Nieuw nummer en laatste post

Ten eerste: ik heb een nieuw nummer:
0644363310

Ten tweede: Ik zoek een nieuwe kamer. De locatie, aan de Hatertseveldweg, is prima, maar die 11 vierkante metertjes kunnen mij toch niet meer bekoren. Dus als iemand iets weet dat groter is dan 15m2, laat het even horen! (tessa_terlouw@hotmail.com)

Maar laat ik mijn reisweblog niet bezoedelen met teveel zakelijke mededelingen en oproepen, dus ten derde: de laatste post op mijn reisweblog.

Inmiddels ben ik ruim twee weken terug in Nederland. Dat bevalt aan de ene kant ontzettend goed. Ik viel natuurlijk met mijn neus in de spreekwoordelijke boter, in dit geval de zomerfeesten van Nijmegen. De meeste van alle mensen die ik zo heb gemist heb ik intussen weer gezien, ik heb weer intrek genomen in mijn kamer. Ik kan weer alles eten wat ik wil (nou ja, behalve Ghanees, wat ik nu dus toch wel mis...)en heb natuurlijk gewoon lekker vakantie. Bovendien heb ik het Sziget festival in Hongarije in het vooruitzicht.

Toch mis ik alle vrienden die ik in Ghana heb gemaakt ook heel erg, en ook het leven dat ik daar leidde, omdat ik daar gewoon ontzettend tevreden mee was. Het leven is hier zo anders, en soms lijkt Ghana net een beetje een hele lange droom. Leuk, maar niet echt gebeurd. Tot je dan weer iemand uit Ghana aan de telefoon hebt, een emailtje krijgt, of je foto's nog een keer doorkijkt. Dan weet je weer zeker: het was toch echt.

Ook was ik, vooral de eerste dagen, overtuigd en voldrongen van het feit dat we hier in Nederland toch maar een stelletje ontevreden klagers zijn. Een rij van drie mensen bij de pinautomaat, een vlek in je broek die er niet meer uitgaat, warm weer, alles is een reden om te klagen en lijkt zelfs een persoonlijke ramp. Ik wou dat we af en toe eens wat beter nadachten over hoe goed we het hebben, en dan niet eens in vergelijking tot Ghana of elk ander ontwikkelings land. We hebben het gewoon goed, punt.

Ik ben eigenlijk natuurlijk ook een beetje verplicht om ons laatste stuk van de reis te beschrijven. Helaas ben ik er een beetje uit en zijn de details nu al wat vervaagd. Maar even in het kort.
Op maandagmorgen erg vroeg vertrokken we richting het noorden. Hier hebben we de meest noordelijke stadjes gezien, zijn tot aan de grens met Burkina Faso gekomen en hebben we krokodillenstaarten vastgehouden. Na het noorden zijn we langs de oostgrens, langs Togo, naar beneden getrokken. De wegen zijn hier nog iets minder begaanbaar en het openbaar vervoer nog iets minder strak geregeld. Dat maakte dit deel van de reis wat avontuurlijker en uitdagender, maar ook het feit dat ik weer malaria had en ons reisschema niet in de war wilde gooien, dus met 40 graden koorts, maar gewapend met een malariakuurtje, toch de bus in ben gestapt. Langs de oostgrens ging het er dus vooral om om van plek naar plek te komen elke dag. Niet veel bezocht, maar de route is erg mooi, bergachtig en heel groen. Uiteindelijk eindigden we tijdelijk in Ada Foah, op een landtong met aan de ene kant de zee, aan de andere kant de Black Volta rivier, die aan het eind van de landtong in de zee uitmondde. Op de landtong stonden in het witte zand, tussen de palmbomen 10 hutjes, met alleen een bed en een klamboe. Wassen deed je in de rivier, naar de wc op een gat in de grond, achter een rieten schotje.
Hierna door naar Accra, waar ik de laatste week met Kamal heb doorgebracht.
Hierna een voorspoedige vlucht terug, en razendsnel zijn mn twee werelden weer voor elkaar verwisseld.

Ik zal mijn zeer ingekorte reisverslag ondersteunen met wat foto's, maar als jullie echt nog dingen willen weten: je kunt het me nu weer gewoon vragen! Ik vond het trouwens super om te horen dat zoveel mensen toch mijn weblog hebben bijgehouden en af en toe, of zelfs steevast, mijn verhalen hebben gelezen. Heel erg bedankt, ik vond het in elk geval leuk om het voor iedereen bij te houden!

Tessa