Stageverhalen

Een poosje geleden heb ik gevraagd om een kleine bijdrage zodat wij wat spulletjes voor de gehandicapten en straatkinderen konden kopen. Dat is samen met het sponsorgeld van Niels en Maartje een mooi bedragje geworden en wekelijks wordt er wel iets van gekocht. Hoofdzakelijk materialen voor onze activiteiten, maar ook andere dingen. Even wat stageverhalen om een idee te geven van waar jullie geld naar toe gaat.

Vorig weekend zijn we naar het dorpje Busa gereisd, ongeveer een half uurtje van Wa met de trotro. De trotro was in dit geval trouwens een pick-up met houten bankjes in de achterbak, waar je met 16 mensen hutje aan mutje zit. Maar to the point.; we gingen naar dat dorpje om te kijken hoe het met 1 van de verstandelijk gehandicapte jongetjes was; Oluu, een jongetje van een jaar of 8 met het syndroom van Down. Hij was na de kerstvakantie nog steeds niet op komen dagen op school en omdat ruim een maand vertraging zelfs voor Ghanezen wel erg veel is wilden we eens kijken wat er mis was.
Toen we in Busa uit de trotro stapten kwam Oluu vrijwel meteen aangerend, helemaal verguld dat we voor hem naar het dorpje kwamen. De vader volgde iets later en we werden voor het huis (niet meer dan een kamer van zo n 10 m2) neergezet in plastic stoelen. Intussen was het halve dorp al uitgelopen om te kijken wat wij kwamen doen. Oluu zelf was al bezig zich te wassen en zijn spulletjes in een kapotte plastic tas te stoppen. Beide ouders zijn trouwens de 60 gepasseerd, waaruit je wat conclusies zou kunnen trekken over dat ze een kind van 8 hebben met het syndroom van down. Toen iedereen geïnstalleerd was en de nodige beleefdheden waren uitgewisseld vroeg de huismoeder van de school, die met ons was meegereisd, waarom Oluu niet was komen opdagen. Hierop werd geantwoord dat dit kwam doordat zijn moeder haar hand gebroken had. Dit is echter helemaal niet relevant, want zij is nooit degene die Oluu naar school brengt. Waar het eigenlijk op neerkwam, is dat je je kind het een en ander moet meegeven als je het naar school stuurt. Zeep, een tandenborstel, tandpasta, slippers, een extra stel kleren, een handdoek, gari (gemalen cassave) en suiker voor de middagsnack en nog een aantal dingen. Hier ben je bij elkaar zo’n 12 euro voor kwijt, in een dorp een vrij groot bedrag dat je niet zo maar even ophoest, het is een fiks deel van het maandinkomen van een gezin. Omdat het geld er niet was werd Oluu maar gewoon thuisgehouden.
We hebben hem meegenomen naar Wa, de benodigde spullen op de markt gekocht en hem met de huismoeder terug naar school gestuurd. Dit is jammer genoeg geen duurzame oplossing, na de volgende vakantie zal er weer geen geld zijn voor spullen, maar Oluu kan weer even vooruit en hij heeft het weer naar zijn zin op school.

Ook op de school for mentally handicapped zit Joe. Joe is een man die ik een jaar of 30 schat en die helemaal niet verstandelijk gehandicapt is, alleen spastisch. Elke dag loopt hij een aantal kilometers heen en terug naar school. Dit is voor hem ontzettend vermoeiend en hij moet onderweg minstens drie keer gaan zitten om uit te rusten. En eigenlijk heeft hij op de school nog maar weinig te zoeken, hij is veel te oud, maar heeft nergens anders om naar toe te gaan. Nu heeft de school geprobeerd hem te helpen door een klein winkeltje voor hem op te zetten, dicht bij zijn huis. Dit ging in principe goed. Maar iedere keer dat Joe wat verdiende, kwam zijn moeder om het geld op te halen en had hij geen budget meer om nieuwe spullen te kopen. Zo is hij twee keer failliet gegaan. De school heeft toen de moeder meegenomen naar Social Wellfare, waar haar duidelijk gemaakt is dat ze geen recht had op dat geld dat ze haar volgende keer naar het politiebureau brengen. De moeder heeft plechtig beloofd het geld niet meer in te pikken, maar nu is er geen budget meer om weer opnieuw een winkeltje te starten. Dus hebben we besloten dat wij dat van ons sponsorgeld gaan doen en binnenkort gaan we met Joe om de tafel zitten om alles te bespreken.

