over het kastje, de muur, hoeren en malaria

Er gebeurt in een week reizen zoveel dat ik wel weer een heel boek zou kunnen schrijven en niet goed weet waar ik moet beginnen. Ik houd het denk ik toch maar bij een (redelijk) beknopt reisverslag en begin gewoon bij het begin, dan kom ik waarschijnlijk een heel eind.
De heenreis naar Accra verliep vrij vlekkeloos en om vier uur s nachts kwamen we, redelijk duf, aan. Omdat dit een beetje een ongelukkige tijd is om een hotel te zoeken eerst even rustig ontbeten met een broodje ei. Het kraampje is 24 uur per dag open, met als simpele reden dat de eigenaars geen huis hebben om naar toe te gaan en op een houten bankje slapen. Dit geld voor duizenden inwoners van Accra. Ga je s nachts over straat, zie je overal in portieken en hoeken mensen slapen. In de hoofdstad vind je de rijke mensen van Ghana, maar vooral ook heel veel arme. Veel arme mensen uit dorpen of kleinere steden trekken naar Accra of Kumasi in de hoop daar meer geluk te hebben. Kinderen van een jaar of 10 die niet onderhouden kunnen worden, worden op de bus naar de grote stad gezet en moeten het dan zelf zien te rooien. Meestal komen ze op straat terecht, waar ze overleven door bijvoorbeeld zakjes water te verkopen. Meisjes eindigen soms in de prostitutie.
Na ons broodje ei hebben we een hotel gezocht, een paar uur geslapen, en zijn we naar het strand vertrokken. Heel lekker om even aan zee te zijn, maar op zondag is het erg druk en twee blanke meiden alleen worden geen moment met rust gelaten door de Ghanese mannen. Wat dat betreft waren we blij dat Fred, een Ghanees die we kennen uit Wa, ons op kwam halen om uit eten te gaan; pizza!
Maandag vol goede moed op weg naar de immigratiedienst gegaan. Die zakte ons echter snel in de schoenen, want na een korte blik op onze papieren zei de vrouw achter de balie van immigratie doodleuk dat we onze zaken in Wa moesten regelen. Toen wij lichtelijk geïrriteerd opmerkten dat we net een 16-urige busreis hadden gemaakt, omdat ze in Wa zeiden dat we naar Accra moesten, wilde ze nog wel een keertje kijken. Toen kwam ze tot de conclusie dat we niet een residence permit maar een work permit moesten hebben, en dat we naar education service moesten om onze brieven te veranderen. Bij education service was de boodschap, na een stuk of 4 kantoren en zo n 10 verschillende ambtenaren gezien te hebben, dat we zelf maar een nieuwe brief op moesten stellen, die zouden zij dan wel voor ons uittypen. Nog geen stap verder en een beetje ten einde raad besloten we even advies te gaan vragen bij de Nederlandse Ambassade. Hier adviseerden ze ons contact op te nemen met Wa. Dus meneer Sinaisi gebeld, onze immigratieofficier in Wa. Die wist het zelf eigenlijk ook niet zo goed meer, maar gaf ons de naam van iemand bij education service die ons wel zou helpen, mister Afrifa. Dus weer teruggegaan naar education, maar helaas werkte daar helemaal geen mister Afrifa. Nog maar een paar keer van kantoor naar kantoor gestuurd en uiteindelijk stuurde iemand ons naar the ministry of interior. Daar kwamen we bij Dominic terecht, onze reddende engel. Na 10 minuten was de zaak geregeld. We hadden meteen naar hem toe moeten gaan, maar het heeft ons een lange dag gekost om daar achter te komen. Nu schrijft Dominic voor ons de juiste brieven, en dan hoeven we alleen nog maar naar immigratie om een stempel te halen. Helaas moet dat wel in Accra, we moeten dus nog een keer terug….
