ACCRACCRACCRA!!!!
Door: Tessa
Blijf op de hoogte en volg Tessa
19 September 2005 | Ghana, Accra
ACCRACCRACCRACCRA!!!!! Dat roepen de mannetjes van de tro-tro's als ze bedoelen dat ze naar het centrum van Accra gaan. De tro-tro's zijn kleine busjes die door heel Accra en daarbuiten rijden. Om de paar honderd meter is zo ongeveer een halte en elke tro-tro rijdt een eigen traject. De busjes worden zo vol mogelijk gestampt dus je zit lekker knus op elkaar. Als de bestuurder ergens langs wil, wil invoegen of gaat stoppen toetert hij. Dat is dus heel vaak. Tro-tro's hebben trouwens geen achteruitkijkspiegel....
Het reizen wordt steeds leuker en makkelijker naarmate je het vaker doet. De eerste keer gingen we naar downtown Accra. Dat is een uurtje rijden (dat komt omdat er zoveel verkeer is, het is maar 15 km) en daar betaal je 2500 cedis voor. Dat is dus 25 ct.
Accra is een gigantische chaotische mierenhoop. De hele stad is doordrongen van de lucht van uitlaatgassen en rook van het afval dat langs de kant van de weg verbrand wordt. Overal langs de weg staan mensen dingen te verkopen. Van bakbananen tot kauwgom, van zakdoeken tot oordopjes voor je discman. Eigenlijk kan je alles wat je nodig hebt kopen vanuit je auto (of tro-tro, in ons geval) bij de verkopers die bij de stoplichten langs je raam komen. De winkeltjes langs de weg hebben vaak religieuze leuzen op hun gevel staan. Bijvoorbeeld: 'Not I But God Fashion', of 'Thy will be done window repair'. Hetzelfde is het op de achterruiten van tro-tro's en taxi's.
Ik dacht al dat het niet meer zou komen, maar het is gebeurd: het eerste huwelijksaanzoek is binnen! Zaterdag zijn we naar het strand gegaan en binnen no-time hadden Maartje en ik een groepje Ghanese mannen om ons heen. Niels probeerde de boel nog te redden door te zeggen dat hij gewoon twee vriendinnen had, maar ze hadden al snel door dat dit een grapje was. Na een uurtje hadden we er genoeg van. Toen zijn we naar een wat toeristischer strand gegaan. Hier kon je gratis op eens trandbed liggen als je iets van het restaurant dronk, heel relaxed!
Dit brengt me trouwens op het feit dat de flessen bier hier best wel groot zijn. Star wordt het meest gedronken (en is eigenlijk gewoon Heineken, volgens een van de broeders) en wordt verkocht in flessen van 650 cl. Na een zo'n fles op et strand lag ik onder mn strandstoel. Ik ben die avond om 8 uur naar bed gegaan :)
Vandaag zijn we gaan kijken bij CAS, het project van broeder Jos voor straat kinderen. Dit was best wel overweldigend. Zodra je daar aankomt vliegen alle kinderen je meteen om de hals (ook hallo) en ze zijn niet allemaal even fris gewassen. In Accra zijn ongeveer 40.000 straatkinderen, waarvan er 4000 bij CAS staan ingeschreven. Het is een vrijblijvend programma, kinderen mogen komen en gaan wanneer ze willen. De medewerkers gaan ook vooral zelf veel de straat op om de kinderen te bereiken; het is erg moeilijk het vertrouwen van de kinderen te winnen. De kinderen zelf lopen in vodden. Ze krijgen bij CAS geen eten omdat ze niet afhankelijk mogen worden van het project. Wel wordt ze geleerd om dingen te maken en te doen, hun interesses worden aangeboord. De kinderen vechten veel, ik zou ze zelfs een beetje halve kleine wilden kunnen noemen. Om een uur of vier gaan ze allemaal de straat weer op om te gaan werken zodat ze eten kunnen kopen. Veel van de kinderen sjouwen goederen. S'nachts slapen ze voor een van de vele winkeltjes. Hiervoor krijgen ze dan wat geld van de winkeleigenaar. Sommige van de jonge meisjes ziten in de prostitutie. Ik vond het moeilijk dat de kinderen om geld vroegen om te eten. Je kan het ze niet geven, want dan moet je ze allemaal voorzien. Dan besef je toch maar weer hoe gelukkig je bent dat je in de westerse wereld bent geboren. Wij hadden op ons eerste jaar al ons 'eerste boekje', terwijl veel jongeren, als het uberhaupt al gebeurd, pas op hun twaalfde hun eerste onderwijs krijgen.
