Accra again

Zo zit je in Wa en zo zit je opeens weer in Accra. Joost, een Nederlandse vrijwilliger was ziek geworden en ging terug naar huis. Zijn oorspronkelijke reisgenote was net op en neer gegaan naar Nederland voor een begrafenis, dus besloten we dat ik met hem mee ging.
De heenreis was een stuk comfortabeler dan normaal. We konden namelijk meerijden met vader Smulders in zijn pick-up met airco. Daarin zit je toch een stuk ruimer dan in de bus, de ramen kletteren niet als je over de rough road rijdt, je kunt een sanitaire stop maken wanneer je wilt en er zijn geen middle seats. De vader zelf is een bewonderenswaardige persoon. Zit al meer dan 40 jaar hier, vanaf de tijd dat hier nog geen elektriciteit en telefoonlijn was, spreekt 2 lokale talen en rijdt op zijn 71ste nog zonder problemen 10 uur naar Kumasi om daar fris en vrolijk uit de auto te springen.
Joost had hier in Wa malaria en buiktyfus opgelopen. Hij was toen we vertrokken uit Wa niet echt ziek, maar was ruim 20 kilo afgevallen en nogal zwak. In Accra reden we meteen door naar de kliniek om hem vliegwaardig te laten verklaren. Hier werden we al snel opgevangen door Jan van het West African Rescue Team. Tja, zo urgent was het nu ook weer niet, maar alles ging wel meteen een stuk sneller. Testen gedaan, en toen was het afwachten.

De volgende dag ging ik town in om souvenirs voor Joost en een gitaar voor Eric te kopen. Altijd als ik Accra binnenrijd ben ik weer een beetje onder de indruk. Deze miljoenenstad is zo ongelooflijk groot, en er wonen zo veel mensen. De wegen zijn altijd druk want de stad is aan het dichtslibben met verkeer. De spitsuren duren inmiddels zo lang dat ze bijna op elkaar aansluiten en je kunt bijna nergens komen zonder een keer in de file te staan. Door de hele stad heb je hawkers, mensen die bij stoplichten tussen de auto’s doorlopen om hun spullen te verkopen. Van kauwgom tot muilkorven en van appels tot poetsdoeken. Overal zijn veel mensen.
En dan voel ik me toch wel stoer als ik me in deze chaos een weg weet te vinden, de trotro pak naar waar ik naar toe moet en vind wat ik moet hebben. Dit was de vijfde keer dat ik in Accra was en ik krijg steeds meer inzicht in hoe de stad in elkaar zit. Ondertussen red ik me dus aardig, kan meestal zelf de goede trotro vinden en weet waar ik dingen kan vinden. Mocht ik het even niet meer hoef ik niet te aarzelen het gewoon even te vragen. Ghanezen zijn heel erg vriendelijk, altijd bereid te helpen en zullen niet aarzelen even met je mee te lopen naar de goede plek en het gebeurt zelden of nooit dat ze er iets voor terug willen.

Joost zn souvenirs kocht ik in het Art Centre. Een terrein met een heleboel kleine winkeltjes, hoofdzakelijk van rastamannen, waar je van alles kunt krijgen. Houtsnijwerk, kralen, stoffen, muziekinstrumenten, sieraden, kleding, noem maar op. In afdingen word ik beter en beter. Ik heb een half uur zitten onderhandelen met een houtsnijder en kreeg uiteindelijk mijn spullen mee voor 15 euro, terwijl hij begon op 55.
Waar ik een gitaar kon kopen wist ik niet zo goed, maar er was al snel een rastaman die me mee de stad in nam om me 1,5 uur lang van muziekwinkel naar muziekwinkel te slepen. Een nieuwe Spaanse gitaar voor 38 euro. Toen ik op weg naar huis wilde gaan werd de lucht opeens zwart en begon het heel hard te regenen. Zo kwam het dat ik drie uur in een muziekwinkeltje van zo’n 4m2 heb gezeten, met 3 rastamannen en twee gitaren, onder een lekkend golfplaten dak. We zaten vlak bij een grote goot, dus het water kwam buiten op een gegeven moment tot kniehoogte en we konden er niet meer uit, maar het was wel gezellig.

Joost bleek fit genoeg om te vliegen, de malaria en buiktyfus waren weg, hij had alleen nog een infectie in zijn lichaam. Dus was het weer afwachten geblazen, tot hij met het vliegtuig mee kon. Ik heb me in de tussentijd in Accra prima vermaakt, ben er vaak in mijn eentje op uit gegaan. Bovendien had ik in het guesthouse een verwarmde douche, wat na 8 maanden echt goddelijk was.

Uiteindelijk Joost op het vliegtuig gezet, en meteen door naar het busstation. Daar moest ik jammer genoeg vier uur wachten tot mijn bus vol was en ging rijden. Nadat ik in Kumasi was overgestapt op een andere bus ging het een stuk sneller. Ik probeerde nog even op de snelheidsmeter te kijken, maar die was kapot. Onderweg een schaap en een gigantische slang aangereden, heel veel getoeterd, maar uiteindelijk ben ik weer veilig terug in Wa. En ik denk dat ik het hier nu wel uitzing tot ik hier over een maand of 2 definitief vertrek..

Tessa