Just Wa
Door: Tessa
Blijf op de hoogte en volg Tessa
14 Oktober 2007 | Ghana, Wa
Soms kan je ergens pas heel kort zijn, terwijl het voelt alsof je er al tijden bent. In Wa bijvoorbeeld.
Afgelopen woensdag hadden we het genoegen om 7 uur lang in de bus te mogen zitten, van Kumasi naar Wa. In de tijd dat we hier niet zijn geweest is een groot gedeelte van deze weg route geasfalteerd. Dit scheelt in de eerste plaats zo’n 3 uur reistijd en de hoeveelheid stof die de bus inkomt is aanzienlijk minder. Ook laten ze nu niet meer alleen de alleroudste bussen rijden op dit traject, dus de reis wordt zelfs bijna comfortabel.
Andere dingen aan de busreis zijn niet veranderd. Als je ergens stopt komen er vrouwen aan de ramen van de bus allerlei dingen verkopen. Van palmolie tot yams, van koekjes tot gekookte mais die in bladeren is gewikkeld. Als mensen dit soort producten kopen wordt het afval ervan gewoon uit het raam gegooid.
De bankjes zijn nog steeds een beetje krap. Ik zat op een rij van drie stoeltjes en had de pech aan het gangpad te zitten zodat ik bij scherpe bochten bijna de bus door kukelde. Gelukkig lag er een zak rijst waartegen ik me schrap kon zetten.
De radio staat de hele weg lang zo hard aan dat je er pijn van in je oren krijgt. Soms gaat hij heel even uit. Wanneer je dan dreigt weg te doezelen, zetten ze hem opeens weer knoerthard aan. Zo, iedereen weer wakker.
Maar we zijn er. We hadden niet aan veel mensen hier verteld dat we terug zouden komen, dus we hebben al veel verraste gezichten gezien de afgelopen twee dagen. Natuurlijk zijn we zo snel mogelijk naar Prisca gegaan, een collega van onze stageplek met wie we de afgelopen periode bevriend zijn geraakt. Zij had uitgebreid voor ons gekookt. Fufu. Gemaakt van gestampte yam, geserveerd met groundnutsoup. In Nederland heb ik wel eens pogingen gedaan om dit te maken met kant en klaar fufu-meel. Maar er gaat toch niets boven the real thing. Ghanees eten smaakt volgens mij toch alleen echt Ghanees in Ghana.
Maar laat ik niet afdwalen naar lange verhalen over eten. Dat komt ongetwijfeld een andere keer. We hebben namelijk ook onze oude stageplekken bezocht. De jongens en meisjes van het straatkinderenproject zijn inmiddels allemaal uitgestroomd en op scholen geplaatst, waar ze het allemaal goed schijnen te doen.
De verstandelijk gehandicapte kinderen waren er ook allemaal nog, en in goede gezondheid. Onze namen konden ze zich niet meer herinneren, maar ik denk dat het liedje ‘papegaaitje leef je nog’ hen voor eeuwig in het geheugen gegrift staat. Bij de verstandelijk gehandicapte kinderen zag ik ook Joe weer. Joe is in de 30 jaar en spastisch. Hij hoort natuurlijk allang niet meer op de school voor gehandicapte kinderen thuis, maar heeft nergens anders om naar toe te gaan. Vroeger moest hij de aanzienlijke afstand van zijn huis tot de school lopend afleggen; een tijdrovende en vermoeiende operatie. Nu heeft hij een rolstoel die je met je handen voortbeweegt. Dit gaat al een stuk beter, maar spastisch als hij is, zagen we hem opeens een flinke ruk naar achteren maken, waarbij een bosje verstandelijk gehandicapte kinderen dat met open mond naar ons stond te kijken jammerlijk overreden werd. Het blijft toch behelpen..
Het klimaat is hier in het noorden duidelijk anders dan in het zuiden. In het zuiden, bij de zee, is de lucht veel vochtiger, waardoor het koeler aanvoelt. Hier in Wa brandt de zon je weg en over naar buiten gaan zonder insmeren hoef je niet eens na te denken, zelfs als de zon niet schijnt. Ook nooit op je zadel gaan zitten als je fiets in de zon heeft gestaan. En ik zweet me rot. Dus om een lang verhaal kort te maken: het is hier in et noorden erg warm.