Om het maar even op 1 stageplek te houden; nog een verhaal over de verstandelijk gehandicapten. Afgelopen week was er een ongelukje. Er is niemand op school die de kinderen fatsoenlijk kan diagnosticeren, maar er loopt 1 jongetje rond dat volgens mij zo autistisch als een deur is. Hij wordt soms gepest door de anderen, en dit keer sloeg hij een beetje door en ramde een ander kind met een grote steen achter op zijn hoofd. Deze kwam in paniek naar ons toe rennen met zijn handen op zijn hoofd, het bloed droop in straaltjes van zijn hoofd. Een van de oudere dove jongens die er toevallig bij was waste het bloed eraf, wij zijn hier wat huiverig voor in verband met ziektes. Toen het schoon was bleek het minder erg dan het leek, maar het was toch een flinke jaap van een paar centimeter, die volgens mij gehecht had moeten worden, maar daar doen ze hier niet zo snel aan. Een pleister o.i.d was echter geen overbodige luxe en een ontsmettingsmiddel ook niet, maar er was op de hele school niets van die aard te vinden. Dus even snel naar de apotheek gefietst voor pleisters, gaas, tape en ontsmettingsmiddel. Ook meteen maar het been van het autistische jongetje verbonden, waar een open wond van minstens een centimeter diep in zat. Goede tijdelijke oplossing, maar het is hoog tijd voor een degelijke EHBO-koffer.

Als ik deze verhalen zo teruglees lijken we wel een stel Sinterklazen die de hele dag maar goede dingen lopen te doen. Dit is niet zo, we lopen ook maar gewoon stage, en we moeten ook heel erg vaak nee zeggen. Toen we voor Oluu op de markt slippers en kleren aan het kopen waren stonden er al snel een stuk of 5 kinderen omheen met ook versleten kleren en blote voeten. Ontzettend lullig, maar dan moet je toch nee zeggen, ook al hebben die kinderen het even hard nodig. En er is zoveel meer waar je niets aan kunt doen. De vrouwen die met een aantal boomstammen op hun hoofd uren door de zon moeten lopen om hun vracht voor 80 cent op de markt te kunnen verkopen. Een straatkind dat met zijn broertje, zusje en opa onder een zeiltje met 4 stokken woont, een oppervlakte van 1,5 m2. De oude mensen die geen familie meer hebben om voor ze te zorgen en langs de kant van de weg zitten te bedelen.
Ik moet zeggen dat ik vaak redelijk stoïcijns ben onder de dingen die ik zie. Ik denk ook dat ik gek zou worden als ik alles constant ten volle zou beseffen. Maar soms dringt het toch opeens even tot je door hoe moeilijk sommige mensen het hebben, hoe goed je het zelf hebt en hoe weinig je uiteindelijk maar doet. En dat is wel eens even slikken.
Maar uit de dingen die we wel kunnen doen haal ik weer voldoening en we zorgen dat er niets aan de strijkstok blijft hangen.
Want wat ik even kwijt moet: ik was deze week bij een dialoog over geweld tegen kinderen, mede georganiseerd door Unicef. De doelgroep van deze bijeenkomst waren geschoolde mensen, vaak met goede banen, die iets met het onderwerp te maken hadden. Elke aanwezige kreeg frisdrank, snacks, een fikse maaltijd, en, zonder te vragen of het nodig was, C 50.000 (5 euro) onkostenvergoeding, een gemiddeld weekloon. Ik zeg zeker niet dat Unicef een slechte organisatie is, maar als ik hier naar kijk en naar de auto’s waarin ze hier rondrijden geeft dat me toch te denken over de manier waarop ze hun geld besteden.

Maar voor ik weer afdwaal brei ik er een eind aan. Ik heb mijn grens per verhaal gesteld op anderhalf kantje, en daar ben ik inmiddels al weer overheen… Maar over een week ofzo typ ik weer onverschrokken verder!

Tessa