On the road
Door: Tessa
Blijf op de hoogte en volg Tessa
17 December 2007 | Ghana, Wa
De afgelopen week was ik er even tussenuit. De zus van Maartje kwam op bezoek en we gingen haar ophalen in Accra. Daarvoor hadden we nog even een tussenstop in Kumasi, de tweede grootste stad van Ghana, waar we op bezoek gingen bij onze vriend Titus.
Reizen is in Ghana niet altijd even makkelijk, comfortabel en veilig. Daarom zijn de achterblijvers ook altijd maar wat blij om te horen dat een vriend of familielid veilig is aangekomen.
Op de heenweg hadden we het geluk dat we met de oudere broer van Titus mee konden rijden. Die is truckdriver voor een verzekeringsmaatschappij en vertrok toevallig op dezelfde dag als wij naar Kumasi. De achterbank van zijn pick-up met airconditioning zat erg comfortabel en van de 25 geiten en schapen die hij in de achterbak had geladen hadden we, op wat gestommel en geblaat na, geen last. Alleen jammer dat de linker voorlamp halverwege uitviel en dat we vanaf dat punt met de knipperlichten aan moesten rijden.
Dat de ‘grote broer’ tijdens de reis in totaal zo’n 6 flessen guinness achterover wist te slaan nam ik maar voor lief. Het valt me namelijk regelmatig op dat veel Ghanezen grote hoeveelheden alcohol kunnen drinken (zelfs op een lege maag) en gewoon naar behoren kunnen functioneren. En aangezien onze chauffeur al 20 jaar hetzelfde traject zonder ongelukken aflegt, had ik het vertrouwen dat dit bij hem ook het geval zou zijn.
We bleven drie dagen in Kumasi, waar we een dag aan het zwembad, een dag op de markt en een dag aan het meer doorbrachten. Hierna reisden we door naar Accra en we hadden wederom geluk, want Titus, die weer truckdriver is voor een telefoonmaatschappij, moest op dezelfde dag spullen ophalen in Accra. We zouden uiterlijk rond een uur of 12 ’s middags vertrekken. Toen we om half 5 eenmaal onderweg waren, besefte ik opeens een stuk beter dan voorheen waarom het reizen zo gevaarlijk is.
Normaal gesproken zit ik namelijk als een sardientje in een blik in de bus gepakt, goed ingeklemd tussen mijn medepassagiers en hun bagage. Daardoor kan ik, als ik geluk heb, nog wel wat zien uit het zijraampje, maar heb ik nooit echt goed zicht op wat er op de weg gebeurt. In de hoge vrachtwagen waar ik lekker voorin zat, kon ik alles echter precies zien.
Een Ghanees zei ooit tegen ons over verkeersregels: ‘doe maar gewoon wat je denkt dat goed is, en dat is dan de verkeersregel’. En zo zag het er ook uit. Mensen hier rijden als idioten. Dit heeft vooral te maken met inhalen. Dat gebeurt nogal vaak. Ik heb niet echt het idee dat er buiten de bebouwde kom een minimum of maximum snelheid geldt. Soms zie je personenauto’s met 200 km p/u langs razen, en soms zie je een oude, veel te zwaar beladen vrachtwagen die het allemaal niet meer zo goed trekt met 15 km p/u een steile helling optuffen. Als de weg breed genoeg is wordt er aan alle kanten ingehaald, links of rechts dat maakt niet uit. Ook inhalen net voor de top van een heuvel, waar je totaal niet kan zien wat er op de andere weghelft aankomt, is geen probleem. Gewoon even hard toeteren en als het toch net niet blijkt te passen moet je tegenligger maar even afremmen.
Als het eenmaal donker is, zie je bijna niets meer, vooral als je tegenliggers ook nog eens hun groot licht aanlaten. Maar ook dat mag de pret (en de snelheid) niet drukken.
