Ik zou het nog druk krijgen
Door: Tessa
Blijf op de hoogte en volg Tessa
21 Oktober 2007 | Ghana, Wa
Een stukje Ghana inpakken en op de post doen. Kon dat maar. Want hoe veel ik ook vertel, schrijf, laat zien, veel zou ik iedereen het liefst laten meemaken. Hoe het smaakt als je een hap zure tiset met slijmerige okru-soup eet. Hoe het ruikt als je aan het koken bent, of als je door de stad fietst lang een smerige goot. Hoe je voor 5 cent water koopt bij een jong meisje aan de kant van de weg die geen wisselgeld heeft als je een briefje van 1 cedi (minder dan een euro) geeft. Hoe je op je hurken in een vies betonnen hokje zit te plassen terwijl je probeert te voorkomen dat het tegen je enkels klettert. Hoe de mensen verbaasd zijn als je ze in de lokale taal groet. Hoe je, ondanks verwoede pogingen jezelf schoon te houden, elke dag vies en stoffig thuiskomt. De manier waarop de mensen auto rijden, de chaos van de markt die één keer in de 6 dagen in Wa is, de kleine winkeltjes waar mensen alles in hele kleine porties verkopen.
Allemaal in een postpakketje en met het vliegtuig mee naar Nederland. Kon dat maar. Ik moet het toch doen met de middelen die ik heb, dus hier al weer een nieuw bericht op mijn weblog.
Afgelopen week heb ik lesgegeven bij het straatmeidenproject. Er is op dit moment een Nederlandse vrijwilligster die hen normaal gesproken lesgeeft. Zij heet Truus, is bijna 60 jaar en heeft een dosis energie waar je u tegen zegt. Een pittige tante, maar ik kan het goed met haar vinden. Ze geeft al haar hele leven les, ook op veel moeilijke scholen, en dat is te merken aan de vorderingen die de meiden maken.
Er zijn nu vijf meiden die dagelijks les krijgen in het projecthouse. Hiervoor zijn ze nog nooit naar school geweest en hun belevingswereld is heel erg klein, zo klein dat het soms moeilijk is je daar een voorstelling van te maken. Maar als je altijd in een dorp hebt geleefd, zonder veel invloeden van buitenaf, en elke dag alleen bezig bent geweest met die dag overleven, is er nooit ruimte geweest voor iets anders. De landkaart van Ghana is voor hen iets heel abstracts en het duurde dan ook lang voordat begon te dagen wat dat nu eigenlijk was. De zee heeft niemand van hen ooit gezien, maar als je probeert uit te leggen wat dit is merk je dat de beschrijving ‘heel veel water’ toch niet volstaat om hen het voor zich te laten zien.
Deze meiden hoeven geen vrouwen van de wereld te worden. Ze hoeven niet te weten wat de president van Amerika allemaal doet, dat er ooit een tweede wereldoorlog is geweest, welk klimaat er in welk land heerst, welke hoofdsteden alle landen van Afrika hebben. Voor hen is het belangrijk dat ze praktische kennis en vaardigheden hebben, dingen die ze kunnen gebruiken in het dagelijks leven. Ze moeten basisch Engels kunnen spreken en een beetje lezen en schrijven. Ze moeten weten hoe je met geld om moet gaan, hoe het werkt als je spullen verkoopt, zoals de kleding die je zelf hebt gemaakt. Ze moeten leren hoe je nee zegt als je iets niet wilt, waar hun grenzen liggen en hoe het zit met de bloemetjes en de bijtjes. En dan bedoel ik vooral de veilige bloemetjes bijtjes want deze meiden hebben al veel meegemaakt. En wie weet hoever ze uiteindelijk zullen komen. Maar het belangrijkste van het project is dat ze zelfredzaam worden.
Op dit moment kennen ze al het fonetische alfabet en kunnen ze simpele drieletterwoorden lezen. Cat, hat, pot, net, hut enz. Ook oefenen ze met schrijven. Dit is soms lastig omdat veel van hen nog nooit een pen vastgehouden hadden. Het is aandoenlijk om meiden van 17 jaar te zien zwoegen op zinnetjes die wij in groep 3 onder de knie kregen. Maar ze werken enorm hard en zullen blijven proberen, weer uitgummen en opnieuw schrijven tot ze een woord perfect hebben.