Op dit moment zitten we in huis bij pastor Dan, tot we onze eigen accommodatie hebben gevonden. Hem kennen we van de vorige keer. Hij heeft een mooi huis waar ik met Maartje een kamer deel. Geen water en gas, maar wel electriciteit en dat is wel erg prettig.
Dan is ook degene die het project met de straatmeiden is begonnen, waar ik ook voor een deel bij betrokken zal zijn hier. Het project is op dit moment al een aardig eind op weg. Op dit moment zijn er 7 kinderen bij het project betrokken. Voor hen is er een huis gehuurd waar ze kunnen verblijven en waar ze les krijgen. Hun huismoeder is een jonge vrouw, Felicia. Zij woont bij hen in en ondersteunt hen in alles. Daarnaast leert ze hen onder andere kleding te maken.
Onlangs heeft Dan een stuk grond en een zeecontainer gekocht. Klinkt misschien als een wat vreemde combinatie, maar het overgrote deel van de winkels hier in Wa is gevestigd in oude, omgebouwde zeecontainers. En dat is ook de bestemming van deze container. De workshop van de meiden zal hiernaar toe verplaatst worden. Er zullen dus kleren gemaakt worden en er zullen verschillende soorten etenswaar worden verkocht. Zo kan het project inkomsten genereren, weer verder uitbreiden en uiteindelijk misschien zelfs helemaal financieel onafhankelijk worden.
Zoals ik het zie is dit een project dat leeft en dat veel potentie heeft. Ik zie er dan ook naar uit hier mijn bijdrage aan te kunnen gaan leveren. Binnenkort meer over dit project!
Maar zoals ik zei: soms kan je ergens pas kort zijn, terwijl je het gevoel hebt dat je er al tijden zit. En zo is het ook hier. Het is belachelijk normaal om op het terrein van de straatkinderen te lopen. Er is niets vreemd aan de verstandelijk gehandicapte kinderen die op je af komen rennen zodra je het terrein op fietst. Als we bij Prisca thuis zitten te eten is het alsof we nooit zijn weggeweest. Alles is zo vanzelfsprekend. Toch hoop ik de komende tijd ook weer heel veel nieuwe dingen te kunnen vertellen en doen. Nieuwe dingen leren en nieuwe ervaringen opdoen. Dus ik hoop dat jullie met plezier mijn verhalen zullen lezen!
Tessa
Afgelopen woensdag hadden we het genoegen om 7 uur lang in de bus te mogen zitten, van Kumasi naar Wa. In de tijd dat we hier niet zijn geweest is een groot gedeelte van deze weg route geasfalteerd. Dit scheelt in de eerste plaats zo’n 3 uur reistijd en de hoeveelheid stof die de bus inkomt is aanzienlijk minder. Ook laten ze nu niet meer alleen de alleroudste bussen rijden op dit traject, dus de reis wordt zelfs bijna comfortabel.
Andere dingen aan de busreis zijn niet veranderd. Als je ergens stopt komen er vrouwen aan de ramen van de bus allerlei dingen verkopen. Van palmolie tot yams, van koekjes tot gekookte mais die in bladeren is gewikkeld. Als mensen dit soort producten kopen wordt het afval ervan gewoon uit het raam gegooid.
De bankjes zijn nog steeds een beetje krap. Ik zat op een rij van drie stoeltjes en had de pech aan het gangpad te zitten zodat ik bij scherpe bochten bijna de bus door kukelde. Gelukkig lag er een zak rijst waartegen ik me schrap kon zetten.
De radio staat de hele weg lang zo hard aan dat je er pijn van in je oren krijgt. Soms gaat hij heel even uit. Wanneer je dan dreigt weg te doezelen, zetten ze hem opeens weer knoerthard aan. Zo, iedereen weer wakker.
