Niets zonder fiets!

De inwoners van Wa zien ons nu dagelijks op onze fietsjes voorbij scheuren. Maandag zijn we naar het centrum van Wa gegaan. Dit is niet zo groot, je bent er zo doorheen. Na een poosje zoeken vonden we een tweedehands fietsenzaak. Hier hebben we drie fietsen uitgezocht en voor 1.450.000 cedis mochten we ze alledrie meenemen. Dit is ongeveer 140 euro. Best veel dus, maar we hadden al van verschillende mensen gehoord dat dit ongeveer de normale prijs is. En kregen wel alledrie gratis een mandje voorop :) De fietsen zijn in Azie gemaakt en zijn dus net een slag kleiner dan de Nederlandse fietsen. Perfect voor Maartje en mij, voor Niels iets lastiger.

Nu gaan we nu dus nergens meer naar toe zonder fiets. Op de dag dat we aankwamen heeft Dr Banka, 1 van onze contactpersonen, ons meegenomen naar een hotel waar we konden eten. De dagen daarna moesten we het zelf uitzoeken. En zo kwam het dat ik op maandagavond door Wa fietste met een onbekende Ghanees achterop die ons wel even naar een Chopbar zou wijzen waar ze goede rijst serveerden. Choppen betekent trouwens eten. Door de stad verspreid zijn er kleine chopbarren, vaak niet meer dan een klein houten hokje. Hier serveren ze rijst met kip, tise (een puddingachtig gerecht waar verschillende sausjes overheen kunnen) en fufu (deegballen, gekookt of gefrituurd) en yams. We hebben ons tot nu toe maar beperkt tot rijst en yam (soort hele grote aardappel). De Tise hebben we in Accra een keer geproefd bij de broeders, en ik kan niet zeggen dat dit voor herhaling vatbaar was. De pudding wordt van bloem gemaakt en smaakt eigenlijk nergens naar. De saus moet de smaak maken. Nu was de saus in dit geval een groen goedje dat gigantisch slijmerig was. Dus misschien is het met een andere saus beter, maar ik denk dat Tise nooit mijn favoriete gerecht zal worden.
Verder snak ik naar een bruine boterham met pindakaas! Ze verkopen hier alleen wit brood, dat een beetje een weeige, zoete smaak heeft. Beleg zijn we hier nog niet tegengekomen, alleen boter. Daarom beleggen we onze boterhammen maar met suiker of banaan.

Hier in Wa zijn nagenoeg geen blanken, we zijn dus best een attractie, vooral als we op onze fietsen voorbij komen sjezen. We hebben natuurlijk ook een belachelijk hard Nederlands fietstempo en het komt weleens voor dat we een motorcycle inhalen. Maar we beginnen al wat langzamer te worden. Alle kleine kinderen roepen ons na. NASALA!!! Dat betekent witte. Verder is iedereen heel erg behulpzaam. En hoewel Ghanezen wel slecht zijn in het uitleggen van de route zijn ze altijd bereid je even een stukje op weg te helpen door een stukje mee te lopen.

Gisteren en vandaag zijn we wat potentiele stageplekken gaan bekijken. Je hebt de school voor de doven, dit is allemaal erg goed georganiseerd. Hieraan vast zit een schooltje voor gehandicapte kinderen. Vanmorgen zijn we naar een organisatie gegaan die straatkinderen helpt. Youth Alive. Hier zijn heel wat minder middelen beschikbaar. Het computerlokaal is leeg, net als de eetzaal en de speelzaal. Zometeen gaan we kijken bij het weeshuis. Waarschijnlijk gaan we alledrie bij verschillende instellingen stagelopen, en dan roteren we.

Ik zit nu in het internetcafe en moet eigenlijk nodig plassen... Ik denk dat ik maar eens even ga vragen of er een wc in de buurt is. Vaak is het niet zo'n pretje om daarheen te gaan. het stinkt er en het is er gewoon ronduit vies. Maarja, wat moet dat moet...

Tessa