Dan is er nog wiskunde. Dit beperkt zich tot nu toe tot optellen en aftrekken, en dit gestoei met cijfers is net zo abstract voor hen als de landkaart van Ghana. Maar hoe groot is de vreugde als iemand opeens snapt hoe het nou precies zit met die tientallen, of als het hele rijtje sommen is goedgekeurd door de juf (en de juf ben ik dan, haha).
Als truus volgende week terug is zullen we samen kijken naar een manier om continuïteit te brengen in de educatie en begeleiding van de meiden. Er zullen meiden uitstromen en er zullen zich weer nieuwe aanmelden. Maar wanneer is iemand klaar om uit te stromen? En hoe laat je een nieuw meisje op een goede manier invoegen? Hoe ga je om met de verschillende niveaus van intelligentie en sociale vaardigheden die de meiden hebben? Dit moet allemaal vaste vorm krijgen en vastgelegd worden en hier ga ik me mee bezighouden. Daarnaast ligt er hier een training voor sociale vaardigheden die moet worden aangepast op het project.
Naast mijn werk bij het project had ik al een poosje het plan om ook iets voor mezelf te gaan doen hier in Ghana. Dus vanaf volgende week ga ik minstens 2, en als het kan meerdere dagen per week in de leer bij Lucy. Zij heeft een eigen winkeltje waar ze kleding op maat maakt en verkoopt. Op dit moment heeft ze 4 meisjes bij zich in de leer, en ik mag me daar bij aansluiten. Ik zal even moeten wennen aan de naaimachine, die heeft namelijk geen electrisch pedaal, maar een wiel dat je moet aandraaien. Maar Lucy vindt het leuk om me te leren hoe ik Ghanese kleding moet maken en ik hoop dat ik haar ook kan helpen met het werk dat gedaan moet worden. Het is in ieder geval wel zeker dat heel Wa het weet als er een witte in je winkeltje werkt, dus dat zou wel eens goede reclame kunnen zijn.
Tot slot, bijna vergeten: we hebben een huis! Of eigenlijk een kamer. Iedereen heeft hard gezocht voor ons en uiteindelijk heeft Prisca voor ons vaste accommodatie gevonden. Het is een kamer in een compoundhouse. Dit zijn eigenlijk allemaal kamers die om een binnenplaats zijn gebouwd. We hebben dus veel buren en dat is wel gezellig. De kamer is ongeveer 10 m2 en wordt voor een groot deel in beslag genomen door het gigantische bed, twee twijfelaars aan elkaar. Verder hebben we een ladekast met spiegel, een tafel, een kleine veranda voor de kamer en een hokje waar je je kan wassen en waar een wc staat. Water kunnen we halen op de binnenplaats. Kortom, we hebben het prima voor elkaar en we zitten ook nog in de stad. Maar omdat het een compoundhouse is, is het veel veiliger dan gewoon een losse kamer ergens dus we hoeven ons geen zorgen te maken om onze spullen.
Zo, ik zie dat ik al weer aardig wat getypt heb, dus voor nu is het wel weer even genoeg. Volgende week weer een nieuw hoofdstuk van ‘hoe Tessa leeft in Ghana’.
Tessa
Allemaal in een postpakketje en met het vliegtuig mee naar Nederland. Kon dat maar. Ik moet het toch doen met de middelen die ik heb, dus hier al weer een nieuw bericht op mijn weblog.
Afgelopen week heb ik lesgegeven bij het straatmeidenproject. Er is op dit moment een Nederlandse vrijwilligster die hen normaal gesproken lesgeeft. Zij heet Truus, is bijna 60 jaar en heeft een dosis energie waar je u tegen zegt. Een pittige tante, maar ik kan het goed met haar vinden. Ze geeft al haar hele leven les, ook op veel moeilijke scholen, en dat is te merken aan de vorderingen die de meiden maken.