Maar we zijn er. We hadden niet aan veel mensen hier verteld dat we terug zouden komen, dus we hebben al veel verraste gezichten gezien de afgelopen twee dagen. Natuurlijk zijn we zo snel mogelijk naar Prisca gegaan, een collega van onze stageplek met wie we de afgelopen periode bevriend zijn geraakt. Zij had uitgebreid voor ons gekookt. Fufu. Gemaakt van gestampte yam, geserveerd met groundnutsoup. In Nederland heb ik wel eens pogingen gedaan om dit te maken met kant en klaar fufu-meel. Maar er gaat toch niets boven the real thing. Ghanees eten smaakt volgens mij toch alleen echt Ghanees in Ghana.
Maar laat ik niet afdwalen naar lange verhalen over eten. Dat komt ongetwijfeld een andere keer. We hebben namelijk ook onze oude stageplekken bezocht. De jongens en meisjes van het straatkinderenproject zijn inmiddels allemaal uitgestroomd en op scholen geplaatst, waar ze het allemaal goed schijnen te doen.
De verstandelijk gehandicapte kinderen waren er ook allemaal nog, en in goede gezondheid. Onze namen konden ze zich niet meer herinneren, maar ik denk dat het liedje ‘papegaaitje leef je nog’ hen voor eeuwig in het geheugen gegrift staat. Bij de verstandelijk gehandicapte kinderen zag ik ook Joe weer. Joe is in de 30 jaar en spastisch. Hij hoort natuurlijk allang niet meer op de school voor gehandicapte kinderen thuis, maar heeft nergens anders om naar toe te gaan. Vroeger moest hij de aanzienlijke afstand van zijn huis tot de school lopend afleggen; een tijdrovende en vermoeiende operatie. Nu heeft hij een rolstoel die je met je handen voortbeweegt. Dit gaat al een stuk beter, maar spastisch als hij is, zagen we hem opeens een flinke ruk naar achteren maken, waarbij een bosje verstandelijk gehandicapte kinderen dat met open mond naar ons stond te kijken jammerlijk overreden werd. Het blijft toch behelpen..
Het klimaat is hier in het noorden duidelijk anders dan in het zuiden. In het zuiden, bij de zee, is de lucht veel vochtiger, waardoor het koeler aanvoelt. Hier in Wa brandt de zon je weg en over naar buiten gaan zonder insmeren hoef je niet eens na te denken, zelfs als de zon niet schijnt. Ook nooit op je zadel gaan zitten als je fiets in de zon heeft gestaan. En ik zweet me rot. Dus om een lang verhaal kort te maken: het is hier in et noorden erg warm.
Op dit moment zitten we in huis bij pastor Dan, tot we onze eigen accommodatie hebben gevonden. Hem kennen we van de vorige keer. Hij heeft een mooi huis waar ik met Maartje een kamer deel. Geen water en gas, maar wel electriciteit en dat is wel erg prettig.
Dan is ook degene die het project met de straatmeiden is begonnen, waar ik ook voor een deel bij betrokken zal zijn hier. Het project is op dit moment al een aardig eind op weg. Op dit moment zijn er 7 kinderen bij het project betrokken. Voor hen is er een huis gehuurd waar ze kunnen verblijven en waar ze les krijgen. Hun huismoeder is een jonge vrouw, Felicia. Zij woont bij hen in en ondersteunt hen in alles. Daarnaast leert ze hen onder andere kleding te maken.
Onlangs heeft Dan een stuk grond en een zeecontainer gekocht. Klinkt misschien als een wat vreemde combinatie, maar het overgrote deel van de winkels hier in Wa is gevestigd in oude, omgebouwde zeecontainers. En dat is ook de bestemming van deze container. De workshop van de meiden zal hiernaar toe verplaatst worden. Er zullen dus kleren gemaakt worden en er zullen verschillende soorten etenswaar worden verkocht. Zo kan het project inkomsten genereren, weer verder uitbreiden en uiteindelijk misschien zelfs helemaal financieel onafhankelijk worden.
Zoals ik het zie is dit een project dat leeft en dat veel potentie heeft. Ik zie er dan ook naar uit hier mijn bijdrage aan te kunnen gaan leveren. Binnenkort meer over dit project!
