Burkina vs Ghana
Door: Tessa
Blijf op de hoogte en volg Tessa
11 Maart 2008 | Burkina Faso, Ouagadougou
Omdat ik me in Ghana zo goed op mijn gemak voel, mijn eigen buurt op mijn duimpje ken en weet hoe ik alles hier aan moet pakken, had ik gedacht dat ik me in Burkina Faso net zo zou voelen. Dat had ik echter verkeerd gedacht; ik voelde me er een echte toerist die vaak verdwaalt, klungelt met een onbekende geldeenheid, in gebroken Frans een hotel probeert te reserveren, zich laat afzetten door taxichauffeurs en vertwijfeld rondkijkt naar wat nou wel of niet goed is om te eten.
Dit droeg echter wel bij aan het algehele vakantiegevoel tijdens mijn weekje in Burkina Faso, want ondanks dat het vanaf Wa maar een uurtje of 6 rijden is naar de grens, is het toch weer een compleet nieuw land, met veel nieuwe dingen om te ontdekken.
Maar voor het zover was, moesten we natuurlijk eerst weer langs de immigratiediensten. Nu heb ik van de mensen van immigratie niet bepaald een hoge dunk. Voordat ik de vorige keer in Ghana namelijk mijn visum had verlengd tot 10 maanden, was ik drie busreizen naar Accra (14 uur!), een hele berg papier werk, tientallen chagrijnige gezichten en een hoop geld verder. En het lijkt sowieso alsof ik nooit zonder problemen een immigratiekantoor binnen kan stappen. Laatst nog begon 1 van de officieren allemaal vragen te stellen over waar ik woonde, hoe oud ik was, of ik getrouwd was en of ik dan misschien een Ghanees vriendje had. Ik was zo stom om op te merken dat me dat niet echte relevante informatie leek (temeer omdat ik Maartje’s visum kwam verlengen, niet het mijne), wat me kwam te staan op een donderpreek van 20 minuten, waarvan de boodschap zo’n beetje was dat ik mijn brutale mond dicht moest houden omdat hij me anders het land uit zou zetten.
Met het oog op deze, en vele andere ervaringen ging ik dan ook ietwat pessimistisch het immigratiekantoor bij de grens binnen. Alles leek goed te gaan, tot de immigratieofficier nog eens goed keek naar mijn multiple-entry visum, waarmee je over de grens en weer terug Ghana in kunt.
Volgens hem was deze namelijk 6 maanden geldig vanaf het moment dat het bij de Ghanese ambassade in Den Haag in mijn paspoort werd gezet (waardoor het nu dus verlopen was) terwijl het volgens de mensen in Den Haag geldig was vanaf het moment dat ik Ghana binnen kwam.
Ik kon lullen als brugman, maar het kwam er uiteindelijk op neer dat mijn visum volgens hen was verlopen en ik in de hoofdstad van Burkina; Ouagadougou, een nieuw visum moest halen. Fijn.
Bij de Burkinese ambassade bleek dat we aan de grens slechts een visum konden krijgen voor 7 dagen, dus ook dit moesten we gaan verlengen in Ouagadougou. Nog fijner.
Uiteindelijk waren we dan toch de grens over en tegen de avond kwamen we aan in Ouagadougou. Dat is vanaf het Ghanese Bolgatanga, waar we die ochtend om 6 uur al op het busstation klaarstonden, eigenlijk maar 120 kilometer, maar we werden nogal vaak vertraagd onderweg, onder andere door onze chauffeur die een paar honderd liter benzine over de grens probeerde te smokkelen maar daarbij werd aangehouden door de politie.
Bij aankomst deed Ouagadougou ons een beetje vreemd aan, het was erg stil op straat en veel winkels waren gesloten. Toen we eenmaal in het hotel aangekomen aan de praat raakten met een paar Poolse jongens bleek dat er die dag rellen waren geweest. De gebroken ruiten en stoplichten en resten van verbrande spullen op straat, die ik achteloos had gehouden voor slecht onderhoud, waren daar dus het resultaat van. De laatste tijd zijn de prijzen in Burkina erg gestegen, waar de bevolking, die toch al ongelooflijk arm is, natuurlijk niet echt gelukkig mee is. Gelukkig was na die ene uitbarsting de rust hersteld en hebben we daarna niets meer gemerkt van onrust of rellen.