Er zijn nu vijf meiden die dagelijks les krijgen in het projecthouse. Hiervoor zijn ze nog nooit naar school geweest en hun belevingswereld is heel erg klein, zo klein dat het soms moeilijk is je daar een voorstelling van te maken. Maar als je altijd in een dorp hebt geleefd, zonder veel invloeden van buitenaf, en elke dag alleen bezig bent geweest met die dag overleven, is er nooit ruimte geweest voor iets anders. De landkaart van Ghana is voor hen iets heel abstracts en het duurde dan ook lang voordat begon te dagen wat dat nu eigenlijk was. De zee heeft niemand van hen ooit gezien, maar als je probeert uit te leggen wat dit is merk je dat de beschrijving ‘heel veel water’ toch niet volstaat om hen het voor zich te laten zien.
Deze meiden hoeven geen vrouwen van de wereld te worden. Ze hoeven niet te weten wat de president van Amerika allemaal doet, dat er ooit een tweede wereldoorlog is geweest, welk klimaat er in welk land heerst, welke hoofdsteden alle landen van Afrika hebben. Voor hen is het belangrijk dat ze praktische kennis en vaardigheden hebben, dingen die ze kunnen gebruiken in het dagelijks leven. Ze moeten basisch Engels kunnen spreken en een beetje lezen en schrijven. Ze moeten weten hoe je met geld om moet gaan, hoe het werkt als je spullen verkoopt, zoals de kleding die je zelf hebt gemaakt. Ze moeten leren hoe je nee zegt als je iets niet wilt, waar hun grenzen liggen en hoe het zit met de bloemetjes en de bijtjes. En dan bedoel ik vooral de veilige bloemetjes bijtjes want deze meiden hebben al veel meegemaakt. En wie weet hoever ze uiteindelijk zullen komen. Maar het belangrijkste van het project is dat ze zelfredzaam worden.
Op dit moment kennen ze al het fonetische alfabet en kunnen ze simpele drieletterwoorden lezen. Cat, hat, pot, net, hut enz. Ook oefenen ze met schrijven. Dit is soms lastig omdat veel van hen nog nooit een pen vastgehouden hadden. Het is aandoenlijk om meiden van 17 jaar te zien zwoegen op zinnetjes die wij in groep 3 onder de knie kregen. Maar ze werken enorm hard en zullen blijven proberen, weer uitgummen en opnieuw schrijven tot ze een woord perfect hebben.
Dan is er nog wiskunde. Dit beperkt zich tot nu toe tot optellen en aftrekken, en dit gestoei met cijfers is net zo abstract voor hen als de landkaart van Ghana. Maar hoe groot is de vreugde als iemand opeens snapt hoe het nou precies zit met die tientallen, of als het hele rijtje sommen is goedgekeurd door de juf (en de juf ben ik dan, haha).
Als truus volgende week terug is zullen we samen kijken naar een manier om continuïteit te brengen in de educatie en begeleiding van de meiden. Er zullen meiden uitstromen en er zullen zich weer nieuwe aanmelden. Maar wanneer is iemand klaar om uit te stromen? En hoe laat je een nieuw meisje op een goede manier invoegen? Hoe ga je om met de verschillende niveaus van intelligentie en sociale vaardigheden die de meiden hebben? Dit moet allemaal vaste vorm krijgen en vastgelegd worden en hier ga ik me mee bezighouden. Daarnaast ligt er hier een training voor sociale vaardigheden die moet worden aangepast op het project.
Naast mijn werk bij het project had ik al een poosje het plan om ook iets voor mezelf te gaan doen hier in Ghana. Dus vanaf volgende week ga ik minstens 2, en als het kan meerdere dagen per week in de leer bij Lucy. Zij heeft een eigen winkeltje waar ze kleding op maat maakt en verkoopt. Op dit moment heeft ze 4 meisjes bij zich in de leer, en ik mag me daar bij aansluiten. Ik zal even moeten wennen aan de naaimachine, die heeft namelijk geen electrisch pedaal, maar een wiel dat je moet aandraaien. Maar Lucy vindt het leuk om me te leren hoe ik Ghanese kleding moet maken en ik hoop dat ik haar ook kan helpen met het werk dat gedaan moet worden. Het is in ieder geval wel zeker dat heel Wa het weet als er een witte in je winkeltje werkt, dus dat zou wel eens goede reclame kunnen zijn.