Uiteindelijk hadden we alles binnen twee dagen geregeld, dus vanaf dinsdagavond waren we vrij. Dat moest gevierd worden, dus gingen we met Fred naar de club; ceasars in Adabraka, een wijk van Accra. Dit is de wijk waar je veel prostituees vind. Jonge meiden, met rokjes aan die je makkelijk met een riem zou kunnen verwarren. Voor minder dan 10 euro kun je zo n meisje een uur huren. Dit is natuurlijk al belachelijk weinig, maar hier in Wa schijnt het nog minder te zijn. In de club kon je de prostituees er precies uitpikken, het was een bizar gezicht. En naarmate het later werd zag je steeds meer blanke mannen, vaak van boven de veertig, met een jong, mooi meisje aan hun arm in een auto stappen. Tussen die mannen waren ook een flink aantal Nederlanders. Dat deed me weer denken aan een gesprek dat ik laatst met een vriend uit Wa had. Ik vertelde dat veel blanken onder de impressie zijn dat zo’n beetje heel Afrika aids heeft. Hij vertelde dat veel Afrikanen andersom hetzelfde denken. Dat opent je wel even de ogen. Ik geloof dat er statistisch gezien meer Afrikanen besmet zijn (al weet ik dat niet eens zeker), maar het virus komt oorspronkelijk uit het westen. Veel blanken, vooral mannen, met of zonder aids, komen naar Afrikaanse landen om daar vaak zonder voorbehoedsmiddelen gebruik te maken van de goedkope prostituees. Het geeft allemaal wel te denken. In het gesprek zijn nog wel meer vooroordelen van beide kanten naar boven gekomen, maar daar ga ik een andere keer nog wel eens op in.
Donderdagochtend vroeg zouden we terug gaan naar Wa. Maar s nachts kreeg ik een smsje van Niels dat hij ziek was. Diarree, hoofdpijn, spierpijn en hij had het koud. Dat bleek dus malaria te zijn. Je kunt die jongen ook geen dag alleen laten… (grapje) Tegen de tijd dat Maartje en ik donderdagnacht terug kwamen was hij met Petra en Kamal naar de dokter geweest, had medicijnen gekregen en de koorts was gezakt. Hij wilde zelfs om 12 uur s nacht zijn bed uitkomen om de cadeautjes uit te pakken die we uit Accra hadden meegenomen.
Om onze week nog even leuk af te sluiten zijn Maartje en ik zaterdag meegegaan op een studentenuitje naar Wechau hipposanctuary. Een bezoekerscentrum op ongeveer 60 kilometer van Wa, waar je met een kano een vertakking van de Black Volta op kan varen om nijlpaarden. De bus die georganiseerd was zat vol, dus Maartje werd er in iemands overvolle auto gepropt, en ik mocht achter op de motor. Dat klinkt misschien alsof ik het beter had bekeken, maar achterop een motor zitten op een rough road is nogal inspannend met alle hobbels en kuilen en toen ik er af kwam was ik zwarter dan de gemiddelde Ghanees. Bovendien heb ik onderweg niks gezien, mijn helm was te groot en zakte de hele tijd voor mijn ogen. Het uitje was vooral heel veel rondhangen, kletsen en muziek luisteren, maar we hebben ook nog een uurtje in de kano gezeten. En we hebben nijlpaarden gezien! Dit is het beste seizoen om naar Wechau te gaan omdat het water nu erg laag staat door de droogte. Nijlpaarden zijn nogal schuwe dieren, dus we zagen vooral neusgaten, ogen en oortjes die boven het water uitstaken. Maar net toen we terug wilden gaan besloot er een bij wijze van afscheidscadeau uit het water omhoog te springen. Ik heb foto’s gemaakt, en als je heel goed kijkt kun je misschien wat neusgaten ontwaren, succes! Ik voeg ook wat foto’s bij van onze reis naar Accra, en vooruit, ik sta er zelf ook een paar keer op.