Keuze's
Door: Tessa
Blijf op de hoogte en volg Tessa
31 Oktober 2007 | Ghana, Wa
Ik vraag me wel eens af of ik het werkelijk zou kunnen. Alles wat ik heb delen. Al de luxe die ik heb opgeven, al is het nog zo klein, om andere mensen te kunnen helpen.
In onze nieuwe kamer staat een ventilator. Die koste ongeveer 15 euro. Die 15 euro heb ik uitgegeven aan mijn eigen comfort. Ik had er ook voor kunnen kiezen om diezelfde 15 euro aan iemand anders te geven. Om wat te eten te geven aan de gestoorde man die elke dag door de dezelfde straat van Wa wandelt. Om kleren te kopen voor het kind dat elke dag op de markt zit, en elke dag dezelfde afgesleten kleding draagt. Ik had voor 4 kinderen een schooluniform kunnen laten maken, een heel gezin een week te eten kunnen geven of kunnen betalen voor iemand die zonder geld voor de deur van het ziekenhuis ligt en niet binnengelaten wordt.
Maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb mijn geld uitgegeven aan een ventilator. Het antwoord op de vraag die ik mezelf soms stel is dan ook: ‘nee’. Ik denk niet dat ik alles wat ik heb op zou kunnen geven om andere mensen te helpen. Als mijn bronnen onuitputtelijk waren zou er geen probleem zijn. Maar mijn bronnen zijn niet onuitputtelijk, en het aantal mensen dat geholpen moet worden schijnt dat wel te zijn. En zo kom je soms voor dilemma’s te staan. Want hoeveel van je eigen luxe geef je op om andere mensen te helpen? En wie help je dan? Als ik op een avond één hongerig kind geld geef om rijst te gaan kopen, zijn er nog tientallen andere kinderen die honger hebben en er zullen nog heel veel avonden komen.
Naar westerse standaarden leef ik hier vrij simpel. Ik deel een kleine kamer met Maartje. Er komt geen water uit de kraan en we wassen ons met een emmertje. Dezelfde emmer moet iedere keer gevuld worden als je de wc door wil spoelen. We eten alleen Ghanees eten en kopen zo goed als geen dure importproducten.
Naar Ghanese standaarden heb ik het echter goed voor elkaar. In de kamer die ik deel met Maartje staat een groot bed, met goede matrassen. Er komt dan wel geen water uit de kraan, maar we kunnen water halen bij kraan op het pleintje van ons compoundhouse, net voor de deur. We wassen ons dan wel met een emmertje en een bekertje, maar we hebben wel een badkamer (nou ja, een betonnen hokje) waar we dit kunnen doen.
Maar er zijn toch dingen die ik niet op kan of wil geven. Af en toe een drankje drinken in een spots. Mooie stoffen kopen. Soms toch dat pak westerse meergranenkoeken. Eten in ‘mummy’s kitchen’, het op 1 na beste restaurant van Wa, waar je voor 3 euro een luxe maaltijd hebt.
Daarnaast geef ik wel geld aan bedelaars. Ik koop brandstof voor de motorbike van Prisca als zij anders 3 kwartier moet lopen naar haar werk met haar kind op haar rug. Ik koop een paar nieuwe shirts voor het ouderloze kind dat zij in huis heeft genomen. We nemen Becky en Essy, de meiden die bij Pastor Dan in huis wonen, mee naar de spot om een keer wat te gaan drinken. Zo help je hier en daar een beetje.
Waar het uiteindelijk op neer komt is dat je altijd keuzes maakt. De afgelopen tijd heb ik veel nagedacht over deze keuzes en ik denk dat ik tevreden ben met de manier waarop ik het nu doe. Ik weet dat ik niet iedereen kan helpen en sta hier vaak niet eens meer bij stil. Want ondanks alle overpeinzingen hierboven is het niet zo dat ik dagelijks uren aan het piekeren ben over de armoede in Ghana. Integendeel. Ik geniet hier met volle teugen van de goede en leuke kanten van het Ghanese leven. Maar af en toe knaagt er toch een schuldgevoel, over wat ik wel heb, en zij niet.