Tot slot, bijna vergeten: we hebben een huis! Of eigenlijk een kamer. Iedereen heeft hard gezocht voor ons en uiteindelijk heeft Prisca voor ons vaste accommodatie gevonden. Het is een kamer in een compoundhouse. Dit zijn eigenlijk allemaal kamers die om een binnenplaats zijn gebouwd. We hebben dus veel buren en dat is wel gezellig. De kamer is ongeveer 10 m2 en wordt voor een groot deel in beslag genomen door het gigantische bed, twee twijfelaars aan elkaar. Verder hebben we een ladekast met spiegel, een tafel, een kleine veranda voor de kamer en een hokje waar je je kan wassen en waar een wc staat. Water kunnen we halen op de binnenplaats. Kortom, we hebben het prima voor elkaar en we zitten ook nog in de stad. Maar omdat het een compoundhouse is, is het veel veiliger dan gewoon een losse kamer ergens dus we hoeven ons geen zorgen te maken om onze spullen.
Zo, ik zie dat ik al weer aardig wat getypt heb, dus voor nu is het wel weer even genoeg. Volgende week weer een nieuw hoofdstuk van ‘hoe Tessa leeft in Ghana’.
Tessa
-
21 Oktober 2007 - 17:19
Jannetje:
Hoi Tessa!
Zo te lezen hebben jullie je draai alweer helemaal gevonden in Ghana. Leuk dat je nu ook met het meidenproject aan het werk gaat, is het toch weer even anders dan de vorige keer. Mooi hoe je schrijft over de kleine belevingswereld van de meiden, bijna niet voor te stellen.. En ik kijk alweer uit naar alle typisch Ghanese dingetjes die je beschrijft! Ik heb mijn reis geboekt. Vertrek 14 december. Dus zal de kerst met jou en Maart gaan doorbrengen, gezellig!! Ik heb er al super veel zin in! Heel veel succes en plezier!
Liefs Jannetje. -
21 Oktober 2007 - 17:29
Eveline:
HEEE Tess!!!
Klinkt echt als een mooi project voor die meiden en een echte uitdaging voor jou. Top die naaicursus, ik zie je al zitten!!! Fijn dat jullie nu woonruimte hebben gevonden, hangen de foto's mooi??
Dikke kus, luv you, Eef -
21 Oktober 2007 - 17:56
Joke Harbers:
Hallo Tess,
Naailes?Gaaaaaaaaaaaaf helemaal mijn afdeling,doe je best enne als ik moet helpen,dan hoor ik het hè?
Groetjes............. -
21 Oktober 2007 - 18:15
Rob:
Hoi Tessa, Leuk te lezen dat je je helemaal weer thuis voelt. Lekker je eigen stekkie wat kamer betreft. En jij je eigen kleding maken. Dat zou ik wel willen zien. Geniet er maar van en pas op jezelf.
Groetjes Rob -
21 Oktober 2007 - 18:45
Karlijn:
Hey Tessa!
Wat een ontzettend mooi verhaal heb je weer geschreven.. ik kijk elke keer weer uit naar de volgende blog. Wel kan ik er uit lezen dat het je veel doet, het is natuurlijk ook niet makkelijk om weer geconfronteerd te worden met een wereld die je eventjes achter je hebt gelaten. Maar ik ben blij om te lezen dat je ondertussen een kamer hebt gevonden en al veel toekomstplannen hebt! Heel veel succes en ik stuur je snel een mail over hoe het hier gaat (zal wel weer een lange worden, haha)..
Dikke kus en knuffel!
Karlijn -
21 Oktober 2007 - 19:25
Mamma:
Lieve Tess, ben heel trots op jou. Fijn dat je woonruimte gevonden hebt, je draai had je al. Goed te lezen waar je je mee bezig houdt. Petje af.
Veel liefs en een dikke kus. -
21 Oktober 2007 - 20:54
Ineke Snoek:
Ha Tess,
Inderdaad jammer dat je niet een stukje Ghana op kan sturen naar Nederland.
Het is zo'n andere wereld, daar hebben we , denk ik, geen voorstelling van.
Maar je beschrijft je ervaringen prachtig, ik geniet daarvan en probeer voor me te zien hoe je daar leeft en werkt.
Ik vind het prachtig dat je dit doet!
Liefs, Ineke -
22 Oktober 2007 - 07:54
.feija.:
Dat klinkt allemaal heel interessant zeg! Als je hulp nodig hebt wat SoVa betreft of didactische methodes of iets dergelijks.. Ik hoor het graag!!