Maar zoals ik zei: soms kan je ergens pas kort zijn, terwijl je het gevoel hebt dat je er al tijden zit. En zo is het ook hier. Het is belachelijk normaal om op het terrein van de straatkinderen te lopen. Er is niets vreemd aan de verstandelijk gehandicapte kinderen die op je af komen rennen zodra je het terrein op fietst. Als we bij Prisca thuis zitten te eten is het alsof we nooit zijn weggeweest. Alles is zo vanzelfsprekend. Toch hoop ik de komende tijd ook weer heel veel nieuwe dingen te kunnen vertellen en doen. Nieuwe dingen leren en nieuwe ervaringen opdoen. Dus ik hoop dat jullie met plezier mijn verhalen zullen lezen!
Tessa
-
14 Oktober 2007 - 15:34
Ciska:
heej Tessa,
op dit moment is het in nederland half 6 's avonds en ik ben net uit mn bed gestapt om zo met feija heerlijke roti te gaan eten, jammer jammer dat jij al gegeten hebt...
we hebben zo'n geweldige planet gehad gister en vanochtend!!!
ik lees met veel plezier je verhalen en belevingen, ik waan mezelf een beetje in ghana. Geniet van alle nieuwe ervaringen!
kus Cis -
14 Oktober 2007 - 15:50
MartienTiny Admiraal:
Hallo Tessa
Wat fijn om je weer helemaal thuis te voelen in Wa. Hele leuke fotos van Prisca en Mina. Genier er van en veel geluk in Wa. Succes met de projecten.
Groetjes Martien en Tiny -
14 Oktober 2007 - 16:10
.feija.:
Dag lieve schat!!!
Ohhh leuk om wat van je te lezen zeg.. Ben blij dat alles goed en vertrouwd voelt daar, zelfs het peentjes zweten!! Ik moet zeggen, het weer hier is nu ook alles behalve slecht.. Prachtig herfstweer (al moet ik zeggen dat ik vandaag niet veel van de dag gezien heb.. ;))
Uhm, even praktische zaken: Je lamp hangt!! En hij staat heel mooi!! Dus als je terugkomt heb je heel veel licht op je kamer met een lichtknopje beneden en boven!! Auke heeft de lamp vandaag voor je opgehangen.
We bellen snel wel even!!
dikke kus!! :D
-
14 Oktober 2007 - 18:09
Joke Harbers:
Wat gaaf om je op video te zien in Ghana.
Wij hebben vandaag gewandeld,het is hier prachtig herfstweer.
Leuk dat dat je je zo gauw weer thuis voelt,ik hoop dat je veel voor de mensen daar kunt betekenen.
Je krijgt van mij fotoruimte zodat je nog veel van die mooie foto's kan blijven sturen!
Groetjes uit Rijssen:)
-
14 Oktober 2007 - 18:40
Ome G.:
Hoi, Tessa. Het zal wel een "feest van herkenning" zijn daar in Wa. Hopelijk kan je snel je draai vinden. Mede namens Oma een hartelijke groet van die idioot van een Ome G! -
14 Oktober 2007 - 18:54
Rob:
Hallo Tessie, als ik jouw heerlijke manier van vertellen lees dan heb ik het gevoel dat ik naast je sta. Ik zou zo met je meegaan. Weer `zo'n heerlijke tijd. Fijn dat je iets voor een ander kunt doe. Ik denk dat de mensen erg dankbaar zijn. Ze zijn verschrikkelijk arm maar veelal opgewekt. Daar kunnen we hier wat van leren in ons rijke westen. Waar`de vakken in de supermarkt alleen al voor chips meters lang zijn. Ik denk dat men bij jou al blij is met schoon water. Waar`hebben we het over he. Veel plezier Tes en pas goed op jezelf.
Groetjes Rob -
14 Oktober 2007 - 20:24
Peer:
Hoi Tessa, i.t.t.vorige keer volg ik je nu op de voet(Ine ook), maar aangezien we niet zo vertrouwd met dit medium zijn en je al zoveel fan-mail krijgt, zal het tamelijk bescheiden blijven met mijn inbreng/reactie.
Het ga je goed en je hoort vanzelf weer, een keer !Groet, Peer.