Zoals ik al zei: mijn bronnen zijn niet onuitputtelijk. Deze zeven maanden heb ik geen inkomen en ik kan niet naar lieve lust met geld rond gaan strooien. Daardoor blijven er veel grote, maar ook veel kleine dingen liggen. De straatmeiden bij het project waar ik werk hebben nieuwe schoolboekjes en schriften nodig. Om het project uit te kunnen breiden is veel geld nodig, zodat de container, waar ik het eerder over had, verder afgemaakt kan worden. Ook wat kleding voor hen is geen overbodige luxe. Het vierjarige zoontje van Kate, een vriendin die nu in het huis naast ons woont, heeft ringworm aan zijn gezicht. Hiervoor heeft hij antibiotica nodig omdat anders de plek die nu een groot gedeelte van zijn rechterwang beslaat altijd een litteken blijft. Het veertienjarige zoontje van Prisca is dol op voetballen, maar heeft hier geen schoenen voor. Deze zijn op de markt voor een paar euro te krijgen. En zo kan ik nog wel even doorgaan, want iedere dag kom je wel weer iets nieuws tegen. Zaken die broodnodig zijn, maar ook kleine dingetjes die iemands leven net wat aangenamer kunnen maken.
Daarom wil ik ook jullie vragen, zoals ik vorige keer ook heb gedaan, om bij jezelf te kijken welke luxe je eventueel kunt missen en een donatie te doen die ik hier kan gebruiken om andere mensen te helpen.
Misschien kan je dat ene shirtje van de H&M dat je eigenlijk niet nodig hebt een keertje laten hangen. Of het geld dat je eigenlijk uit zou geven aan een avondje stappen een keer uitsparen. Een keer ’s avonds brood eten in plaats van uitgebreid te koken. Breng je lege flessen en kratjes weg en verkoop je oude spullen op marktplaats.
En misschien hebben vrienden, huisgenoten, buren of familie ook nog wel wat kleingeld in de krochten van hun portemonnee. Want voor 20 cent, heeft hier al weer een kind een maaltijd.
En ik weet dat het moeilijk is om iets wat van jezelf is op te geven, en ik hoop dan ook dat ik met dit verzoek niet teveel vraag. Maar hoeveel of hoe weinig het ook is dat je kunt missen, alle kleine beetjes helpen!
Waar ik het geld precies aan uit zal geven, kan ik nu nog niet zeggen. Een groot deel gaat sowieso naar het straatmeidenproject. Verder ligt het eraan wat er op mijn pad komt, en dat zullen grote en kleine dingen zijn. Maar daarvan houdt ik jullie op de hoogte!
Je kunt geld storten op rekeningnr
34 11 24 575, ten name van ST Terlouw.
Graag onder vermelding van ‘Ghana’!
Alvast heel erg bedankt, al was het maar voor het lezen van dit nogal uitgebreide verhaal!!
PS: Ik wilde alleen nog even snel toevoegen dat ik over iets meer dan twee weken jarig ben. Cadeautip: zie het verhaal hierboven, verder hoef ik dit jaar niets voor mezelf :)
In onze nieuwe kamer staat een ventilator. Die koste ongeveer 15 euro. Die 15 euro heb ik uitgegeven aan mijn eigen comfort. Ik had er ook voor kunnen kiezen om diezelfde 15 euro aan iemand anders te geven. Om wat te eten te geven aan de gestoorde man die elke dag door de dezelfde straat van Wa wandelt. Om kleren te kopen voor het kind dat elke dag op de markt zit, en elke dag dezelfde afgesleten kleding draagt. Ik had voor 4 kinderen een schooluniform kunnen laten maken, een heel gezin een week te eten kunnen geven of kunnen betalen voor iemand die zonder geld voor de deur van het ziekenhuis ligt en niet binnengelaten wordt.
Maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb mijn geld uitgegeven aan een ventilator. Het antwoord op de vraag die ik mezelf soms stel is dan ook: ‘nee’. Ik denk niet dat ik alles wat ik heb op zou kunnen geven om andere mensen te helpen. Als mijn bronnen onuitputtelijk waren zou er geen probleem zijn. Maar mijn bronnen zijn niet onuitputtelijk, en het aantal mensen dat geholpen moet worden schijnt dat wel te zijn. En zo kom je soms voor dilemma’s te staan. Want hoeveel van je eigen luxe geef je op om andere mensen te helpen? En wie help je dan? Als ik op een avond één hongerig kind geld geef om rijst te gaan kopen, zijn er nog tientallen andere kinderen die honger hebben en er zullen nog heel veel avonden komen.
Naar westerse standaarden leef ik hier vrij simpel. Ik deel een kleine kamer met Maartje. Er komt geen water uit de kraan en we wassen ons met een emmertje. Dezelfde emmer moet iedere keer gevuld worden als je de wc door wil spoelen. We eten alleen Ghanees eten en kopen zo goed als geen dure importproducten.
