Even snel...

Jaja, en daar ben ik al weer met nieuwe verhalen! Maar vanaf nu zal ik niet meer zo frequent schrijven, morgen beginnen we namelijk (godzijdank!) met stagelopen! Het is deze week nog meekijken en in het ritme komen en aan het einde van deze week stellen we een plan op over wat wij denken te kunnen doen. We mogen dus helemaal zelf bedenken hoe we onze stage in gaan vullen en wat we gaan doen, al moeten we dat natuurlijk wel overleggen met de supervisor. We beginnen deze week op the school for the deaf and mentally handicapped. Later in de week gaan we bij de streetchildren meelopen. Volgende week bij het weeshuis. We hebben voorgesteld om toch met z'n drieeen stage te lopen. Niet dat we perse alles samen willen doen, we kunnen bijvoorbeeld alledrie een andere groep voor onze rekening nemen, maar zo kunnen we elkaar toch in de gaten houden. We zijn wel de enige SPH-ers of social workers op de instellingen, dus het is belangrijk dat we met elkaar blijven evalueren. Misschien splitsen we later nog deels op, maar dat zien we dan wel weer!

We hebben ondertussen al een groot deel van de blanke bevolking van Wa ontmoet. Morgen is er Nasalanight in 1 van de barren. Hier komen veel jonge mensen die hier tijdelijk verblijven, Voor zover ik mee heb geklregen vooral veel mensen van het peace corps. Die blijven hier 1 of twee jaar.
En gistermiddag stond er opeens een Nederlander voor de deur van ons guesthouse. Hij had via de hogeschool van ons gehoord en is notabene een gepensioneerde SPH docent! We hebben bij hem thuis wat gedronken en mochten blijven eten. Hij is bezig met een aantal interesante projecten hier. Zo is hij bijvoorbeeld bezig met het opzetten van een huis waar kinderen met aids in een terminale fase rustig kunnen sterven. Aids is hier een groot taboe, er wordt niet over gesproken. Ouders zijn een ziek kind liever kwijt dan rijk en bemoeien zich er zo min mogelijk mee. In december komt er iemand onderzoek doen naar hoe dit project tot stand kan worden gebracht en daarna willen ze zo snel mogelijk beginnen.

Vandaar zijn we naar de kerk geweest. Gods Glory Baptist church. Het was een dienst van 3 uur, en de preek nam 1,5 uur in beslag. Een flinke zit dus. Daar komt bij dat de preek niet gesproken, maar geschreeuwd wordt. Het moet kennelijk zo hard mogelijk, en dat 1,5 uur lang. Er werd verder wel veel muziek gemaakt, en daar wordt op gedanst. Dus we hebben dansend een paar rondjes door de kerk gemaakt (die overigens niet veel meer is dan een grote schuur). Mensen zijn hier heel toegewijd, erg religieus en vrijgevig naar de kerk. Het was een bijzondere ervaring om hierbij te kunnen zijn, en volgende week gaan we weer een andere kerk proberen. Het is leuk om dit te doen omdat het zo'n belangrijk deel van de cultuur is. De helft van de bevoling is hier moslim, maar in dat deel van de stad zijn we nog niet zo veel geweest, al zie je op vrijdag wel overal mensen bidden.

Mijn internettijd is bijna op, dus ik vertel een andere keer weer verder. Heel erg bedankt voor alle persoonlijke mailtjes, ik vind het leuk om op de hoogte te blijven van de details thuis!

Liefs, Tessa