Houtskool, voetbal en inpakken

Staan we in onze laatste week in Wa opeens voor een onverwachte uitdaging: het gas is op. Toen we dit huis introkken stonden er twee volle gasflessen, waar we dankbaar gebruik van maakten. Maar nu is het op. Echt op, want door een probleem in het zuiden is er in heel Wa geen gas te krijgen, onze flessen kunnen niet worden bijgevuld. Dat betekent dat we over moeten op houtskool. Inmiddels heb ik bij iemand een stoof geleend en hebben we een vrouw die op weg was naar de markt haar vracht houtskool in onze tuin laten storten.
Ik heb wel vaker op houtskool gekookt, maar dat was altijd bij iemand anders thuis. Bovendien is koken meteen een stuk tijdrovender. Maar ik moet eigenlijk maar niet klagen, gezien het feit dat het overgrote deel van Wa op houtskool kookt en daar geen problemen mee heeft. Alleen jammer dat onze eerste poging de boel aan te steken jammerlijk mislukt is, tot groot vermaak van onze Ghanese vrienden. Tja, wat wil je zonder aanmaakblokjes… Volgende keer krijgen we hulp, maar omdat het zoveel moeite kost is het toch wel erg verleidelijk gewoon eten langs de straat te kopen.

Gisteren heeft Ghana verloren van Brazilië, de Black Stars liggen eruit. Iedereen verdrietig, maar wel op een rustige manier, er werd na de wedstrijd niet gevochten en er werden geen dingen stukgemaakt. Toen ze de vorige twee wedstrijden wonnen werd dat wel uitbundig gevierd. Spontaan werden er hele optochten gevormd, en mensen gingen de meest linke toeren uithalen op hun motorbikes en ik werd geadviseerd maar even niet de straat op te gaan. Achterstevoren, liggend, staand, met zoveel mogelijk mensen, en vooral hard rijden natuurlijk. Maar helaas, geen feest meer, ze liggen eruit. Net als wij trouwens. Tijdens de wedstrijd tegen Cote d’Ivoir werden we door de Ghanezen niet gesteund, heel Afrika steunt heel Afrika. Maar tegen Portugal stonden ze ons bij alsof het om een wedstrijd met hun eigen team ging. Maar het mocht niet baten. Niels was redelijk gepikeerd door onze nederlaag en wilde meteen naar huis. Onderweg komen we vaak een groep kinderen tegen die roept: Nasala, give me your bicycle! Normaal roepen we iets bijdehands terug of fietsen gewoon door, maar dit keer antwoordde Niels met een soort keiharde, boze oerbrul, waar de kinderen verschrikt hun mond van hielden.

25 kilo bagage is niet echt veel, helemaal niet als je het liefst heel Ghana in je backpack zou stoppen. Veel van mijn souvenirs heb ik hier in Wa al gekocht omdat het hier goedkoper is dan in het zuiden. Mijn backpack heb ik, intussen redelijk vol al, naar Accra gestuurd om hem daar later weer op te pikken. Hij is gevuld met lappen stof, Ghanese kleding, kralen, leerwerk, een vijzel en een pot waaruit het lokale bier geschonken wordt. Ik wilde ook nog vier kalebassen meenemen, om thuis mijn biertje uit te drinken, maar die zijn tijdens het inpakken al gesneuveld (als ik gewoon een beetje doorduw passen ze wel in elkaar…). In het zuiden wil ik nog wat houtsnijwerk inslaan, dat hebben ze hier in het noorden niet. Om alles mee te kunnen nemen laat ik de meeste van mijn eigen spullen hier achter. Veel om weg te geven dus en als je bedenkt dat we hier alledrie met 1 backpack zijn gekomen is het toch weer verbazend wat een rotzooi een mens in 10 maanden om zich heen kan verzamelen. En eigenlijk is het wel bevrijdend dat ik het allemaal hier laat.

Dit is waarschijnlijk mijn laatste, en een beetje onsamenhangende, post vanuit Wa. Aankomende maandag beginnen Niels en ik met reizen. We gaan eerst nog verder naar het noorden, tot aan de grens met Burkina Faso. Hier zit onder andere een crocodile sanctuary. Niet dat we in Wa nooit krokodillen zien, het kan gebeuren dat er gewoon eentje langs de weg zit als je naar town fietst, maar deze schijnen tam te zijn. Verder zit er in het noorden een witchcamp, een soort gemeenschap van vooral oude vrouwen die door hun familie en dorp zijn verstoten omdat ze een heks zouden zijn.
Van het noorden gaan we via de Volta Region naar beneden. In deze region zijn niet echt veel toeristentrekkers, maar het schijnt er erg mooi te zijn. Toen we bovendien in de reisgids lazen dat maar 5% van de reizigers dit gebied bezoekt, voelden we ons uitgedaagd.
We verwachten dat onze reis ongeveer een week zal duren. Dan brengen we de laatste week in Accra door alvorens op het vliegtuig terug naar huis te stappen. Vanuit daar (Accra dus, niet het vliegtuig) waarschijnlijk nog wel een berichtje. Maar hoe dan ook: tot snel!