Naar Ghanese standaarden heb ik het echter goed voor elkaar. In de kamer die ik deel met Maartje staat een groot bed, met goede matrassen. Er komt dan wel geen water uit de kraan, maar we kunnen water halen bij kraan op het pleintje van ons compoundhouse, net voor de deur. We wassen ons dan wel met een emmertje en een bekertje, maar we hebben wel een badkamer (nou ja, een betonnen hokje) waar we dit kunnen doen.
Maar er zijn toch dingen die ik niet op kan of wil geven. Af en toe een drankje drinken in een spots. Mooie stoffen kopen. Soms toch dat pak westerse meergranenkoeken. Eten in ‘mummy’s kitchen’, het op 1 na beste restaurant van Wa, waar je voor 3 euro een luxe maaltijd hebt.
Daarnaast geef ik wel geld aan bedelaars. Ik koop brandstof voor de motorbike van Prisca als zij anders 3 kwartier moet lopen naar haar werk met haar kind op haar rug. Ik koop een paar nieuwe shirts voor het ouderloze kind dat zij in huis heeft genomen. We nemen Becky en Essy, de meiden die bij Pastor Dan in huis wonen, mee naar de spot om een keer wat te gaan drinken. Zo help je hier en daar een beetje.
Waar het uiteindelijk op neer komt is dat je altijd keuzes maakt. De afgelopen tijd heb ik veel nagedacht over deze keuzes en ik denk dat ik tevreden ben met de manier waarop ik het nu doe. Ik weet dat ik niet iedereen kan helpen en sta hier vaak niet eens meer bij stil. Want ondanks alle overpeinzingen hierboven is het niet zo dat ik dagelijks uren aan het piekeren ben over de armoede in Ghana. Integendeel. Ik geniet hier met volle teugen van de goede en leuke kanten van het Ghanese leven. Maar af en toe knaagt er toch een schuldgevoel, over wat ik wel heb, en zij niet.
Zoals ik al zei: mijn bronnen zijn niet onuitputtelijk. Deze zeven maanden heb ik geen inkomen en ik kan niet naar lieve lust met geld rond gaan strooien. Daardoor blijven er veel grote, maar ook veel kleine dingen liggen. De straatmeiden bij het project waar ik werk hebben nieuwe schoolboekjes en schriften nodig. Om het project uit te kunnen breiden is veel geld nodig, zodat de container, waar ik het eerder over had, verder afgemaakt kan worden. Ook wat kleding voor hen is geen overbodige luxe. Het vierjarige zoontje van Kate, een vriendin die nu in het huis naast ons woont, heeft ringworm aan zijn gezicht. Hiervoor heeft hij antibiotica nodig omdat anders de plek die nu een groot gedeelte van zijn rechterwang beslaat altijd een litteken blijft. Het veertienjarige zoontje van Prisca is dol op voetballen, maar heeft hier geen schoenen voor. Deze zijn op de markt voor een paar euro te krijgen. En zo kan ik nog wel even doorgaan, want iedere dag kom je wel weer iets nieuws tegen. Zaken die broodnodig zijn, maar ook kleine dingetjes die iemands leven net wat aangenamer kunnen maken.
Daarom wil ik ook jullie vragen, zoals ik vorige keer ook heb gedaan, om bij jezelf te kijken welke luxe je eventueel kunt missen en een donatie te doen die ik hier kan gebruiken om andere mensen te helpen.
Misschien kan je dat ene shirtje van de H&M dat je eigenlijk niet nodig hebt een keertje laten hangen. Of het geld dat je eigenlijk uit zou geven aan een avondje stappen een keer uitsparen. Een keer ’s avonds brood eten in plaats van uitgebreid te koken. Breng je lege flessen en kratjes weg en verkoop je oude spullen op marktplaats.
En misschien hebben vrienden, huisgenoten, buren of familie ook nog wel wat kleingeld in de krochten van hun portemonnee. Want voor 20 cent, heeft hier al weer een kind een maaltijd.
En ik weet dat het moeilijk is om iets wat van jezelf is op te geven, en ik hoop dan ook dat ik met dit verzoek niet teveel vraag. Maar hoeveel of hoe weinig het ook is dat je kunt missen, alle kleine beetjes helpen!
Waar ik het geld precies aan uit zal geven, kan ik nu nog niet zeggen. Een groot deel gaat sowieso naar het straatmeidenproject. Verder ligt het eraan wat er op mijn pad komt, en dat zullen grote en kleine dingen zijn. Maar daarvan houdt ik jullie op de hoogte!
