Jeetje... Ik zit in Afrika...

Eigenlijk zouden we afgelopen weekend in Pando zitten, een dorpje in de buurt van Cape coast, in het zuiden van Ghana. De kinderen van de school for the mentally handicapped zouden namelijk meedoen aan een danswedstrijd voor scholen. We zouden eerst naar Kumasi rijden, daar overnachten en dan doorrijden naar Pando. We zouden hiervoor de ‘bus’ van Wadeaf gebruiken; een soort open truck met houten banken erin, ook wel boneshaker genoemd. We vonden dit al wat dubieus, van Wa naar Kumasi is de weg namelijk onverhard en één grote kuil. Sommige van de kinderen zijn spastisch, andere epileptisch… De headmistress dacht er blijkbaar hetzelfde over en de trip kon niet doorgaan. We hebben nog geprobeerd een andere bus te regelen, het geld voor de brandstof kon geregeld worden, maar de chauffeurs vroegen 15 miljoen (E 1500) om de 6 dagen mee te gaan. Ronduit belachelijk natuurlijk, dit verdienen ze normaal niet in een jaar en noch wij, noch de school kan dit opbrengen. De teleurstelling bij de kinderen was natuurlijk groot, ze hadden heel erg lang geoefend op hun dans, en normaliter komen ze Wa nooit uit. Daarom hebben we ze gister toch op laten treden. Ik was vroeg opgestaan om voor alle kinderen suikerpinda’s te maken en we hadden poeder waar je limonade mee kon maken. Dit was al een feest op zich, de gelegenheden waarop deze kinderen snoep en ranja krijgen zijn op één hand te tellen. De dansers mochten alsnog de shirtjes aan die speciaal voor de wedstrijd waren en er kwamen wat moeders en een klas van de dovenschool kijken. De leraren maakten de muziek en zo hebben we er uiteindelijk een leuke ochtend van gemaakt.

14 van de geestelijk gehandicapte kinderen wonen in de school. Dit omdat ze te ver weg wonen om elke dag te komen lopen, of omdat hun ouders ze niet kunnen onderhouden. Donderdagmiddag zijn we eens gaan kijken hoe het er daar ’s middags aan toe gaat. De school sluit om één uur, dan gaan de leraren weg en zijn er twee huismoeders om op de kinderen te letten, ze eten te geven en te wassen. Ik schrok er bijna van hoe de 14 kinderen er ’s middags bijzitten. Ze komen niet van het terrein af, zijn dus of binnen, of buiten. Het enige speelgoed dat ze hebben zijn drie autobanden die ze laten rollen om er dan achteraan te rennen. Sommigen vermaken zich hier af en toe een poosje mee, de rest zit apathisch voor zich uit te staren. De huismoeders zitten er ook alleen maar bij. Het is hier niet de cultuur om echt met je kind te gaan spelen, de meeste kinderen doen dat uit zichzelf. Deze dus bijna niet en er is ook niets om ze te stimuleren. Volgende keer nemen we wat speelgoed voor ze mee, we hebben in Wa een vrouwtje gevonden dat tweedehands speelgoed verkoopt, verder is hier bijna niets te krijgen. Uit Accra hebben we ballen laten komen, dus nu kunnen we met de kinderen balspellen doen. Hoe slecht mijn balgevoel is bleek maar weer toen ik één van de ballen tegen de grond stuiterde en hij bij het omhoogkomen tegen mijn neus kwam, tot groot vermaak van Maartje en Niels.

Vorige keer heb ik verteld dat het ’s morgens en ’s avonds wat frisser wordt. Sommige Ghanezen nemen dit behoorlijk serieus en gaan gekleed in dikke truien en winterjassen. Ik heb er zelfs één gezien met een oranje unox schaatsmuts (zo een met een punt met een bolletje eraan). Kinderen worden door hun ouders ’s morgens stevig aangekleed waardoor ze eruit zien als michelinmannetjes. Voor het gemak houden ze die kleren maar de hele dag aan, want het wordt ’s avonds toch weer koud. Dat het overdag nooit kouder is dan 30 graden schijnt ze niet zo veel te doen.

Ik word met eten steeds creatiever. Aan de koekjes die je hier koopt zit altijd een ranzige, weeïg zoete smaak en de geïmporteerde koekjes zijn nogal duur. Daarom bak ik nu kruukplaatjes, koekjes uit de koekenpan, want we hebben geen oven. (bedankt voor het recept Wen!) Met kaneel of speculaaskruiden (allebei uit Nederland), met pinda’s, chocola of hartig met knoflook en uien voor bij het avondeten. Het kleffe brood hier ben ik een beetje zat, dus eet ik ’s morgens babypap die je met warm water moet aanmaken (misschien groei ik er nog wel van). Krijg ik meteen wat zuivel en vitaminen binnen. Van de markt halen we gerookte zalm, in halve of hele vissen. Voor minder dan een euro heb je genoeg voor 3. Toegegeven; het ziet er niet al te florissant uit, zo’n stel dooie vissen op een schaal in de zon terwijl de verkoopster de vliegen wegjaagt. Maar als je het schoonmaakt en goed doorkookt is het heel erg lekker en veilig om te eten. Er zijn ook vrouwen die verse vis verkopen. Nou ja, vers… Het komt uit Accra in vaak ongekoelde wagens en ligt dan op de markt in de zon verder te rotten. Daar kan je je dus beter niet aan wagen.
Je moet in dit seizoen erg opletten met wat je eet en drinkt. Een van de medewerkers bij de straatkinderen heeft deze week cholera opgelopen. Alles goed doorkoken dus, en rauwe groenten eerst even in zout water zetten. Water uit de kraan is in principe redelijk veilig, maar voor de zekerheid koken we het toch maar.

Het is weer een heel verhaal geworden en er is nog zoveel over Ghana en mijn leven hier dat ik nog niet heb verteld. Gelukkig heb ik nog 8 maanden. De tijd hier gaat steeds sneller, en deze week besefte ik pas voor het eerst echt goed; jeetje, ik zit gewoon in Afrika!

Tessa

PS: In het fotoboek staan, opveler verzoek, weer nieuwe foto's!