De volgende dag (vrijdag) gingen we, nog enigszins brak van een avond bier drinken met de Polen, op weg naar de immigraties. Hier kan ik weer heel veel over gaan uitweiden, maar het komt neer op het volgende: het zou ons niet lukken om alles klaar te krijgen voor het weekend, wat zou betekenen dat we pas dinsdag weer uit Ouagadougou konden vertrekken terwijl we eigenlijk zondag al weg wilden. Door echter met taxi’s heen en weer te racen tussen de verschillende kantoren, veel lief lachen, zielig kijken en hier en daar een immigratieofficier wat extra geld toeschuiven, hadden we het na een vermoeiende dag toch voor elkaar: de twee nieuwe visa’s prijkten in mijn paspoort.
Dit was ons niet gelukt zonder Samir; half Spanjaard, half Marokkaan en woonachtig in Egypte. Hij was zo aardig als tolk te fungeren en reed ons in zijn luxe auto de hele stad door, ondertussen sigaret na sigaret wegrokend terwijl er met een ongekend volume hiphop muziek uit de speakers loeide.
Samir reist de wereld rond om te handelen in eten, en dat is te zien: de knoop van zijn broek kon niet dicht en onder zijn net iets te korte t-shirt kwam nog een flink stuk van zijn grote (en harige) buik naar buiten steken, wat hem samen met een vlassig staartje en een petje nogal een dubieus uiterlijk verleende. Maar dat was nog niets vergeleken bij hoe hij eruit zag toen hij die outfit verwisselde voor een Arabisch gewaad, compleet met tulband. ‘Met arabieren willen ze hier geen problemen’, was zijn uitleg voor deze verkleedpartij.
We brachten de avond lurkend aan de waterpijp door met Samir, terwijl zijn vriend Omar (die ook ergens uit het oosten komt) Arabische thee voor ons maakte.
Die nacht haalden we Petra op, en na een dagje zwemmen in het zwembad van een chique hotel en een avondje bowlen met Samir en Omar (zelfs dat kan in Burkina) was het tijd om verder te trekken.
Eerst een dag naar Kaya, waar we drie solexen (aantrapbrommertjes) met bestuurder huurden en een tour maakten naar verschillende dorpen, weverijen, markten, leerwinkels en lokale bierbarretjes.
Daarna door naar Dori, waar we thee dronken met de toeareg-nomaden, en op een dromedaris de woestijn introkken om daar de nacht door te brengen bij een vuurtje waarop onze gids spaghetti kookte.
Daarna was het tijd voor mij om naar huis te gaan. Maartje en Petra trekken nog even door, maar omdat ik over ongeveer 2 weken al vertrek uit Wa, vond ik het wel mooi geweest. Bovendien had ik in 1 week Burkina al ongelooflijk veel indrukken opgedaan en heb ik nog een week Accra en een maand Syrië voor de boeg.
En toen ik eenmaal weer de grens over was, besefte ik weer hoezeer ik me Ghana eigen heb gemaakt en hoe ik me op me gemak voel in dit land. Ik zat op de terugweg naar Wa in het midden van de bus, omringd door zo’n zestig Ghanezen. Ik zat net na te denken over hoe fijn het was weer gewoon Engels te kunnen spreken, te weten wanneer de bussen gaan, wat je moet betalen voor een taxi en wat je allemaal kunt eten, toen ik naar mijn handen keek en heel even verbaasd was over het feit dat die wit waren. Soms vergeet ik hier even dat ik niet écht een Ghanees ben.
Maar vaak genoeg besef ik dat ook wel, want ik ben in veel dingen ook gewoon echt een Nederlander, een echte individualist. En eigenlijk heb ik ook best wel heel veel zin om naar huis te komen en alles en iedereen weer te zien en om me heen te hebben.
Dus deze laatste twee weken ga ik nog even genieten en uitgebreid afscheid nemen van alles wat me hier lief is, maar daarna ga ik ook met een goed gevoel weer naar huis.
