leve de bureaucratie...

Ghanese bureaucratie; het is een rotzooitje. Ons visum is nog steeds niet geregeld. We zijn hier nu op een visitors visa, maar die kan hooguit tot 6 maanden verlengd worden. Omdat we hier 10 maanden zijn, moeten we het omzetten naar een residence permit. De aanvragen daarvoor hebben we een maand geleden, voor we gingen reizen, ingediend. Tig keer naar de immigration service, flink erachteraan gezeten om te zorgen dat alles goed kwam en toen we weggingen zeiden ze: geen zorgen, die aanvraag komt helemaal goed. Toen we een maand later echter terugkwamen om te checken wist eigenlijk niemand waar onze documenten waren. Gelukkig hebben we de enige echt werkende medewerker in het gebouw van immigratie gevonden en hij ging ze voor ons zoeken. Wat de rest van de mensen daar doet is me een raadsel. Ze zitten allemaal achter lege bureaus en zijn nooit iets aan het doen als je binnenkomt, behalve vrienden opbellen op kosten van de zaak of eten.
In ieder geval heeft de enige echt werkende man, die trouwens George heet, onze aanvragen binnen een dag gevonden. Die waren in het bureau terechtgekomen van iemand die niet zo goed wist wat hij ermee moest en er daarom maar gewoon een maand lang niets mee heeft gedaan. Maar het goede nieuws is dat hij ze nog wel had.
Het duurt zo’n 6 weken om een aanvraag in Accra te laten verwerken als je de papieren opstuurt. Binnen die tijd verloopt ons visum, dus moeten we nu persoonlijk naar Accra om alles op tijd geregeld te krijgen. Daar gaan we dus weer op zestien uur durende busreis. Maar het goede nieuws is dat we niet allemaal hoeven te gaan. Dus aankomende zaterdag stappen Maartje en ik al op de bus, Niels houdt het minst van reizen, wij vinden het niet zo erg, dus mag hij lekker thuis blijven. Zondag liggen we dan een dagje op het strand (elk nadeel heb zn voordeel) en maandagmorgen dienen we onze aanvragen in. Woensdag hopen we weer terug te zijn.

Het weer begint hier om te slaan, de hamattan is bijna gestopt met waaien. Dat is aan de ene kant fijn omdat alles nu niet meer zo stoffig en droog wordt. Aan de andere kant bracht de wind wel wat verkoeling, wat erg welkom was, vooral nu de temperatuur begint te stijgen; het hete seizoen komt eraan (alsof het nog niet warm was). Als je naar buiten gaat is de zon soms zo heet dat het pijn doet op je huid en de ventilator staat ’s nachts al een paar standjes hoger. Het hete seizoen duurt tot de regens komen, zo rond april of mei. Over regen gesproken; afgelopen weekend heb ik onverwacht mijn eerste regenbui in 4 maanden gezien. Het werd langzaam donker en het begon te waaien, en opeens goot het van de regen. Dat hadden we toch wel een beetje gemist, en natuurlijk zijn we buiten gaan staan, tot het zo hard begon te regenen dat het pijn deed. Als het regent verdwijnen alle Ghanezen trouwens als sneeuw voor de zon, er zijn zelfs geen auto s meer op de weg.

Ik denk dat dit het kortste stukje sinds tijden is, maar dat kan wel een keertje lijden, volgens mij heb ik aardig wat tekst geproduceerd sinds ik met mijn weblog begonnen ben. Tot snel!

Tessa