Ps.het is hier bijzonder aangenaam herfstweer. -
15 Oktober 2007 - 06:48
Nora:
Hey lief!
Klinkt goed ende fijn allemaal. Leuk ook dat het project zo leuk en werkend is, nu al (kun je nagaan hoe goed het wordt als jij je er mee bemoeit!).
Een mail volgt snel!
Dikke kus!
P.S. Je kauwgomballen 'T' op de boom bij de weg naar mijn huis zit er nog steeds op! 's Nachts licht ie heel mooi op :-) -
15 Oktober 2007 - 07:18
Wendy:
Heey Tesje!!
Wat leuk om te lezen dat alles goed gaat en dat je het weer (zoals we niet anders hadden verwacht) naar je zin hebt! Ik weet zker dat je ook weer veel nieuwe dingen zult zien, die blijven er namelijk altijd bijkomen! Ben trouwens in Utrecht geweest, en jawel, ben meteen aangenomen:P Het lijkt me echt een super stage, maar het idee om naar Suriname te gaan blijft nog wel kriebelen! Helaas denk ik dat het bij fantaseren blijft aangezien ik gehoord heb dat ze maar 8 stageplekken hebben en er zeker meer dan 28 leerlingen hebben gereageerd... naja dilemma dus:P Je hoort het nog wel. En als ik niet ga, dan kunnen we mooi als je terug komt naar Berlijn toe gaan!:P haha (troost):P
Nou, heel veel plezier nog! Dikke Kuzzz Wendy -
15 Oktober 2007 - 08:23
Mamma:
Hoi Tessa, een mooi verhaal en een gave video. Weet zeker dat je nieuwe dingen zult ondernemen. Ben benieuwd naar de projecten en het verloop ervan. -
15 Oktober 2007 - 09:25
Eef:
HEEEE TESS!!!
Leuk om te horen dat alles goed met je gaat. De meidenavondjes zijn nog steeds erg gezellig maar.... we missen jou natuurlijk wel ontzettend!!!! Even dat je het weet! Hier alles oke, druk aan t werk. En inderdaad we hebben mooi herfstweer hier in de lage landen dus ook wij kunnen hier even genietn van wat zon (maar zweten zal het niet worden haha).
Dikke kus,Luv you, Eef -
15 Oktober 2007 - 13:16
Ella B.:
Hallo Tessa,
Wat schrijf je toch heerlijk!! Mooie foto's en video. Ongetwijfeld zul je nieuwe dingen ondernemen. Ik zal het allemaal lezen. Succes met alles wat je daar nog gaat doen.
Groetjes. -
15 Oktober 2007 - 19:48
Rico:
hoi tessa je zult mij nog niet kennen maar je komt me wel tegen misschien ergens in ghana als ik maartje opzoek ben nog niet echt goed thuis in het computerwereldje maar da gaat mij wel lukken gr en alvast nun dikke kuz van ikke voor jou tot horens -
15 Oktober 2007 - 19:58
Tante Loes:
Hoi Tes,
Leuk voor je om weer zoveel bekende gezichten te zien, dat zal wel heel vertrouwd voor je zijn. De mensen zullen wel blij zijn om je weer te zien.
Wat een schattig kindje waar je mee op de foto staat. Ik hoop dat je weer een goede tijd tegemoet gaat, dat zal vast wel lukken. Liefs Tante Loes. -
19 Oktober 2007 - 08:57
Petra:
Hey wijffie!
tja, wat zal ik zeggen. Het klinkt natuurlijk weer super! Zoals je het beschrijft is inderdaad nog alles hetzelfde, wel lekker dat de weg nu af is. Dat zal wel genieten zijn geweest.
Het gevoel van mij als ik dit lees blijft eigenlijk hetzelfde. De tranen rollen me dan bijna over de wangen. We hebben het er echt goed gehad! En ik ben blij dat Maartje en jij er daar nogmaals van gaan genieten.
Geniet ervan wijffie!
Liefs Petra -
25 Oktober 2007 - 20:13
Suzan:
Hee, wat tof om dat filmpje te zien! Zo krijgen we een beetje een visuele indruk van hoe je het daar hebt :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
