Maartje in ziekenhuis deel 2

Eergisteren hebben we Maartje voor de tweede keer naar het ziekenhuis af moeten voeren… Sinds ze in Accra ziek was geworden voelde ze zich al niet helemaal lekker, maar nu was het weer zo erg dat ze aan het infuus en antibiotica moest. Dr Banka bracht ons naar het ziekenhuis in Wa, daar moest een bloedtest gedaan worde. Je moet je dan inschrijven bij een houten tafeltje, buiten. Daar wordt ook je bloeddruk en temperatuur even opgemeten. Ondertussen werd er een bewusteloos jongetje binnengebracht met een grote wond op zijn hoofd. De zusters probeerden het bloed te stelpen, maar alles zat onder. Ze hebben hem toen ergens anders heen gedragen, dus ik weet niet of het goed is gekomen.
Maartje moest een nacht in het ziekenhuis blijven, dus zijn we naar Sombo gereden, een dorpje op 30 kilometer van Wa. Het ziekenhuis daar is een stuk rustiger en de zusters hebben meer tijd voor je. Maartje is daar op bed en aan het infuus gelegd en ik ben met dokter Banka teruggereden om even wat spullen op te halen. We besloten dat ik daar ’s nachts ook zou blijven, ter ondersteuning. Tegen de avond ging het met maartje gelukkig weer wat beter. Er zat jammer genoeg wel een grote verscheidenheid aan ongedierte in het ziekenhuis. Onze bedden lagen bezaaid met zwarte torretjes, die volgens de zuster gelukkig onschadelijk waren. Toen we de deur even open hadden staan vloog er een vleermuis naar binnen en toen ik naar de wc liep lag er een slang op de gang. Het was gelukkig niet zo’n grote en de kordate zuster schakelde hem snel uit door er met een latje op te slaan.
In Sombo woont één andere Nasala, Chris. Hij komt uit Amerika en is hier als vrijwilliger voor het peace corps. Hij werkt in het ziekenhuis en heeft een poosje met ons zitten kletsen. Hij wist ons allemaal enorm op te vrolijken door te vertellen dat hij een loa loa heeft. Dit is een wormpje dat in je oogbal zit, en die komt normaal gesproken alleen in midden Afrika voor. Dan had hij in zijn borst ook nog een larve zitten. Dit kan je krijgen als je je kleren buiten hangt na het wassen en niet helemaal goed laat drogen.
Inmiddels is Maartje weer thuis, we zitten nu in een ander guesthouse. Hier kunnen we ook zelf koken. Nu hoeven we dus niet elke avond meer langs de chopbar en kunnen we onze vitamines een beetje aanvullen.

Onze zondagavonden zijn voortaan gebombardeerd tot bonte avonden. Afgelopen zondag was het mijn beurt om deze te organiseren. Ik had een spel gemaakt waarbij je elkaar vragen moet stellen over elkaar. Tot onze grote vreugde begon het halverwege het spel te regenen. We hadden toen namelijk al vanaf vrijdag, dus 3 dagen lang, geen stromend water meer. We hadden ons sinds die tijd niet echt goed kunnen wassen en begonnen ons behoorlijk vies te voelen. Dus zijn we in bikini’s en zwembroek naar buiten getogen, in het gezelschap van een stuk zeep en de videocamera. De watchman kwam nog even kijken wat al dat lawaai was (we waren een regendans aan het doen) maar ging maar weer snel terug zijn wachthuisje in.

Elk huis dat geen krot is heeft zo ongeveer een watchman. Dat is een man die de hele nacht opblijft (nouja, soort van wakker blijft…) en kijkt of er geen vreemde mensen en dieren het huis binnengaan. Onze watchman kookt elke avond op een vuurtje zijn eten. Nou hadden we op een avond heel erg zin om worstjes te eten. Er is één bar in Wa die barbecueworsten serveert, maar die zat al een paar dagen zonder houtkool. Toen hebben we voor onszelf en de watchman rauwe worsten (op stokjes), brood en bier gekocht en zijn we bij het vuurtje aangeschoven. Dat werd natuurlijk hartstikke gezellig! De watchman kwam steeds meer los en vertelde dat zijn vader in de 1e, 2e e 3e (?) wereldoorlog gevochten had.

Het ziet er naar uit dat de stage nu eindelijk een beetje op gang begint te komen. Onze week gaat er waarschijnlijk zo uitzien:
Maandag : Streetchildren
Dinsdag: 2 naar de geestelijk gehandicapte kinderen, 1 naar het weeshhuis
Woensdag: School for the deaf
Donderdag: Streetchildren
Vrijdag: School for the deaf

Een goed vol programma, maar het is Afrika dus er kan nog van alles veranderen. Niels en ik hebben bij de straatkinderen trouwens mogen genieten van weer een Ghanees culinair hoogstandje. Het heet Gari, cassave die gedroogd en gemalen wordt en in dit geval werd geserveerd met bonen, ui en een flinke scheut (frituur?)vet met een bouillonblokje erdoor. Het was eigenlijk nog best lekker, maar heel erg vet, dus ik heb het grootste gedeelte van mijn portie maar over de borden van de kinderen verdeeld. Die kunnen het ook veel beter gebruiken. Youth Alive, de organisatie voor straatkinderen, heeft geen plaats om de kinderen te laten overnachten, dus die gaan ’s middags gewoon weer de straat op. Ze krijgen bij Youth Alive 1 maaltijd en sommige van de kinderen pakken dat in, zodat ze het met hun familie kunnen delen. Er is daar voor ons in elk geval genoeg te doen, want de kinderen worden het grootste gedeelte van de dag gewoon aan hun lot overgelaten. Maar daar wijd ik nog wel eens over uit, want ik denk dat mijn verhaal ondertussen lang genoeg is (spanningsboog enzo).

15 oktober gaat Annie Manders, die geholpen heeft met het regelen van onze stage, naar Ghana. Zij kan eventueel wat brieven meenemen. Dus mocht je er één mee willen geven kan je mijn moeder even bellen (0344 644008). Zij kan je ook het adres geven waar eventuele pakjes heen gestuurd kunnen worden. Als die namelijk rechtstreeks gaan worden ze bij de ambassade leeggehaald.

Mocht iemand het trouwens leuk vinden ook de weblogs van Niels en Maartje te lezen:
www.krijnsen.waarbenjij.nu
www.admiraal.waarbenjij.nu

Liefs
Tessa