Doordat ik dit vanuit mijn vip-seat in de vrachtwagen allemaal zo goed kon zien, zat ik wel comfortabel, maar niet relaxed. Bij iedere inhaal-manoeuvre zat ik met mijn vingers in de stoel gedrukt. Ik had net zo goed zelf kunnen rijden (als ik dat zou kunnen), want ik kon de hele weg lang mijn ogen niet van de weg houden. De verongelukte auto’s die om de zoveel kilometer al dan niet uitgebrand in de bosjes lagen deden er ook niet echt goed aan.
Dan heb ik toch liever de bus die we terug namen van Kumasi naar Wa. De bagage die op het dak was geladen was dan wel net zo hoog als de bus zelf, en de bus was dan wel stoffig en behoorlijk krap en zag er van buiten ook behoorlijk krakkemikkig uit, ik kon tenminste niets zien.
Hier in Wa houd ik het maar gewoon bij mijn fiets, al is onze keuze in vervoer wel wat uitgebreid. Dat is vooral te danken aan Maartje, want die heeft als fieldworker bij een straatkinderenproject soms een motor tot haar beschikking en heeft bovendien een taxi van iemand weten te lenen.
Vooral in die laatste voelen Maartje en ik ons bovenmatig cool. De remmen werken niet optimaal en het stuur zit een beetje los, en onder de loshangende versnellingspook kan je de straat zien. ’s Morgens start hij niet zo goed en de benzine kwam een poosje via een jerrycan die op de een of andere manier onder de motorkap was gehangen. Maar we hebben wel een werkende cassetterecorder en twee bandjes. Eentje van Bob Marley, maar die ruist nogal, zodat je eigenlijk maar af en toe kan opvangen welk liedje het nu eigenlijk is, en een heel fout jaren ’80 bandje.
Ken je die reclame van twee witte jongens die hun auto parkeren tussen een stel gangsternegers en dan met hun foute muziek heel hard aan uit het raampje gaan hangen (even Apeldoorn bellen)? Wij voeren de verbeterde versie uit.
Maartje en ik, raampjes open, onze jaren ’80 muziek te hard aan, in een 25 jaar oude, krakkemikkige taxi. Met 30 km p/u (want harder durven we niet) op weg naar een dorpje in the middle of nowhere om iemand op te zoeken. En dan heel stoer je auto onder de grootste boom van het dorp parkeren en hopen dat de auto weer zal starten als je straks weer weg wilt…
Tessa
Reizen is in Ghana niet altijd even makkelijk, comfortabel en veilig. Daarom zijn de achterblijvers ook altijd maar wat blij om te horen dat een vriend of familielid veilig is aangekomen.
Op de heenweg hadden we het geluk dat we met de oudere broer van Titus mee konden rijden. Die is truckdriver voor een verzekeringsmaatschappij en vertrok toevallig op dezelfde dag als wij naar Kumasi. De achterbank van zijn pick-up met airconditioning zat erg comfortabel en van de 25 geiten en schapen die hij in de achterbak had geladen hadden we, op wat gestommel en geblaat na, geen last. Alleen jammer dat de linker voorlamp halverwege uitviel en dat we vanaf dat punt met de knipperlichten aan moesten rijden.
Dat de ‘grote broer’ tijdens de reis in totaal zo’n 6 flessen guinness achterover wist te slaan nam ik maar voor lief. Het valt me namelijk regelmatig op dat veel Ghanezen grote hoeveelheden alcohol kunnen drinken (zelfs op een lege maag) en gewoon naar behoren kunnen functioneren. En aangezien onze chauffeur al 20 jaar hetzelfde traject zonder ongelukken aflegt, had ik het vertrouwen dat dit bij hem ook het geval zou zijn.
We bleven drie dagen in Kumasi, waar we een dag aan het zwembad, een dag op de markt en een dag aan het meer doorbrachten. Hierna reisden we door naar Accra en we hadden wederom geluk, want Titus, die weer truckdriver is voor een telefoonmaatschappij, moest op dezelfde dag spullen ophalen in Accra. We zouden uiterlijk rond een uur of 12 ’s middags vertrekken. Toen we om half 5 eenmaal onderweg waren, besefte ik opeens een stuk beter dan voorheen waarom het reizen zo gevaarlijk is.
