Burkina en kippen

Helaas; voor ons voorlopig geen tripje naar Burkina. We hebben namelijk een visitor’s visa en daarmee mag je wel het land uit, maar dan mag je er niet meer in. Dus kozen we voor erin blijven. We hadden wel bijna een visum gehad. Een van de immigratieofficieren heeft namelijk een hekel aan alle bureaucratie maar is wel erg gesteld op blanken. Hij wist wel een omweg waarlangs je toch je visum kon krijgen (volledig legaal, denk ik). Toen hij echter aan het reizen was en we per ongeluk in het kantoortje van zijn wat meer correcte baas terecht kwamen ging dat mooie plan niet door. We zijn nu bezig resident permit te krijgen voor de rest van ons verblijf hier. Als dat lukt (en dat mag ik hopen, anders worden we er na onze zesde maand uitgegooid) kunnen we zoveel de grens over en weer terug als we willen.

Maandag zijn Maartje’s zussen aangekomen. Zij blijven een maand bij ons huis. Allebei een grote backpack mee, allebei ongeveer half gevuld met spullen voor maartje, wiens garderobe danig is uitgebreid. Ik heb zelf hier al wat kleding op de markt gekocht. Allemaal tweedehands confectiekleding, als je hier iets nieuws wil hebben moet je het laten maken. Voor drie euro had ik een nieuwe (tweedehands) spijkerbroek. Ik vond het zelf een prima koop, maar een van de moeders van het weeshuis liet me weten dat ze er nooit meer dan een euro voor had betaald. Is me toch weer de Nansara-prijs gerekend…

Gisteren hebben we één van de straatkinderen thuis opgezocht. Hij was niet naar school gekomen en we hadden van de andere kinderen gehoord dat hij een gebroken been had. Dus wij met één van de kinderen om ons de weg te wijzen achterop naar zijn huis. Het been van het dertienjarige kind bleek niet gebroken maar er zaten wel twee grote open wonden op. (Tja, hun Engels moet niet voor niets bijgespijkerd worden) Hij was er goed ziek van, had pijn en koorts en zag, voor zover je dat van een zwart jongetje kan zeggen, een beetje wit om zijn neus. Hij had van Youth alive 30.000 cedis (3 euro) gekregen om naar de dokter te gaan. Hier kreeg hij een injectie voor, maar zijn wonden waren nog steeds open en vies. Dus het kereltje achterop genomen en naar de apotheek gegaan. Ik heb hier inmiddels een vaste apotheek, toen ik medicijnen voor ringworm kwam halen heb ik vrienden gemaakt met de eigenaar. Onderweg voor het jongetje wat brood gekocht, hij had de hele dag nog niets gegeten. In het achterkamertje heeft de apotheker de wonden schoongemaakt en aan de jongen laten zien hoe hij het thuis allemaal moet bijhouden en insmeren met penicillinezalf. Ook maar meteen wat vitaminepillen gekocht om aan te sterken. De apotheker deed er een malariakuurtje bij. Onder het motto ‘baat het niet dan schaadt het niet’ krijg je dat bij alles als eerste voorgeschreven. Ik heb hem achterop weer naar zijn huis gebracht, een vierkant hokje van lemen bakstenen met een golfplaten dak. Hopelijk houdt hij zijn wonden bij en is hij volgende week bij het kerstfeest van Youth Alive weer gezond.

Aangezien er al meerdere mensen naar gevraagd hebben zal ik nu toch maar eens vertellen hoe het is afgelopen met de kippen. Want afgelopen is het… Voor de mensen die het zijn vergeten of het niet gelezen hebben; een maand geleden heb ik voor mijn verjaardag 3 kippen gekregen. Een zwarte, een bruine en een lelijke. Die laatste was zo lelijk omdat hij nogal kaal was, maar in het kader van hulpverlening hadden Maartje en Niels hem toch maar gekocht. Mijn verjaardag viel op woensdag en de vrijdag daarop gingen we een weekend weg. Toen we op maandag terugkwamen was het verdacht stil in de tuin. We vonden eerst de lelijke, dood onder de mangoboom. In de schuur lag de tweede. De derde leefde nog en lag voor pampus in een hoekje. Niels heeft dapper de twee dode begraven. Met de derde hebben we het nog even aangekeken. Helaas werd het niet beter en besloten we dat het tijd werd het beest uit zijn lijden te verlossen. Je gaat hier alleen niet naar de dierenarts voor een spuitje. Dus kon Niels voor de tweede keer zijn dapperheid bewijzen. Het toeval wilde dat we net een mooie machete hadden aangeschaft. Dus heeft Niels de kip met z’n kop op een latje gelegd terwijl ik om het hoekje zat te luisteren. De eerste twee keer was het mis, maar de derde keer heeft hij de kop ingeslagen. Kip gecremeerd met benzine in de goot; einde verjaardagscadeau. Valt in de categorie ‘kort maar krachtig’. En in die categorie wilde ik mijn verhaal van vandaag eigenlijk ook laten vallen, dus ik geef er maar weer eens de brui aan. Fijn weekend!

Tessa