Je kunt geld storten op rekeningnr
34 11 24 575, ten name van ST Terlouw.
Graag onder vermelding van ‘Ghana’!
Alvast heel erg bedankt, al was het maar voor het lezen van dit nogal uitgebreide verhaal!!
PS: Ik wilde alleen nog even snel toevoegen dat ik over iets meer dan twee weken jarig ben. Cadeautip: zie het verhaal hierboven, verder hoef ik dit jaar niets voor mezelf :)
-
31 Oktober 2007 - 11:36
Suzan:
Haha, wat een lieve PS!
En sowieso wel weer een aangrijpend verhaal. Is het voor jou handig om over een langere tijd wat frequenter een kleine som geld te krijgen (voor mij namelijk wel ;)) of heb je het liever in 1x?
Goed dat je van het leven daar geniet en niet de gehele last van de wereld draagt en probeert op te lossen. Volgens mij wordt je daar alleen maar depressief van. Maar het klinkt alsof je een goede balans hebt gevonden.
Succes met alles en een dikke knuffel! -
31 Oktober 2007 - 13:06
Joke Harbers:
Tessa,
Je kunt het óók zo zien:jij krijgt de kans óm te kiezen en doet het reuze goed.
Je doet wat je kán doen goed,en niet half ik ben blij dat er mensen zijn zoals jij(L)
Groetjes uit Rijssen. -
31 Oktober 2007 - 15:11
Ineke:
Ha Tess,
Ik kan me zo goed je dilemma's indenken.Het blijft een druppel op een gloeiende plaat maar voor jou heeft de armoede gezichten, voor ons is dat anoniem.Ik ga zeker mijn bijdrage leveren,
veel liefs, ineke -
31 Oktober 2007 - 15:50
Mamma:
Lieve Tess, je bent een kanjer, ik vond het ontroerend verhaal en heel eerlijk. Het komt wel goed met jou.
Met be- en verwondering een dikke kus voor jou. -
31 Oktober 2007 - 19:52
Rob:
Hallo Tessa, wat een verhaal, k heb het met aandacht gelezen. Als je weer terug bent in dit koude kikkerlandje dan moet je een boek gaan schrijven. Volgens mij heb je talent. Ik vind je een kanjer hoe je in het leven staat. Veel succes en pas op jezelf he. En een beetje "luxe" mag best hoor.
Liefs Rob -
31 Oktober 2007 - 21:08
Tante Loes:
Hoi Tes,
Wat een aangrijpend verhaal, het zal moeilijk zijn om de juiste keuzes te maken, al kan je toch niet iedereen helpen, jij kent de mensen, en dat maakt het volgens mij nog het meest moeilijk. Ik zal zeker een bijdrage leveren.
Liefs Tante Loes. -
01 November 2007 - 10:36
Maria:
oh lieve Tes,
onze barmhartige samaritaan! Ben zo trots op je! Iets extra's komt eraan....
Liefs -
02 November 2007 - 07:35
Wendy:
Heey Tessa,
Toen je vorige x in Gahna was, heb je geloof ik ookal eens zo'n weblog geschreven en ook nu is het weer een aangrijpend verhaal geworden! Je schrijft op een bepaalde manier waardoor het (ook aan de reacties te lezen) iedereen weer raakt. Natuurlijk gaat het om de inhoud die je hebt geschreven... ik ben blij dat je je niet te veel laat mee voeren door alle ellende en dat je juist de positieve kanten van Gahna ziet. Zo, kunnen de mensen ook het meest van je genieten!
Uiteraard komt mijn bijdrage er zo snel mogelijk aan;)Doe er mee, wat jij denkt dat goed is en ik weet zker dat je dat kan!
Liefs Wendy -
05 November 2007 - 10:49
.feija.:
Het is bijna sinterklaas.. en lieve schat.. volgens mij ben jij een heel lief en goed wit pietje!!!
We willen gauw toch een huisfeest geven, misschien.. en misschien is het leuk om als bijdrage dit jaar aan Ghana te denken!! (ipv boete.. ;))
kus! -
10 November 2007 - 09:54
Ella B.:
Hoi Tessa, Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het een zeer indrukwekkend verhaal vind. Zal binnenkort mijn bijdrage leveren.
Groetjes, Ella -
11 November 2007 - 12:35
Hanneke (hagrid):
heej tessa, wat leuk om je zo te kunnen volgen en wat een mooi verhaal. en volgens mij ben je nu ongeveer jarig, dus: van harte gefeliciteerd! ga zo door!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