Normaal gesproken zit ik namelijk als een sardientje in een blik in de bus gepakt, goed ingeklemd tussen mijn medepassagiers en hun bagage. Daardoor kan ik, als ik geluk heb, nog wel wat zien uit het zijraampje, maar heb ik nooit echt goed zicht op wat er op de weg gebeurt. In de hoge vrachtwagen waar ik lekker voorin zat, kon ik alles echter precies zien.
Een Ghanees zei ooit tegen ons over verkeersregels: ‘doe maar gewoon wat je denkt dat goed is, en dat is dan de verkeersregel’. En zo zag het er ook uit. Mensen hier rijden als idioten. Dit heeft vooral te maken met inhalen. Dat gebeurt nogal vaak. Ik heb niet echt het idee dat er buiten de bebouwde kom een minimum of maximum snelheid geldt. Soms zie je personenauto’s met 200 km p/u langs razen, en soms zie je een oude, veel te zwaar beladen vrachtwagen die het allemaal niet meer zo goed trekt met 15 km p/u een steile helling optuffen. Als de weg breed genoeg is wordt er aan alle kanten ingehaald, links of rechts dat maakt niet uit. Ook inhalen net voor de top van een heuvel, waar je totaal niet kan zien wat er op de andere weghelft aankomt, is geen probleem. Gewoon even hard toeteren en als het toch net niet blijkt te passen moet je tegenligger maar even afremmen.
Als het eenmaal donker is, zie je bijna niets meer, vooral als je tegenliggers ook nog eens hun groot licht aanlaten. Maar ook dat mag de pret (en de snelheid) niet drukken.
Doordat ik dit vanuit mijn vip-seat in de vrachtwagen allemaal zo goed kon zien, zat ik wel comfortabel, maar niet relaxed. Bij iedere inhaal-manoeuvre zat ik met mijn vingers in de stoel gedrukt. Ik had net zo goed zelf kunnen rijden (als ik dat zou kunnen), want ik kon de hele weg lang mijn ogen niet van de weg houden. De verongelukte auto’s die om de zoveel kilometer al dan niet uitgebrand in de bosjes lagen deden er ook niet echt goed aan.
Dan heb ik toch liever de bus die we terug namen van Kumasi naar Wa. De bagage die op het dak was geladen was dan wel net zo hoog als de bus zelf, en de bus was dan wel stoffig en behoorlijk krap en zag er van buiten ook behoorlijk krakkemikkig uit, ik kon tenminste niets zien.
Hier in Wa houd ik het maar gewoon bij mijn fiets, al is onze keuze in vervoer wel wat uitgebreid. Dat is vooral te danken aan Maartje, want die heeft als fieldworker bij een straatkinderenproject soms een motor tot haar beschikking en heeft bovendien een taxi van iemand weten te lenen.
Vooral in die laatste voelen Maartje en ik ons bovenmatig cool. De remmen werken niet optimaal en het stuur zit een beetje los, en onder de loshangende versnellingspook kan je de straat zien. ’s Morgens start hij niet zo goed en de benzine kwam een poosje via een jerrycan die op de een of andere manier onder de motorkap was gehangen. Maar we hebben wel een werkende cassetterecorder en twee bandjes. Eentje van Bob Marley, maar die ruist nogal, zodat je eigenlijk maar af en toe kan opvangen welk liedje het nu eigenlijk is, en een heel fout jaren ’80 bandje.
Ken je die reclame van twee witte jongens die hun auto parkeren tussen een stel gangsternegers en dan met hun foute muziek heel hard aan uit het raampje gaan hangen (even Apeldoorn bellen)? Wij voeren de verbeterde versie uit.
