Shamira

Afgelopen woensdag is één van de 12 kinderen van Wa Yiri Childrens home overleden. Shamira, 4 jaar oud. Ze was al twee dagen goed ziek, gewoon malaria dacht iedereen. Jammer genoeg had ze gele koorts en hersenvlies ontsteking. De derde dag is ze naar het ziekenhuis gebracht maar het was al te laat. Omdat ze moslim was is ze meteen dezelfde dag begraven. Even schrikken dus, ben ik de ene week nog met haar aan het voetballen, de volgende week is ze van de ene op de andere dag verdwenen. De oudere kinderen van Wa Yiri hebben het moeilijk, slapeloze nachten. Juist omdat het kinderhuis zo kleinschalig is opgezet vormen de kinderen echt een gezin. Er zijn drie huismoeders, die zelf ook echt in het kinderhuis wonen. De jongste kinderen snappen het niet. Mwinombo, met z’n 6 jaar nu de jongste vroeg aan me, toen we terugkwamen van het condoleren van Shamira’s overgrootmoeder, ‘where’s Shamira?’ Blijkbaar had hij gedacht dat we haar op gingen halen. Nog maar een keer uitleggen waarom ze niet meer terugkomt…
Natuurlijk gaan er ook in Nederland kinderen dood, en hersenvliesontsteking komt bij ons ook voor. Maar wat mij vooral schokte is dat juist één van de kinderen van Wa Yiri is gestorven. Wa Yiri wordt gesponsord vanuit Nederland, er is genoeg te eten, de kinderen worden goed verzorgd en er is geld om naar de dokter te gaan. Dit staat nogal in contrast met hoe het is bij de straatkinderen en de verstandelijk gehandicapten. In Ghana sterft 25% van de kinderen voor het vierde jaar. Vooral in de dorpen is er vaak geen geld voor eten, alles wordt vaak zelf verbouwd. Gaat er iets mis; is er geen eten. Kinderen sterven aan ondervoeding. Geen geld voor eten, dus al helemaal geen geld voor medicijnen. En als je afgelegen woont en er is iets acuuts ben je altijd te laat. Ook Aids is hier een groot probleem. Er zijn in de dorpen wel veel traditionele genezers. Ik denk dat veel van de middeltjes die zij maken wel werkzaam zijn, zoals het traditionele medicijn tegen malaria. Toch zijn er ook geneeswijzen die de patiënt van de wal in de sloot helpen of domweg niets uithalen, waardoor iemand sterft terwijl hij met moderne techniek gemakkelijk genezen had kunnen worden.

Deze week is een Duitse vrijwilliger, die in een dorpje op 30 km van Wa woonde, teruggevlogen naar Duitsland. Hij had hele zware malaria gehad en had in het ziekenhuis gelegen. Lichamelijk was hij er zo goed als bovenop maar geestelijk trok hij het niet en hij raakte in een psychose. Onder begeleiding van twee vrienden met de bus naar Accra en daar op het vliegtuig. Gelukkig was er iemand die met hem mee kon vliegen want hij moest constant in de gaten gehouden worden en had een tussenstop van 4 uur.

Deze week heeft me dus wel even doen beseffen wat verdomd veel mazzel ik gehad heb. Het loopt hier allemaal voorspoedig, de stage gaat goed, ik ben gezond. Bovendien ben ik geboren als rijke, blanke westerse. Ik word wel eens chagrijnig van de marktvrouwen die mij het dubbele vragen voor een paar uien omdat ik blank ben en ze denken dat ik geld heb. Maar ze hebben wel gelijk. Het is niet waarschijnlijk dat ik me ooit zorgen hoef te maken of ik ’s avonds wel te eten zal hebben, ik kan een opleiding volgen. Ik kan zonder nadenken een papaja zo groot als een meloen voor 50 cent op de markt kopen en ik heb mijn vitaminen voor de dag weer binnen, daar denk je wel even over na als je nog geen euro per dag verdiend. En mocht ik dan toch nog ziek worden; hier in Ghana mag je als blanke de wachtkamer overslaan en zou de patiënt die op de behandeltafel ligt er nog afgegooid worden. En mocht het hier niet lukken, dan pak ik toch gewoon het vliegtuig terug naar huis, waar westerse, moderne zorg op me wacht…

Nou, dit verhaal heeft wel een andere toon dan de meeste van mijn posts tot nu toe, maar af en toe gebeuren er ook vervelende dingen, en anders kan je ook niet verwachten. Wel leuk is dat we met lessen Dagaare zijn begonnen. Ik was het moe mensen constant over me te horen praten (nansara -witte- dit, nansara dat) zonder te weten waar het over ging. Bovendien is het Engels van zowel de straatkinderen als de verstandelijk gehandicapten nogal gebrekkig, hopelijk kunnen we ze zo een beetje tegemoet komen. Er worden hier twee talen gesproken, Dagaare en Wali. Die twee lijken veel op elkaar. Als je het een spreekt versta je het ander ook en andersom (zeggen ze, voorlopig versta ik überhaupt nog bar weinig). Prisca, de kok van Youth Alive (straatkinderen) geeft ons les. Zij spreekt Dagaare, dus dat is wat we leren. Het gaat op zich redelijk (we hebben drie lessen gehad). We leren zinnen en woorden die je vaak gebruikt; Ga, kom, wat is je naam, enz. Het is wel lastig dat een woord soms op verschillende manieren uitgesproken kan worden en dan iets anders betekent. Zo kan je ‘Daa’ op drie verschillende manieren uitspreken, het kan alcohol, stok, of markt betekenen. Voor mij klinken alledrie de woorden hetzelfde. Ach, ik zal het wel niet volledig onder de knie krijgen, maar als ik hard mijn best doe kan ik vast wel een eindje komen…

Volgende week donderdag reis ik met Niels en Petra voor een paar dagen naar Burkina Faso, als we tenminste ons visum ed kunnen regelen. Mocht ik voor die tijd nog wat mee maken komt er nog een post. Anders; tot over een poosje!

PS: voor foto van shamira en de begrafenis: www.wayiri.org