Tessa
Ps: De foto's komen volgende week. Maart en Petra waren zo druk bezig met hun camera's dat ik niet de behoefte had om ook nog 200 foto's te maken, dus die laten nog even op zich wachten...
Dit droeg echter wel bij aan het algehele vakantiegevoel tijdens mijn weekje in Burkina Faso, want ondanks dat het vanaf Wa maar een uurtje of 6 rijden is naar de grens, is het toch weer een compleet nieuw land, met veel nieuwe dingen om te ontdekken.
Maar voor het zover was, moesten we natuurlijk eerst weer langs de immigratiediensten. Nu heb ik van de mensen van immigratie niet bepaald een hoge dunk. Voordat ik de vorige keer in Ghana namelijk mijn visum had verlengd tot 10 maanden, was ik drie busreizen naar Accra (14 uur!), een hele berg papier werk, tientallen chagrijnige gezichten en een hoop geld verder. En het lijkt sowieso alsof ik nooit zonder problemen een immigratiekantoor binnen kan stappen. Laatst nog begon 1 van de officieren allemaal vragen te stellen over waar ik woonde, hoe oud ik was, of ik getrouwd was en of ik dan misschien een Ghanees vriendje had. Ik was zo stom om op te merken dat me dat niet echte relevante informatie leek (temeer omdat ik Maartje’s visum kwam verlengen, niet het mijne), wat me kwam te staan op een donderpreek van 20 minuten, waarvan de boodschap zo’n beetje was dat ik mijn brutale mond dicht moest houden omdat hij me anders het land uit zou zetten.
Met het oog op deze, en vele andere ervaringen ging ik dan ook ietwat pessimistisch het immigratiekantoor bij de grens binnen. Alles leek goed te gaan, tot de immigratieofficier nog eens goed keek naar mijn multiple-entry visum, waarmee je over de grens en weer terug Ghana in kunt.
Volgens hem was deze namelijk 6 maanden geldig vanaf het moment dat het bij de Ghanese ambassade in Den Haag in mijn paspoort werd gezet (waardoor het nu dus verlopen was) terwijl het volgens de mensen in Den Haag geldig was vanaf het moment dat ik Ghana binnen kwam.
Ik kon lullen als brugman, maar het kwam er uiteindelijk op neer dat mijn visum volgens hen was verlopen en ik in de hoofdstad van Burkina; Ouagadougou, een nieuw visum moest halen. Fijn.
Bij de Burkinese ambassade bleek dat we aan de grens slechts een visum konden krijgen voor 7 dagen, dus ook dit moesten we gaan verlengen in Ouagadougou. Nog fijner.
Uiteindelijk waren we dan toch de grens over en tegen de avond kwamen we aan in Ouagadougou. Dat is vanaf het Ghanese Bolgatanga, waar we die ochtend om 6 uur al op het busstation klaarstonden, eigenlijk maar 120 kilometer, maar we werden nogal vaak vertraagd onderweg, onder andere door onze chauffeur die een paar honderd liter benzine over de grens probeerde te smokkelen maar daarbij werd aangehouden door de politie.
Bij aankomst deed Ouagadougou ons een beetje vreemd aan, het was erg stil op straat en veel winkels waren gesloten. Toen we eenmaal in het hotel aangekomen aan de praat raakten met een paar Poolse jongens bleek dat er die dag rellen waren geweest. De gebroken ruiten en stoplichten en resten van verbrande spullen op straat, die ik achteloos had gehouden voor slecht onderhoud, waren daar dus het resultaat van. De laatste tijd zijn de prijzen in Burkina erg gestegen, waar de bevolking, die toch al ongelooflijk arm is, natuurlijk niet echt gelukkig mee is. Gelukkig was na die ene uitbarsting de rust hersteld en hebben we daarna niets meer gemerkt van onrust of rellen.
De volgende dag (vrijdag) gingen we, nog enigszins brak van een avond bier drinken met de Polen, op weg naar de immigraties. Hier kan ik weer heel veel over gaan uitweiden, maar het komt neer op het volgende: het zou ons niet lukken om alles klaar te krijgen voor het weekend, wat zou betekenen dat we pas dinsdag weer uit Ouagadougou konden vertrekken terwijl we eigenlijk zondag al weg wilden. Door echter met taxi’s heen en weer te racen tussen de verschillende kantoren, veel lief lachen, zielig kijken en hier en daar een immigratieofficier wat extra geld toeschuiven, hadden we het na een vermoeiende dag toch voor elkaar: de twee nieuwe visa’s prijkten in mijn paspoort.