Maartje en ik, raampjes open, onze jaren ’80 muziek te hard aan, in een 25 jaar oude, krakkemikkige taxi. Met 30 km p/u (want harder durven we niet) op weg naar een dorpje in the middle of nowhere om iemand op te zoeken. En dan heel stoer je auto onder de grootste boom van het dorp parkeren en hopen dat de auto weer zal starten als je straks weer weg wilt…
Tessa
-
17 December 2007 - 17:17
Eva:
Tes,
Wat een hilarisch verhaal, alhoewel ik de spanning wel voor kan stellen in die wagens. bah... je kunt het inderdaad soms beter niet zien/ weten.
Hier alles goed, veel aan het werk en volgende week een semi kerstvakantie (weinig werken).
We zullen aan je denken wanneer we zondag met de meiden een gezellig avondje kerst vieren!
Fijne feestdagen, ik ben benieuwd hoe jij die daar zult vieren...tot je volgende verhaal!
Liefs,
Eva -
17 December 2007 - 22:58
Joke Harbers:
Hallo Tessa,
Watben ik blij dat je het overleeft hebt,man niks voor mij,brrrrrrrr.
Bert en ik wensen je goede feestdagen en een bijzonder gelukkig en gezond 2008.
Groetjes en een knufeel uit Rijssen. -
18 December 2007 - 05:29
Frits En Dieny:
Hoi Tess,
Nu weten we zeker dat we nooit in Ghana zullen komen. Als we onze vliegangst al hadden kunnen overwinnen, zouden we nooit door dit soort stress langer dan een uur overleven. Wat een gedoe zeg...
Sterkte! -
18 December 2007 - 12:45
Niels:
supermooie verhalen tessa, het lijkt of het alleen maar leuker wordt. Mocht er een keer iets minder positiefs zijn dan moet je dat ook wel zeggen want anders krijg ik steeds het gevoel dat ik ook weer terug moet.. haha
Weet je al hoe en wat en waar en met wie je de feestdag doorbrengt? en met welk eten?
wens je een ontzettend goeie feestdagen, groeten aan de anderen en een dikke kus
-
18 December 2007 - 20:00
Gerhard.:
Mooi verhaal, hoor! Een echte "Road Story". Je kan wel een verhalenbundel gaan uitgeven. Hopelijk ben je in de gelegenheid om nog een beetje Xmas te vieren. In ieder geval wensen Oma en ik je een goed 2008 toe!!
Gr. v. G.
-
19 December 2007 - 15:13
Eveline:
HEEE Allerliefste Tess!!!
Wat een geniaal verhaal. Ik zie jou en Maartje al zitten in die taxi met t geluid van de jaren 80 komend uit de boxen! Echt geweldig!! Al vast hele fijne feestdagen en zondag zingen we een liedje uit volle borst speciaal voor jou op onze meiden kerst karaoke!
Dikke kus, luv You! Eef -
19 December 2007 - 21:37
Tante Loes:
Hoi Tessa,
Je hebt het gelukkig overleefd in die vrachtwagen, het is toch wel lachen, al moet je af en toe wel even je ogen dichtknijpen.
Ik heb zoiets dergelijks in Egypte meegemaakt, alleen wel in iets mindere mate, het blijft toch avontuur.
Fijne kerstdagen, maak er wat van meid we zullen aan je denken, en op je gezondheid proosten.
Liefs tante Loes
Liefs tante Loes -
21 December 2007 - 08:24
Maria:
He stoere Tes! Komisch verhaal, de wilde verhalen blijven boeiend!
Om toch in de Tessa-sfeer te blijven, en je 'dicht' bij te houden, zal ik zondag bij de meiden ook uit volle borst voor jou meezingen!
Super fijne dagen!
Liefs -
21 December 2007 - 20:57
.feija.:
Hey tess..
Ohhhh Ciska en ik hebben zo'n leuk cadeautje voor je als je terug komt!!!
.kus en hele fijne feestdagen!!! Zal aan je denken, hier in het te koude Nederland (-5 graden)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
