Mole, here I come!

Hallo!

Even een snel berichtje vanuit het internetcafe. Ik heb hier nu een soort van abonnement. Normaal kost een uur 10.000 cedis, maar als je er 10 koopt krijg je het elfde uur extra. Ik heb nu dus nog 625 minuten te gaan!
Met Maartje gaat het nu een stuk beter, gelukkig. Ze heeft er een weekje uitgelegen en is een paar dagen bij de Nederlandse man die we ontmoet hebben in huis geweest. Hier was er altijd iemand thuis, want Niels en ik moesten natuurlijk gewoon doorgaan met stage lopen, en er was een koelkast, want iets kouds te drinken is ook heel erg fijn als je je niet lekker voelt.

De stage gaat gestaag door, maar het is wel anders dan in Nederland. We gaan elke dag ergens heen, doen wat activiteiten, kijken wat mee, en gaan weer es een keertje weg en iedereen vind het best. En zo doet iedereen eigenlijk zijn werk hier.
Het werken met de straatkinderen gaat tot nu toe het best. De kinderen hebben van 9 tot 10 les, en dan tot 2 uur niets. Er is dan ook niemand voor ze in de buurt, ze worden gewoon aan hun lot overgelaten. Hier hebben wij dus enorm veel ruimte om dingen te doen en de kinderen hebben de grootste lol tijdens onze activiteiten.
Het is wel even wennen dat het hier heel gewoon is om kinderen te slaan. De lerares loopt standaard met een stok in haar hand en ouders slaan hun kinderen als ze iets niet goed doen. Ook de kinderen onderling slaan elkaar, als ze niet gehoorzaam zijn, of als iets ze niet zint. En het gaat er niet bepaald zachtzinnig aan toe! Wij kunnen hier natuurlijk weinig aan veranderen, het slaan is echt een deel van de cultuur. Wel probeer ik de kinderen duidelijk te maken dat wanneer ik een activiteit met ze aan het doen ben dat ze elkaar onderling niet mogen slaan, en dat gaat wel redelijk.
De kinderen spreken slecht engels, dus ik hoor constant da'ghaari om me heen. Het is een vrij moelijke taal, er zitten klanken in die ik mn strot niet uit kan krijgen! Ondertussen ken ik wel een paar woordjes en onze supervisor probeert een boekej voor ons op de kop te tikken waarin ook de uitspraak staat beschreven. Sign language is ook nog vrij moeilijk, maar het scheel dat je niet helemaal neiuwe grammatica hoeft te gaan leren. De kinderen maken de gebaren echter zo snel echter elkaar dat je met geen mogelijkheid kan zien waar de ene ophoudt en de andere begint. Ze zijn echter wel gewend dat mensen geen sign language begrijpen dus ze zijn vaardig in zich op andere manieren duidelijk maken.
Even een opmerking tussendoor: op de computer naast me zit een man die een misselijkmakende stank verspreid. Je zweet hier natuurlijk heel erg veel en elke avond komt er bruin water van je af van al het stof hier. Sommige ghanezen lijken de moed te hebben opgegeven en zijn kennelijk maar gestopt met wassen. Niet echt aangenaam. Gelukkig zijn er ook schone ghanezen.
Morgen gaan we weer naar de markt, die is hier 1 keer in de 6 dagen. Dit is best een belevenis. Het hele plein volgestouwd met mensen, spullen en dieren in alle maten, geuren en kleuren. Er komen veel vrouwen uit omliggende dorpjes om hun spullen te verkopen, vaak tomaten of houtskool. Ze moeten dan meerdere uren lopen, met een grote bak op hun hoofd waar hun spulletjes inzitten. Dan zitten ze de hele dag op de markt om in de loop van de middag weer terug te lopen, ze hebben dan een paar euro verdiend.
Dit weekend gaan we naar Mole national park. Hier gaan we twee nachtjes in een hotel (met zwembad) waar je vanuit je raampje de olifanten kan zien lopen, dus dat is wel heel erg leuk, mn eerste wilde dieren!
Ik zal volgende keer wat foto's proberen te uploaden, daar is nu geen tijd meer voor, maar Maartje heeft volgens mij net wat van mijn foto's op haar site gezet, voor een eerste visuele sfeerimpressie.

Volgende keer zal ik waarschijnlijk wel weer een wat uitgebreider verhaal schrijven, over mijn ontmoetingen met de wilde natuur van Afrika :)

Liefs,
Tessa