En ik ben blij dat je een huis hebt.. Ik moet zeggen jou huis hier in Nederland ziet er ook nog goed uit en aankomend weekend zal de douche verbouwd worden. Dit houdt in een grotere keuken.. Rara, hoe kan dat! Nou, het bad gaat er uit en de deur naar de douche wordt weer opengebroken, zodat het raam van de douche nu het keukenraam wordt.. En de douche die wordt een stukje kleiner en ik denk dat daar nu geen raam meer inzit.. Nah, ik maak wel wat foto's en stuur deze naar je op, zodra het klaar is!!
Nou lieverd.. veel plezier deze week en ik kijk uit naar je verhalen.. :D
dikke kus!! -
22 Oktober 2007 - 11:15
Tante Loes:
Hoi Tes,
Geweldig dat je woonruimte hebt gevonden, het zal zeker gezellig worden met zoveel buren. Wie weet kan je daar zelf nog een winkeltje beginnen, lachen....
Liefs Tante Loes. -
22 Oktober 2007 - 11:23
Kitty:
Hey Tess!
Wat klinkt het allemaal fijn daar! Zo te horen weer helemaal in je sas!Succes met naaien! Enne ik kijk uit naar je nieuwe verhaal!
Kus Kit -
22 Oktober 2007 - 14:30
Nora:
Blij dat je je plekkie weer gevonden hebt! Letterlijk, als in: een huis (gefeliciteerd), en figuurlijk, als in: Ghana.
En super stoer dat je straks je eigen Ghanese outfits kan maken, jou kennende gepimpt met de Tessa-factor, haha.
Heel veel liefs! -
23 Oktober 2007 - 11:42
Chocolade-rots:
He jij daar!
Klinkt echt leuk en uitdagend het straatmeidenproject(leuk galgje woord)! Heb je net ook een mail gestuurd, maar toen ik de fufu zag moest ik toch ff aan dit weekend denken. Was in een Ethiopisch restaurant in Amsterdam en er stond fufu op de kaart. Ik: huh, volgens mij heeft Tessa het hier wel eens over gehad. Ik vragen natuurlijk en ja hoor, het kwam uit Ghana (waarom ze het dan aanbieden in een traditioneel Ethiopisch restaurant is nu dus de vraag). Heb dus aan je gedacht in Amsterdam, terwijl het kleine meisje een foto van fufu uit Ghana op haar weblog zet!
Kus Maria -
23 Oktober 2007 - 12:24
Lisanatu:
Lieve tessa!
Ansuma/ anterre/ anola! Aboisson? Wat geweldig om te lezen wat je allemaal doet terug in Wa! Als ik het lees ben ik er ook weer even! Superproject, met de meiden! Ook echt structurele hulp, dus mooi dat je daar zo'n grote bijdrage aan kan leveren! Heerlijk dat je prisca en al je vrienden weer treft! En ook heel goed om te horen dat het goed gaat met de kidsvan YA! Mocht je ze nog spreken, geef ze een superdikke knuffel, ook prisca en haar kids, ik denk nog veel aan ze allemaal! Zeg, als je terug bent, ga jij dan wat mooie kleren voor me maken? :) apekop, heel veel plezier! Geniet van alles!
kus Lisanne -
24 Oktober 2007 - 11:38
Nienke:
Ha lieve Tessa,
Wat een geweldige verhalen vanuit Ghana! Super om te lezen dat je het daar helemaal naar je zin hebt, geniet er volop van! En de naaicursus, echt iets voor jou! Succes ermee en tot het volgende verhaal!
Liefs Nienke -
25 Oktober 2007 - 20:19
Suzan:
Woah, wat goed dat jullie lekker je eigen plekje hebben en dat je nu al 2 projecten hebt! Het klinkt allemaal fantastisch en of je het goed naar je zin hebt. Ik kijk uit naar het volgende verhaal.
Dikke kus uit de VS! -
27 Oktober 2007 - 19:02
Jesper:
Mooi beeldend geschreven Tessa. Met de dingen die ik van jou al heb gehoord en geproefd droom ik dan even weg. Het is ook leerzaam om te lezen. Heel mooi!
Zo te lezen heb je het er naar je zin en doe je ontzettend veel en mooie dingen. Tof en veel respect!
Groetjes Jesper
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
