Miels, Nessa en Taartje

Ze heten Miels, Nessa en Taartje. De drie kippen die ik voor mn verjaardag gekregen heb. Een zwarte, een bruine en een lelijke. Die lelijke is ook bruin, maar heeft het nogal zwaar te voorduren gehad door de andere kippen. Door een ernstig veren tekort om zn nek lijkt hij nu meer op een kalkoen dan op een kip, maar in het kader van hulpverlening hadden Niels en Maartje em toch maar gekocht (en ik denk stiekem dat ze korting op em kregen).

Ik had om kippen gevraagd, maar Niels heeft toch een dappere poging gedaan de kippen uit mijn gezichtsveld te houden. Hij kwam thuis (met drie kippen in zijn fietsmandje, maar dat heb ik niet gezien) en ging geheimzinnig de schuur in. Ik had echt niet door wat hij aan het doen was, tot hij de deur dicht deed en ik POOOOOK!!! hoorde (dat was dus een kip, niet de deur).
Het kwartje was bij mij inmiddels wel gevallen dus. 's Middags stond ik echter voor een groot dilemma. Ik was alleen thuis en uit de schuur kwam een enorm kabaal. Ik was bang dat er iets mis was met de kippen, maar mocht natuurlijk niet in de schuur komen. Na een kwartier toch maar gegaan. Niels had de kippen aan een stoel gebonden en de lelijke (die volgens mij ook nog eens heel stom is) had zich zo weten te manouvreren dat hij ondersteboven aan 1 poot over de leuning hing. Toen heb ik hem maar los geknipt en schuldbewust zitten wachten tot Maartje thuiskwam...
De volgende dag waren er nog genoeg verrassingen over. Ik kreeg een feestmuts, de kamer was versierd en Niels had bij de kok van de straatkinderen thuis een appeltaart gebakken! Ontbijt met cola, appeltaart en een nipje Baileys: alledrie misselijk.
's Middags nog even naar stage gegaan, de rest van de dag hebben we in de spot gezeten. Ik had niet veel mensen uitgenodigd, hier in Ghana worden verjaardagen niet echt gevierd en vond het ook niet echt nodig. Maar alle mailtjes en smsjes waren erg leuk!
Vandaag, zoals elke donderdag, stage bij de straatkinderen. Elke keer gaat er 1 van ons mee met de fieldworker. Dit keer was het mijn beurt. Dus achterop de motorcycle, gewoon zonder helm, want dat doet iedereen. We gingen naar een klein dorpje, even buiten Wa. Hier woont een jongen, Kafaru. Hij is 11 jaar (ongeveer, want niemand weet het precies zeker) maar ziet eruit als 6 of 7. Dit is zo bij veel van de straatkinderen, door gebrek aan voedingsstoffen en gevarieerd eten. Zijn vader moet een jaar of 70 zijn. Toen we aankwamen lag hij in de hut, een lege kamer met een golfplaten dak, te slapen op een mat. De beste man had 4 vrouwen (polygamie is hier onder poslims vrij normaal) waarvan de moeder van Kafaru overleden is. In totaal heeft hij 16 kinderen. Er is voor de jongen geen geld om naar school te gaan. Hij heeft tot nu toe zijn oudere broer geholpen, die is boer. Het merendeel van de kinderen zijn meisjes, die zijn inmiddels getrouwd, en hun mannen willen de jongen niet in huis nemen. Youth alive gaat nu de jongen sponsoren. Dit jaar komt hij in de voorbereidende klas, daarna krijgt hij een schooluniform en mag naar regulier onderwijs. Het is verbazend te zien hoe de mensen daar leven, op het platteland. In de dorpen zijn de mensen vaak nog armer dan in Wa. De droge periode komt eraan, de tijd waarin je geen groente kan krijgen behalve als je veel geld hebt. De rest van het voedsel is ook schaars. Ik houdt mijn hart vast.
Even een ander verhaal tussendoor: ik sprak vandaag het hoofd van de immigratie. Hij ging naar de begrafenis van zijn vader. Hij is 120 (!) jaar geworden, heeft talloze vrouwen gehad en heeft ondertussen meer dan honderd achterkleinkinderen. Bijzonder.
Vannacht vertrekken we naar Tamale, om 4 uur. We gaan daar een vriend opzoeken. We hebben hem in Mole ontmoet en hij is ook een weekend bij ons in huis geweest. De kaartjes voor de bus koop je bij een man die op een houten bankje onder een grote boom zit. (de eerste grote mangoboom na dat winkeltje, daar zit ie!) Het is 6 uur rijden, we waren er dus op tijd om zeker te zijn van goede plaatsen, en geen middle seats, de uitklapstoeltjes in het gangpad.
Zometeen ga ik mijn haren in laten vlechten. Ik had eigenlijk beloofd aan de tuinman van eric dat hij het mocht doen. Hij kan het heel goed, maar is maar in zijn eentje, en bij de vrijwilligster, petra, heeft hij er in totaal 20 uur over gedaan. Daar heb ik niet echt zin in. Daarom ga ik naar een kapsalon. Met 6 tot 8 vrouwen staan ze om je heen, en binnen 1 a twee uur ben je klaar. Ik zal er een mooie foto van maken!

Liefs,
Tessa