Nou, dat was het voor het mindere gedeelte, ik vertel er later wel verder over, niet te veel in 1 keer. Morgen gaan we maar weer de toerist uithangen op het strand. Aankomende zaterdag vertrekken we naar het noorden; naar Wa. Dit is zo'n 16 uur in de bus. Een kaartje kost 120.000 cedis, ongeveer 11,50.
Ik heb, jaja, nu een Ghanese simkaart, en dus een Ghanees nummer. Leve de mobiele telefoons. Mijn nummer:
0023324 3829828
Dit was het weer voor nu, binnenkort weer meer!
Liefs,
Tessa
Het reizen wordt steeds leuker en makkelijker naarmate je het vaker doet. De eerste keer gingen we naar downtown Accra. Dat is een uurtje rijden (dat komt omdat er zoveel verkeer is, het is maar 15 km) en daar betaal je 2500 cedis voor. Dat is dus 25 ct.
Accra is een gigantische chaotische mierenhoop. De hele stad is doordrongen van de lucht van uitlaatgassen en rook van het afval dat langs de kant van de weg verbrand wordt. Overal langs de weg staan mensen dingen te verkopen. Van bakbananen tot kauwgom, van zakdoeken tot oordopjes voor je discman. Eigenlijk kan je alles wat je nodig hebt kopen vanuit je auto (of tro-tro, in ons geval) bij de verkopers die bij de stoplichten langs je raam komen. De winkeltjes langs de weg hebben vaak religieuze leuzen op hun gevel staan. Bijvoorbeeld: 'Not I But God Fashion', of 'Thy will be done window repair'. Hetzelfde is het op de achterruiten van tro-tro's en taxi's.
Ik dacht al dat het niet meer zou komen, maar het is gebeurd: het eerste huwelijksaanzoek is binnen! Zaterdag zijn we naar het strand gegaan en binnen no-time hadden Maartje en ik een groepje Ghanese mannen om ons heen. Niels probeerde de boel nog te redden door te zeggen dat hij gewoon twee vriendinnen had, maar ze hadden al snel door dat dit een grapje was. Na een uurtje hadden we er genoeg van. Toen zijn we naar een wat toeristischer strand gegaan. Hier kon je gratis op eens trandbed liggen als je iets van het restaurant dronk, heel relaxed!
Dit brengt me trouwens op het feit dat de flessen bier hier best wel groot zijn. Star wordt het meest gedronken (en is eigenlijk gewoon Heineken, volgens een van de broeders) en wordt verkocht in flessen van 650 cl. Na een zo'n fles op et strand lag ik onder mn strandstoel. Ik ben die avond om 8 uur naar bed gegaan :)
Vandaag zijn we gaan kijken bij CAS, het project van broeder Jos voor straat kinderen. Dit was best wel overweldigend. Zodra je daar aankomt vliegen alle kinderen je meteen om de hals (ook hallo) en ze zijn niet allemaal even fris gewassen. In Accra zijn ongeveer 40.000 straatkinderen, waarvan er 4000 bij CAS staan ingeschreven. Het is een vrijblijvend programma, kinderen mogen komen en gaan wanneer ze willen. De medewerkers gaan ook vooral zelf veel de straat op om de kinderen te bereiken; het is erg moeilijk het vertrouwen van de kinderen te winnen. De kinderen zelf lopen in vodden. Ze krijgen bij CAS geen eten omdat ze niet afhankelijk mogen worden van het project. Wel wordt ze geleerd om dingen te maken en te doen, hun interesses worden aangeboord. De kinderen vechten veel, ik zou ze zelfs een beetje halve kleine wilden kunnen noemen. Om een uur of vier gaan ze allemaal de straat weer op om te gaan werken zodat ze eten kunnen kopen. Veel van de kinderen sjouwen goederen. S'nachts slapen ze voor een van de vele winkeltjes. Hiervoor krijgen ze dan wat geld van de winkeleigenaar. Sommige van de jonge meisjes ziten in de prostitutie. Ik vond het moeilijk dat de kinderen om geld vroegen om te eten. Je kan het ze niet geven, want dan moet je ze allemaal voorzien. Dan besef je toch maar weer hoe gelukkig je bent dat je in de westerse wereld bent geboren. Wij hadden op ons eerste jaar al ons 'eerste boekje', terwijl veel jongeren, als het uberhaupt al gebeurd, pas op hun twaalfde hun eerste onderwijs krijgen.
