Weer legaal in Ghana

Zo, we zijn er weer. En het ziet er naar uit dat we dan toch eindelijk het visum geregeld hebben. Het heeft wel weer een week heen en weer rennen gekost. Bij the ministry of interior hebben we de brieven opgehaald waarvan ze zeiden dat we daarmee alles konden regelen. Bij de immigratiedienst aangekomen bleek dat toch niet zo te zijn, en we moesten opeens een medische verklaring, een bewijs van goed gedrag en de papieren die we net bij het ministerie hadden ingeleverd hebben. Een medische verklaring krijgen duurt een week, een bewijs van goed gedrag kan je alleen persoonlijk ophalen bij je gemeente, terwijl we met ons verlopen visum niet eens het land uitkunnen, en het ministerie kon onze papieren niet meer vinden. Het zag er niet echt bemoedigend uit. Met de moed ondertussen in onze schoenen gingen we het allemaal toch maar proberen. Het was ondertussen vrijdag en we hadden al poep- en plaspotjes verzameld om maandag weer, gevuld, in te leveren bij het ziekenhuis.
Maar vrijdagavond in de spot legde ik ons probleem voor aan Nathan, een Ghanese vriend uit Accra. Hij bleek wel wat mensen bij immigratie te kennen en pleegde meteen een telefoontje met een immigratieofficier. Zondag bracht hij ons naar zijn huis om de zaak eens door te spreken. De officier kwam tot de conclusie dat het allemaal te regelen moest zijn en hij verwees ons de volgende dag door naar een vriend op het hoofdkantoor. En inderdaad, toen we na een dag toch onze papieren los wisten te peuteren op het ministerie was het zo geregeld.
En zo blijkt maar, als je de juiste mensen kent lukt alles, ken je ze niet kan je wel eens flinke obstakels tegenkomen. En uiteindelijk betalen we natuurlijk wel wat smeergeld, voor wat onze vrienden bij immigratie voor ons doen, Ghana is toch corrupt. De politie wordt gezien als het meest corrupte orgaan van Ghana. Zo heb je bijvoorbeeld overal op doorgaande wegen politie checkpoints. Toen ik een keer aan een Ghanees vroeg wat ze daar nou eigenlijk doen, antwoordde hij: well, they check a whole lot of things… Wat er volgens mij voornamelijk gebeurt, is exchange of loyalties, zoals het genoemd wordt. De trotro-bestuurder heeft teveel bagage op zijn dak gebonden en het loon van de politieagent is niet om over naar huis te schrijven. Dus geeft de trotro-bestuurder 2000 (20 ct) aan de agent en hij kan rustig doorrijden.

Naast het regelen van ons visum hebben we natuurlijk ook van Accra genoten. Dagelijks in de spot en uit eten, een dagje naar het strand. Ik ben trouwens qua eten zo gehersenspoeld dat ik, zelfs als ik friet kan krijgen, nog voor rijst ga. Maar als ik pizza kan krijgen weet ik het wel…
Nathan is in het bezit van een auto en reed ons van de ene plek naar de andere. Zo kom je op plaatsen waar je anders aan voorbij gegaan zou zijn, zoals een spot/ restaurant aan zee, waar je vanaf je tafeltje als je over het randje kijkt de golven tegen de rotsen uiteen ziet spatten. En via de eigenaar van een andere spot kwamen we weer terecht in een of andere karaoke-bar met heel veel blanken. I will survive en Lady in Red op zijn valst, en ik heb zelf ook nog een poging gewaagd.

Toen we na een week ons visum geregeld hadden, vonden we dat we wel recht hadden op nog even eruit. Petra had ondertussen een vriendin, Heidi, opgehaald van het vliegveld en we spraken met hen af in Nkoranza. Hier zit een Nederlands project, hand-in-hand, waar Ghanese verstandelijk gehandicapte kinderen en jongeren wonen, werken en naar school gaan. Er zitten huisjes bij waar je als gast tegen een redelijke prijs kan verblijven. Er zit onder andere een kralenwerkplaats en een weverij. Een goed project en leuk om te zien. Maar het is wel een beetje wrang te zien wat deze kinderen allemaal hebben, van een zwembad tot een ballenbak, in vergelijking tot de verstandelijk gehandicapten in Wa, die nog geen pen hebben om mee te schrijven.
Tijdens de reis hadden we het geluk getuige te zijn van een totale eclips. Dit was al lang geleden aangekondigd, en het was deels de reden waarom we deze week naar Accra gingen voor het visum, alleen in het zuiden zou de eclips totaal zijn. Rond half negen in de ochtend zagen we door onze eclipsbrilletjes dat de maan langzaam voor de zon schoof, en na een uurtje was het opeens helemaal donker. Aan de hemel stond een soort vurige krans, de maan voor de zon. Na een paar minuten werd het langzaam weer licht. Bijzonder om mee te maken.
De reis van Accra naar Nkoranza heeft ons de hele dag gekost. Ondertussen kopen we eten en drinken van de hawkers, mensen die spullen verkopen langs stoplichten en op de trotro-stations. En als ik dan weer eens 2 uur moet wachten tot de trotro volzit, denk ik wel eens: waar doen ze het allemaal eigenlijk voor? Staat er een jong meisje bij mijn raam, van een jaar of 16. Afgedankte kleren en minstens 5 kilo aan zakjes water op haar hoofd. Geen opleiding, verdient dagelijks net genoeg om te eten en begint de volgende dag weer opnieuw. Waarschijnlijk is ze over een jaar zwanger en hoe zal het haar kind vergaan? Maar welke keuze heeft ze? Ik heb het vaak gezegd, maar ik blijf het zeggen: wat heb ik het dan toch gruwelijk goed getroffen.

Van het hand-in-hand project reisden we door naar Kintampo, om de watervallen te bezoeken. Ik vond ze zeker het hoogtepunt van de reis te noemen! Drie watervallen, de derde heel erg hoog en je mocht er zwemmen. Een soort hele grote natuurlijke douche, ik heb me in tijden niet zo schoon en stofvrij gevoeld. De stenen waren spekglad en als het je lukte kon je een stuk omhoogklimmen en dan naar beneden glijden op een soort natuurlijke glijbaan. Lukte het niet en gleed je voortijdig terug over een stuk dat iets minder effen was kon je rekenen op blauwe billen. Met de watervallen sloten we onze reis af en de volgende dag zijn we met de trotro naar Wa teruggegaan. Home sweet home, want zo voelt het toch wel als je je stadje weer binnenrijdt… Nog maar drie maanden, dan moet ik het al verlaten, en over 3,5 ben ik al weer thuis. Wat vliegt de tijd razendsnel voorbij!

Tot slot heb ik nog goed nieuws te brengen. Alima is getest en ze is niet besmet met HIV. Bovendien mag ze binnenkort haar plaats op Wa Yiri innemen. Ze gaat ondertussen naar school, heeft het erg naar haar zin, en ontpopt zich tot eerste klas dondersteen.

Tot zover het reisverslag, ik probeer volgende keer wat foto’s te uploaden!

Tessa