Dit was ons niet gelukt zonder Samir; half Spanjaard, half Marokkaan en woonachtig in Egypte. Hij was zo aardig als tolk te fungeren en reed ons in zijn luxe auto de hele stad door, ondertussen sigaret na sigaret wegrokend terwijl er met een ongekend volume hiphop muziek uit de speakers loeide.
Samir reist de wereld rond om te handelen in eten, en dat is te zien: de knoop van zijn broek kon niet dicht en onder zijn net iets te korte t-shirt kwam nog een flink stuk van zijn grote (en harige) buik naar buiten steken, wat hem samen met een vlassig staartje en een petje nogal een dubieus uiterlijk verleende. Maar dat was nog niets vergeleken bij hoe hij eruit zag toen hij die outfit verwisselde voor een Arabisch gewaad, compleet met tulband. ‘Met arabieren willen ze hier geen problemen’, was zijn uitleg voor deze verkleedpartij.
We brachten de avond lurkend aan de waterpijp door met Samir, terwijl zijn vriend Omar (die ook ergens uit het oosten komt) Arabische thee voor ons maakte.
Die nacht haalden we Petra op, en na een dagje zwemmen in het zwembad van een chique hotel en een avondje bowlen met Samir en Omar (zelfs dat kan in Burkina) was het tijd om verder te trekken.
Eerst een dag naar Kaya, waar we drie solexen (aantrapbrommertjes) met bestuurder huurden en een tour maakten naar verschillende dorpen, weverijen, markten, leerwinkels en lokale bierbarretjes.
Daarna door naar Dori, waar we thee dronken met de toeareg-nomaden, en op een dromedaris de woestijn introkken om daar de nacht door te brengen bij een vuurtje waarop onze gids spaghetti kookte.
Daarna was het tijd voor mij om naar huis te gaan. Maartje en Petra trekken nog even door, maar omdat ik over ongeveer 2 weken al vertrek uit Wa, vond ik het wel mooi geweest. Bovendien had ik in 1 week Burkina al ongelooflijk veel indrukken opgedaan en heb ik nog een week Accra en een maand Syrië voor de boeg.
En toen ik eenmaal weer de grens over was, besefte ik weer hoezeer ik me Ghana eigen heb gemaakt en hoe ik me op me gemak voel in dit land. Ik zat op de terugweg naar Wa in het midden van de bus, omringd door zo’n zestig Ghanezen. Ik zat net na te denken over hoe fijn het was weer gewoon Engels te kunnen spreken, te weten wanneer de bussen gaan, wat je moet betalen voor een taxi en wat je allemaal kunt eten, toen ik naar mijn handen keek en heel even verbaasd was over het feit dat die wit waren. Soms vergeet ik hier even dat ik niet écht een Ghanees ben.
Maar vaak genoeg besef ik dat ook wel, want ik ben in veel dingen ook gewoon echt een Nederlander, een echte individualist. En eigenlijk heb ik ook best wel heel veel zin om naar huis te komen en alles en iedereen weer te zien en om me heen te hebben.
Dus deze laatste twee weken ga ik nog even genieten en uitgebreid afscheid nemen van alles wat me hier lief is, maar daarna ga ik ook met een goed gevoel weer naar huis.
Tessa
Ps: De foto's komen volgende week. Maart en Petra waren zo druk bezig met hun camera's dat ik niet de behoefte had om ook nog 200 foto's te maken, dus die laten nog even op zich wachten...
-
11 Maart 2008 - 12:17
Auke:
Thuis, met straks een nieuw meisje, omdat Michiel gaat samenwonen, en jij na lang weggeweest te zijn.
Leuk.