Nou, dat was het voor het mindere gedeelte, ik vertel er later wel verder over, niet te veel in 1 keer. Morgen gaan we maar weer de toerist uithangen op het strand. Aankomende zaterdag vertrekken we naar het noorden; naar Wa. Dit is zo'n 16 uur in de bus. Een kaartje kost 120.000 cedis, ongeveer 11,50.
Ik heb, jaja, nu een Ghanese simkaart, en dus een Ghanees nummer. Leve de mobiele telefoons. Mijn nummer:
0023324 3829828
Dit was het weer voor nu, binnenkort weer meer!
Liefs,
Tessa
-
19 September 2005 - 19:02
Geoffy G:
Damnz,lijkt me idd wel moeilijk om nee te moeten zeggen als er zo'n schattig klein mensje je om geld vraagt voor het eten. Wat kan de wereld toch oneerlijk zijn he?.....Maar ik ga niet te emotioneel worden hoor tess:) Het bier daar bewijst maar weer hoe slecht je tegen drank kunt, of niet:) Zo te horen heb je je wel zo'n beetje gesettled daar. Mocht je binnenkort gaan trouwen, dan nodig je me toch wel uit he,haha. Dan heb ik een mooi excuus om naar m'n roots terug te keren. Meid geniet en doe de kinderen daar de groeten van ''G'', aight?
One Love. Rasta.
Geoffy G. -
19 September 2005 - 19:24
Karlijn:
Hey Tess!
Jeetje wat een avonturen in zo'n korte tijd!! Klinkt allemaal hartstikke gaaf, maar natuurlijk wel heftig met de kindjes.. Hoop dat je het niet al te veel ' mee naar huis neemt ' (haha..) Geniet er vooral veel van en probeer je steentje bij te dragen, en dat hoeft absoluut niet te betekenen dat je geld moet geven.. Juist niet! Ze hebben veel meer aan.. JOU! ;-) Oh, en aan Maartje en Niels natuurlijk ;-) Dikke kus en hoop snel weer verhalen van je te lezen! -
19 September 2005 - 20:56
Suus:
Hey Apie!
Wat een belevenissen daar allemaal zeg. Vind het nog steeds een gek idee dat je in Afrika zit en niet hier tegenover op de gang :)
Goede reis naar Wa, en tot leesze!
Liefs! -
20 September 2005 - 00:11
Maarten:
Damn yo met die kinderen... ben blij dat ik dat gevoel nog niet ken.. beetje zwaar nog :). Maar succes verder! Leuk dat je ons zo op de hoogte houdt :o -
20 September 2005 - 07:24
Brenda:
Hoi Tes, ja, je een blanke voelen, dat herken ik. Toen René en ik vorig jaar in Sri Lanka waren, toen voelden we ons ook zo. Gek is dat hè en met al die armoede om je heen, besef je weer dat je dankbaar mag zijn met wat je hebt in ons kikkerlandje. Zie dit als een positieve ervaring en geniet lekker verder! Amsterdamse groetjes -
20 September 2005 - 09:25
Mamma:
Hoi Tessa, was blij weer wat te horen. Snap wel dat het niet eerder kon, vooral omdat je teut onder je strandstoel lag, ha ha.Zo te lezen heb je een hoop indrukken te verwerken. Doe maar rustig aan en geniet. Probeer de minder leuke dingen een plekje te geven. Fijn weer iets te horen.
Heel veel liefs, mamma -
20 September 2005 - 16:25
Ineke:
Lekker lang lezen was dat. Leuk om zo vanalles mee te mogen beleven.
Het zal best heftig zijn om die armoede aan te moeten zien zonder dat je dat op kan lossen. Dan voel je je behoorlijk machteloos.
Ook veel leuke dingen, begrijp ik. De mannen zullen wel voor je in de rij staan.Heb je je vliegenmepper meegenomen?
Tot horens, Ineke -
20 September 2005 - 20:05
Tante Loes:
Hoi Tessa,
Geweldig zeg, wat jij allemaal beleeft.Erg handig dat je zoveel langs de weg kan kopen.
Je zal wel aan dar geld moeten wennen, den je dat je veel op zak hebt, is het in werkelijkheid niets waardt.
Heb je nog een foto van je aanbidder gemaakt? ben erg benieuwd. Na dit alles gezien te hebben, zie je maar in wat voor weelde wij hier leven.
Geniet ervan.
Liefs tante Loes -
24 September 2005 - 12:33
Lianne:
Hee lief meisje, Super om zo te lezen over jou! ik vind fijn dat je je daar zo goed voelt. Je hebt natuurlijk veel indrukken die je moet verwerken, positieve en negatieve, maar ik weet dat jij het aankan, sterk meisje!
Kuss!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
