karavaanhuizen.
Ik ben ook voor de tweede keer naar de Syrische Hammam gegaan. Ik kwam hier ’s morgens (een uur na openingstijd) en ze waren nog niet begonnen. Na een half uurtje theedrinken verliet de laatste man eindelijk het gebouw. Zodra de deur achter hem dichtsloeg werden demonstratief alle hoofddoeken afgedaan en in een hoek gesmeten en begon iedereen zich uit te kleden.
De eerste behandeling die ik onderging was het laten harsen van mijn oksels met een soort mengsel van gekookte suiker, wat er, als het is afgekoeld, uitziet als een soort hele grote toffee. Effectief, maar pijnlijk. Erg pijnlijk. Ondanks de niet aflatende excuses van de hammam-mevrouw was ik het liefst halverwege de eerste oksel al gestopt. Toch wilde ik me niet laten kennen, maar het is geen aanradertje! De massage erna beviel iets beter, en het waterpijp roken en thee drinken met de andere vrouwen na afloop van het badderen was nog gezelliger.

Eén van de nachten van mijn laatste week Syrie bracht ik door in Deir Mar Musa, een vijftiende-eeuws klooster op een berg, midden in een woestijn met een geweldig uitzicht. Je mag er gratis eten en overnachten en eten, op voorwaarde dat je meehelpt met huishoudelijke taken zoals koken, afwassen en wassen. Dat laatste was natuurlijk een klusje dat me op het lijf geschreven was ondertussen, dus zo bracht ik een ochtend door met het op hoog tempo wassen van ongeveer 200 lakens, in een eeuwenoudklooster midden in de woestijn, met het gezelschap van 3 luid zingende Syriers.

En eigenlijk heb ik nog wel veel meer verhalen te vertellen over die laatste week. Maar die moet iedereen maar weer persoonlijk van me horen, want nu ik weer thuis ben heb ik niet de rust en het geduld om alles in detail uit te schrijven. Want ondanks dat ik veel dingen moet, en soms verlang naar de rust van Syrie, zijn er ook zoveel leuke dingen die weer op me wachten!
Dus daar ga ik me nu maar even mee bezig houden, en ik laat de foto’s verder voor zich spreken.

Ik heb nog even geen mobiel abonnement, maar ben zolang te bereiken op het mobiele nummer van mijn moeder:0649982346.

Tessa