Tot dan dan
-
11 Maart 2008 - 12:28
Mamma:
Hoi Tessa, blij te horen dat je weer veilig terug bent na Burkina en alle immigratieproblemen. Die nacht in de woestijn, in gezelschap van een dromedaris, had ik ook wel willen meemaken. Liefs, mamma -
11 Maart 2008 - 12:38
Andrés:
... Tja... misschien zul je dit een stom berichtje vinden, maar er zit een betekenis achter:
Je beseft dingen, je maakt dingen mee, maar vraag je je ook is dingen af waar je nooit bij stil hebt gestaan...
Ik ben namelijk benieuwd naar dit antwoord:
Als je naar alles kijkt in een korte tijd wat je in een ander land/cultuur hebt meegemaakt... voel je je een gelukkige Tessa???
Best persoonlijk, maar deze vraag komt naar boven wanneer ik jouw mooie verhalen/belevenissen lees.
Blijf genieten en chill hem!!!
Dikke knuffel,
Dré -
11 Maart 2008 - 13:11
Frits En Dieny:
Hoi Tess,
Blij dat je weer heelhuids "thuis" bent na de avonturen in BF. Wat een wereld zeg, je zult niet weten hoe het aanvoelt om straks weer in Nederland te zijn. Geniet nog maar flink van al het goede in Ghana, daar moet je weer een tijdje op teren denk ik.
Veel plezier! -
11 Maart 2008 - 15:47
Nora:
Wow. Je bent wel een professional ondertussen! Maar goed om te horen dat je je door middel van Egyptenaren en andere Oosterlingen vast wat voorbereid op Syrie...
Wel leuk om je opeens weer zo'n toerist te voelen.
Tot snel! -
11 Maart 2008 - 20:22
.feija.:
Jeminee!! alweer een gedoe met je visum.. Heerlijk machtsmiddel ook, om zo'n leuk klein schattig meisje mee te treiteren.. tsss..
Moet trouwens even zeggen, toen ik las Burkina, moest ik denken aan de burkini waar in Nederland veel ophef over is (een zwempak voor burka-dragende vrouwen). Mag dit wel of niet in de Nederlandse zwembaden. Maar dit even terzijde..
Verder heb ik Anjo's voicemail ingesproken en ik neem aan dat het 'goed' is.. (je weet wat ik bedoel!)
Nou lief.. Ik spreek je snel weer.. en nog even en dan ben je weer thuis..
kus! -
12 Maart 2008 - 13:52
Petra:
Tes, ik vond het super om met je door Burkina te reizen. Met Maart en mij gaat alles goed, we zitten in Bobo.
Zaterdag gaat Maartje waarschijnlijk weer naar Ghana en ik vlieg die nacht terug naar Nederland.
Geniet van je laatste weken in Ghana en neem maar lekker de tijd om van iedereen goed afscheid te nemen. En daarna natuurlijk volop van Syrie genieten.
Veel plezier!!!!
Liefs Petra -
13 Maart 2008 - 16:40
Josje En Jan:
Jammer dat er een keer een eind komt aan de serie : Met Tessa op reis door onbekende streken.
Al zal je ook nog heel wat te vertellen als je thuis bent.
Voorlopig is het genieten en ook een beetje oppassen.
Tot over enige weken. -
13 Maart 2008 - 16:41
Josje En Jan:
wil je zo goed zijn en er ergens "hebben" tussen denken? -
13 Maart 2008 - 19:05
Ineke:
Ha Tess,
Wat een avonturen! Ik vind je ZOOOO dapper!!!!
We verlangen er allemaal naar om je weer hier te hebben. Nog even genieten, dan naar Syrie en dan weer huistoe.
We kijken er naar uit.
Liefs, Ineke -
18 Maart 2008 - 10:14
Karel:
Hi die Tessa,
Wat een avonturen beleefd die achternicht van me in afrika.
Las een stukje in de krant die bij mijn vader in naaldwijk lag over je belevenissen en heb daarna op je site je avonturen gelezen.
Top hoor dat je dit allemaal durft te ondernemen.
Geniet nog van de laatste weken en geniet van alle indrukken.
Gr je achterneef.
-
21 Maart 2008 - 07:17
Bart Buitenkunst:
Respect!!!! -
21 Maart 2008 - 18:21
.feija.:
Respect!!!!
ps. heb weer heerlijk gedansd Bob.. uhhh... Bart!!! ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
